Aan puzzel platformers is tegenwoordig geen gebrek. Er zijn er een hoop en elke game probeert meer op te vallen dan de rest door zijn eigen invalshoek te kiezen.
Shiftlings gooit het op de humoristische inval door te kiezen voor grappige karakters en teveel flauwe moppen in de categorie onderbroekenhumor. Is het genoeg om de game boven de rest uit te laten stijgen?
In principe komt het verhaal erop neer dat er 2 conciërges zijn die hun werk willen uitvoeren terwijl ze, voor onverklaarbare redenen, gefilmd worden in een soort reality show die live in het universum wordt uitgezonden. Dit werk bestaat blijkbaar uit het rondlopen in gebieden die louter uit puzzels bestaan. Belangrijker is dat ze beiden een ruimtepak dragen en aan elkaar verbonden zijn door een luchtslang.
Tot zover dus nog niets aan de hand. Het begint namelijk pas echt als een van de personages dorst krijgt en een flesje Black Hola Cola achterover slaat. Dit blijkt namelijk de meest bruisende drank van het universum te zijn en het gevolg is dat het slachtoffer nogal last krijgt van winderigheid en zijn pak dus groeit door zijn “uitlaatgassen”.
Hier zit hem dan ook direct het puzzelelement van de game. Je loopt met de twee karakters rond, waarbij je vrij kunt wisselen tussen de twee of met beide tegelijk kunt bewegen. Om door de wereld te bewegen zul je door kleine gangetjes moeten kruipen of naar platformen moeten springen. Dit klinkt heel simpel natuurlijk, maar gezien er dus altijd een van de twee als opgeblazen Michelin mannetje rond loopt pas je niet overal door en moet je het gas steeds wisselen tussen de twee pakken.
En, ja, door al dat gewissel met gas ga je behoorlijk wat flauwe scheet-moppen op je afgevuurd krijgen. Sommige zijn nog best wel grappig, maar na verloop van tijd wordt het toch een beetje kinderachtig. Gelukkig zitten er nog genoeg andere grappen in die wel goed gedaan worden door de “showhost”van het realityprogramma. Deze wordt vertolkt door een redelijk goede stemacteur en weet een sfeertje neer te zetten die gelijk staat aan de showhosts van de jaren negentig.
Al het bovenstaande is leuk, maar uiteindelijk gaat het natuurlijk allemaal om de puzzels. Zoals gezegd draait het dus allemaal om jou vermogen om op de juiste momenten van personage te wisselen en het gas tussen de pakken te verplaatsen om door of langs obstakels te komen. In het begin vond ik de game enigszins saai aangezien de puzzels dermate simpel zijn dat je door de levels heen vliegt. De leercurve is niet heel hoog en de moeilijkheidsgraad had wat mij betreft wat eerder omhoog gemogen.
Enige behendigheid is later in de game gelukkig wel vereist gezien de luchtslang die tussen de beide karakters zit maar een beperkte rek heeft en met de introductie van schakelaars, liften en zelfs lanceerplatformen. Daardoor krijg je met de ongeveer 50 levels heen wel steeds meer uitdaging. Als je wilt zijn er ook nog voorwerpen om te verzamelen die een soort van boss levels vrijspelen.
Als je het in je eentje toch nog wat moeilijk vind of je gewoon wat lol wil maken is er de optie om met zijn tweeën door de puzzels te gaan. Dit kan door lokale multiplayer of online. Als je dit online doet dan ben je echter wel bijna verplicht om voicechat te gebruiken, want anders word het echt ondoenlijk om alles te timen. Lokale multiplayer is dus DE aanrader.
Als laatste wil ik toch nog benoemen dat de game er wel schitterend uitziet voor dit genre. De developer heeft geen moeite bespaard om het hele kleurenpalet te gebruiken en de levels zien er verbazingwekkend gedetailleerd en fris uit voor een dergelijke puzzel game.
Deze laatste noot brengt me dan bij de eindconclusie waar ik moet zeggen dat dit best een puzzel game is die mij vermaakt heeft. Ja, je moet van de specifieke humor houden en de game is leuker in co-op dan solo, maar toch mis je wel iets als je de game niet speelt. Dit soort licht vermaak moet er ook zijn en als het zo goed werkt dan verdient een game gewoon om gespeeld te worden. Punt.
