In mijn preview van vorige week heb ik voornamelijk de focus gelegd op het verhaal, hoe flinterdun dat dan ook is, maar dat weten we nou eenmaal bij de
Saints Row games. Daar spelen de fans het sinds deel 3 ook absoluut niet meer voor, want tegenwoordig draait het meer om humor en simpel vermaak dan een diepgaand verhaal. Ook heb ik de nieuwigheidjes uit de doeken gedaan wat volgens developer Volition echt anders (lees gekker) moet zijn dan in de voorganger Saints Row 4. In deze review wil ik meer ingaan op de achterliggende zaken. Speelbaarheid, de grafische engine, de eventuele slordigheidjes, oftewel de ” make or break” eigenschappen van een game.
Zoals gezegd is de game een stand alone expansion op
Saints Row 4. Dit betekent simpelweg dat het een direct vervolg heeft vanaf het verhaal uit deel 4, maar je deel 4 niet hoeft te hebben. De game is uiteraard een stuk korter hierdoor, want je moet als je de campaign volgt en hier en daar wat losse missies doet rekenen op een kleine 8 tot 10 uur speeltijd. Je kunt uiteraard veel langer bezig zijn als je alle zijmissies en objectives gaat doen en de game blijft hierdoor redelijk lang houdbaar. Het rechtvaardigt daardoor wel de prijs van 20 euro, vind ik. Als je dan Saints Row 4 erbij neemt in de combo-pack betaal je maar 50 euro dus daar maak je zeker een goede deal mee.
In mijn preview was ik erg positief over de nieuwe toevoegingen, want persoonlijk hou ik gewoon van de
Saints Row franchise. Ik vind het heerlijk om te spelen in de bizarre wereld van Steelport en zoveel als mogelijk chaos aan te richten. Ik zou de
Saints Row franchise misschien het beste kunnen beschrijven als een opgepompte, anabole patser. De game showt met flitsende en bizarre gimmicks, weet humor op een goede manier toe te passen en steekt de draak met de concurrentie in de gamewereld.
Hoewel dit echt goed werkt in mijn beleving en zelfs de kracht van deze game is, krijg ik toch altijd het gevoel dat
Volition hiermee hun slordigheidjes wil verbloemen. Ze nemen zichzelf niet te serieus, maar foutjes blijven foutjes. Hoewel niet echt storend zijn de graphics nu echt aan het verouderen en kunnen ze zich allang niet meer meten met concurrent Grand Theft Auto op dit gebied. Het zou een mooie stap zijn als ze eens een nieuwe engine gingen gebruiken in een eventueel vervolg. Je kunt maar zolang blijven teren op gimmicks voordat je toch een keer grondig moet gaan herbouwen aan een gamefranchise vind ik.
In mijn preview was ik erg positief over de nieuwe toevoegingen, want persoonlijk hou ik gewoon van de Saints Row franchise. Ik vind het heerlijk om te spelen in de bizarre wereld van Steelport en zoveel mogelijk chaos aan te richten. Ik zou de Saints Row franchise misschien het beste kunnen omschrijven als een opgepompte, anabole patser. De game showt met flitsende en bizarre gimmicks, weet humor op een goede manier toe te passen en steekt de draak met de concurrentie in de gamewereld.
Hoewel dit echt goed werkt in mijn beleving en zelfs de kracht van deze game is, krijg ik toch altijd het gevoel dat Volition hiermee hun slordigheidjes wil verbloemen. Ze nemen zichzelf niet te serieus, maar foutjes blijven foutjes. Hoewel niet echt storend zijn de graphics nu echt aan het verouderen en kunnen ze zich allang niet meer meten met concurrent Grand Theft Auto op dit gebied. Het zou een mooie stap zijn als ze eens een nieuwe engine gingen gebruiken in een eventueel vervolg. Je kunt maar zo lang blijven teren op gimmicks voordat je toch een keer grondig moet gaan herbouwen aan een game franchise.
Ik kreeg tijdens het spelen ook een beetje het gevoel dat de expansion een beetje een haastklus is geweest. Dit gevoel bekroop me hoe langer hoe meer toen ik doorkreeg dat de hel, waar de game zich afspeelt, eigenlijk niets meer is dan ruwweg de helft van de stad Steelport, maar dan brandend en in ruïnes. Dit alles is dan overgoten met een hels sausje om het de sfeer te geven van de onderwereld, wat ik in andere games wel eens beter gezien heb. Alle demonen die je op straat tegenkomt zien er praktisch hetzelfde uit, waar je in
Saints Row 4 tenminste nog diversiteit had in de voorbijgangers. Gelukkig zijn de wat zwaardere demonen dan wel meer divers, maar ook hier slaat de verveling snel toe.
Als we dan doorpakken op de AI van bovengenoemde zwaardere demonen, die je constant naar het leven staan, kan hier ook nog wel wat aan opgemerkt worden. De tegenstanders in deze serie waren al nooit de slimsten, maar ook in
Gat out of Hell overleef je 9 van de 10 keer wel een gevecht tegen een overmacht. Vijanden staan vaak stil of gaan zelfs met een groepje bij elkaar staan te wachten totdat je ze overhoop maait. Je moet het echt heel slecht doen, wil je snel sterven in de game. En ja, dat geldt zelfs voor de hoogste moeilijkheidsgraad van de game. Dat je dit ondanks de simpelheid met een grote grijns op je gezicht doet maakte het voor mij wel een klein beetje goed. Ik speel de game voor de lol en niet voor de uitdaging. Toch is het iets waar Volition eens goed over zou na moeten denken.
Qua besturing is alles nog zoals we gewend zijn. Hier en daar wat twitchy, maar in basis gewoon simpel en doeltreffend. Ik moest wel behoorlijk wennen aan de besturing tijdens het vliegen/zweven nadat je de
Broken Halo hebt ontvangen. De draaien die je hiermee maakt zijn redelijk groot, maar soms moet je wel door kleine gangetjes vliegen bij zijmissies. Dit haalde ik meer op goed geluk dan echt door goede vliegkunsten. Ook moet je even gevoel krijgen bij de afstand die je nog aflegt als je je vleugels intrekt. Ik schoot in het begin behoorlijk vaak over mijn doel heen. Op zich niet storend als je gewoon op de grond wilt landen, maar als je op een enigszins klein dak terecht wilt komen dan wordt dit toch vrij storend.
Dat vliegen is natuurlijk fantastisch, maar het had wel als nadeel dat ik praktisch nooit meer voertuigen gebruikte en misschien is het dus net iets té leuk om te gebruiken. Eigenlijk maakt het dus objecten in de game overbodig, maar ja, dat is natuurlijk helemaal aan de gamer zelf om te bepalen. Ik vind dat een game als dit ook niet te lang moet duren dus ik vloog er lekker op los, haha.
Gat out of Hell heeft wel een kleine primeur. Je kunt voor het eerst switchen van character tijdens het spel. Je start standaard met de welbekende Johnny Gat, maar je kunt er ook voor kiezen om de game te doorlopen als Kinzie, die we nog kennen uit deel 4. Waar je in voorgaande games enkel middels online co-op chaos kon veroorzaken in elkaars stad is het nu mogelijk om de campaign in co-op te doorlopen. Dit voegt wel weer een nieuw element toe aan de franchise en kan de levensduur nog eens wat extra verlengen als je een mede-malloot kunt vinden.
Als je deze review naast de preview legt dan lijkt het erg tegenstrijdig. Ik ben zeer positief over de game, maar kraak ook tegelijkertijd de mechanics redelijk af. Simpel gezegd is
Gat out of Hell een Ferrari aan de buitenkant met de motor van een Lada. Ik zei het al eerder, maar dit is een game die je tof vind of haat. Wil je een game met een boeiend verhaal, die zich kan meten met de laatste graphics en je volop uitdaging bied dan moet je hard weglopen. Als je door de foutjes heen kunt kijken en je open staat voor flauwe grappen en puur vermaak dan is dit een game voor jou, en dan zou ik zeggen: loop maar naar de hel.
