Het is momenteel niet zo makkelijk om zelf naar Japan te reizen (ondergetekende weet daar helaas alles van), maar gelukkig kun je wel een virtuele reis naar feodaal Japan boeken. Daar hoef je alleen maar Ghost of Tsushima voor aan te schaffen. Heeft deze game echter meer te bieden dan prachtige tempels en bloeiende kersenbloesems?
Studio Sucker Punch neemt je in Ghost of Tsushima mee in de wereld van een samoerai in een tijd dat dat vooral een eervol beroep was, in plaats van een soort dromerige mythe waarvan Tom Cruise graag films maakt. Al moet ik zeggen dat het begin me wel aan The Last Samurai deed denken. Helaas ook aan het meest nare gedeelte ervan: namelijk de paarden die in de strijd werden meegenomen en het veelal niet haalden. Ghost of Tsushima laat ook een boel paarden sneuvelen in de strijd tegen de mongolen.
Aan de andere kant is dat, zeker aan het begin van de game, wel de perfecte manier om de toon te zetten. Meedogenloosheid, eer en strijd, dat zijn toch de woorden die in je opkomen als je in één keer middenin het gevecht wordt gedropt. Hoewel je begint in de strijd, stuurt de game je uiteindelijk de dood in en start je als een nazaat. Een nazaat die weliswaar samoerai is, maar soms nog wel eens worstelt met de verwachtingen die hierdoor over hem zijn ontstaan.
Niet dat je er veel tijd voor hebt om daarbij stil te staan. Je moet namelijk vechten. Mongolen nemen je land over en het is aan jou om de burgers te beschermen. Dat doe je enerzijds door met je paard door prachtige Japanse landschappen te racen, maar ook door jezelf steeds meer skills aan te leren. Samoerai vechten niet alleen met prachtige katana: pijl en boog behoren ook tot de mogelijkheden. Je leert bovendien hoe je je kunt verdedigen, want elk type vijand heeft weer een andere ‘gebruiksaanwijzing’ en een verkeerde druk op de knop kan je dood betekenen.
Dat vechten voelt wel lekker. Je krijgt vaak een paar verschillende vijanden op je af, waardoor je boogschieten en zwaaien met je katana kunt afwisselen. Dat voelt heel goed: je rijgt de ene na de andere Mongool aan je ‘zwaard’ en dat gaat gepaard met levendige animaties en een zweem bloed. Bovendien kun je een half-creperende vijand nog een soort toffe finish geven, waardoor je je steeds meer een opperkrijger voelt.
Hoewel het vechten niet heel eentonig is, kan ik ook weer niet zeggen dat het heel veelzijdig is. Heb je eenmaal je katana en het pijl en boogschieten onder de knie, dan is dat eigenlijk wat je de hele game lang doet. Soms heb je wel even een quick-time-event, maar die zijn heel basic. Wat de game redt is dat je zelf wel veel vrijheid hebt om je door de game te bewegen. Je moet zelfs wel: je krijgt van de landkaart tips waar je heen kunt gaan, maar het is aan jou waar je ook echt heen gaat. Je hebt altijd wel meerdere keuzes, wat een groot gevoel van vrijheid geeft.
We zetten het al een keer op ons Instagram-kanaal: die fotomodus van Ghost of Tsushima is een game op zich. Elke keer waren er zulke adembenemende vergezichten, intense close-ups en vette actieplaatjes te schieten, dat de de vierpuntsdruktoets overuren draaide. Ja, Japan is op zijn mooist in dit spel. Dat komt ook wel goed uit, want qua gameplay hebben we wel eens een spannendere game gespeeld. Ghost of Tsushima wordt regelmatig vergeleken met Assassin’s Creed en daar sluit ik me geheel bij aan.
Waar we in Assassin’s Creed het meest van genieten, dat is dat tijdsbeeld. Dat je lekker de geschiedenis induikt in een game die vaak redelijk accuraat is over die geschiedenis, dat maakt het een leerzame ervaring. Dat geldt ook voor Ghost: je komt een heleboel te weten over de Japanse gebruiken en cultuur, vooral waar het gaat om de bushido, de regels van de samoerai. En ja, dan kom ik toch weer terug bij dat mooie Japanse landschap. Ik zou over een paar weken echt naar Japan gaan, op mijn verjaardag, alleen, terug naar dat adembenemende land. Dat gaat helaas niet lukken, maar Ghost of Tsushima weet die pijn toch een klein beetje te verzachten. Met zijn vergezichten en zijn fijne vechtgevoel.
