Zo op de valreep van 2015 kwam Ubisoft nog even aanzetten met een grote titel, oftewel Rainbow Six Siege. Hiermee lijken ze er toch voor te kiezen de strijd om gamerzieltjes aan te gaan met de andere grote titels zoals Fallout 4 en COD: Black ops 3. De grote vraag hier is natuurlijk of ze dat gaat lukken.
De meeste gamers zullen het principe wel kennen, maar Rainbow Six Siege is een shooter in zijn meest pure vorm. De goeden tegen de slechten in korte matches. Je speelt dit spel dan ook niet voor een verhaal (dat ook totaal niet aanwezig is), maar om de pure beleving. Solo vs AI, Co-op of multiplayer, in alle vormen krijg je hetzelfde voorgeschoteld. Maar hoewel een soort van verhaallijn in de solo modus best leuk had kunnen zijn, moet ik zeggen dat ik het totaal niet gemist heb. Daarvoor speel ik deze game niet. Ik wil terroristen tegen special forces, ik wil goed tegen kwaad, ik wil overleven!
Zoals gezegd zit er geen verhaal in het spel, maar je kunt wel degelijk solo spelen. Dit doe je door middel van de modus die Situations heet (de co-op variant heet Terrorist Hunt). Hierin leer je eigenlijk ook direct de basisbegrippen van het spel en dat je de balans moet vinden tussen verdedigen en aanvallen. Hierin leren ze je diverse trucs wat betreft het binnengaan van gebouwen, het gebruik van de grapling hook en hoe je deze kunt gebruiken om op diverse manieren de vijand te verassen. Je kunt namelijk ook gewoon de aangebrachte barricades afbreken om een gebouw binnen te komen, maar dit zal qua geluid niet onopgemerkt blijven bij de vijand. Het zal geen moeilijke opgave zijn om te begrijpen dat in deze game alles draait om het element van verassing.
Als je dan aan de andere kant komt te vechten en je dus moet verdedigen in plaats van aanvallen zul je over andere zaken moeten nadenken. Welke ramen en deuren barricadeer je wel en welke niet, welke positie is goed verdedigbaar, welke positie moet iedereen innemen? Je krijgt hier ook de beschikking over boobytraps. De een zal dodelijk zijn en de ander zal verraden dat er een vijand in de buurt is. Zoals ik al eerder zei zul je in deze game dus een balans moeten vinden tussen verdedigen en aanvallen om het steeds tot een goed einde te brengen en teamwork met je medespelers is hierin cruciaal, want de game kent geen respawns tijdens de match. Dood betekent wachten tot de volgende ronde start.
Als je dit eenmaal onder controle hebt kun je aan de slag met het wapenarsenaal. Ik vond het best indrukwekkend om de keuze te zien (je moet het eerst vrijspelen natuurlijk), maar vergis je niet, want tijdens de missies mag je maar een zeer beperkt aantal meedragen. Belangrijk om dus vooraf af te stemmen wie welke rol gaat spelen en wat meebrengt. De basisuitrusting van een Operator (zo heten de characters) bestaat namelijk uit je geweer (rolafhankelijk), veelal een pistool, een type granaat en een gadget (ook rolafhankelijk). Zoals gezegd speel je steeds meer wapens en operators vrij om uit te kiezen naargelang je punten verzameld. Voor de wapens is dit tof, maar qua operators is het slechts een ander uiterlijk en brengt dit weinig speciaals met zich mee. Het enige dat boeiend is aan het vrijspelen van een operator is dat er een nieuwe gadget beschikbaar komt. In totaal kun je 20 operators vrijspelen, maar ze zijn absoluut niet alle 20 de moeite qua gadgets.
Wat de matches voornamelijk erg spannend kan maken is dat er heel veel kapot kan in de spelwereld. Het is niet zo overdreven dat je het hele gebouw kapot kan schieten, maar er zijn erg veel tactische opties. Je kunt bijvoorbeeld gaten schieten in muren die op zich klein ogen, maar zeer waardevol kunnen zijn om doorheen te schieten of om vijanden te spotten. Zo hebben veel ruimtes ook nog een luik in het plafond. Dat zit meestal dicht, maar is met een paar kogels open te breken. Maar ook zijn veel vloeren zelfs zo zwak dat je er met een granaat of sterker gereedschap gemakkelijk doorheen komt. Op die manier kun je het vijandige team eigenlijk altijd verrassen. In veel gevallen is het de winnende strategie, zorg dat je aanvalt op plekken waar het verdedigende team het niet verwacht en dat zijn er nogal wat in deze game.
Het klinkt dus bijzonder hectisch, maar gelukkig heb je voorafgaand aan de multiplayer missies altijd een minuut de tijd om als defensieve partij je barricades aan te brengen en de teamstrategie te bespreken. De aanvallende partij kan dan al deels een stukje routes verkennen en zichzelf tactisch opstellen voor de aanval. De aanvallende partij beschikt ook nog eens over een bestuurbaar autootje waarmee je het gebouw kunt betreden om te zien op welke etages de vijand zich bevindt. Voor de defensieve partij kan er gebruik gemaakt worden van enkele camera’s die buiten hangen en waarop wellicht gezien kan worden op welk punt de aanval ingezet wordt. Beide cameraopties zijn natuurlijk ook kapot te schieten door de oplettende spelers.
Genoeg geoefend, tijd om mezelf te wagen aan multiplayer met tegenstanders van vlees en bloed. Helaas kwam ik er al snel achter dat deze modus zonder meer de grootste kracht van de game, maar tegelijkertijd ook het grootste zwaktebod was. De game kan echt heel tof zijn als je met gelijkaardige, goed samenspelende teams tegen elkaar vecht. Niet veel eerder heb ik in een type game als dit zo intens mogen genieten en in spanning gezeten tijdens een potje knallen. Als je teammaten doen wat is afgesproken en je op elkaar kunt rekenen dan is het echt heel tof. Zorg dus dat je een vast team hebt om mee te spelen, want als je dit niet hebt is de lol er heel erg snel vanaf. Als je teammaten als kip zonder kop rondlopen en bij bosjes neervallen is de match rap gedaan. Maar ook als je zo’n team tegenover je krijgt en dus steeds heel makkelijk wint verliest het snel zijn charme.
De game is wellicht te hardcore om casual te kunnen spelen. Bijkomend probleem kan zijn dat je met teammaten speelt die niet dezelfde taal spreken of geen gebruik maken van een headset voor communicatie. Ook dan ben je al snel gedoemd. De game kan dus heel tof zijn, maar dan moeten de condities wel meezitten allemaal. Bij gebrek aan spelers kun je gelukkig wel afstappen van de standaard 5 versus 5 en kiezen voor minder spelers wat zelfs kan tot 1 versus 1. Er zal dus voor elk groepje wat wils zijn en omdat Ubisoft ook wil inzetten om deze game naar de eSports te brengen zit er een spectator modus in. leuk om je vrienden aan de gang te zien of om eens mee te kijken hoe de topspelers nou precies te werk gaan.
Grafisch gezien is de game best ok, maar kan het zich niet volledig meten met de next-gen graphics. Het ziet er allemaal wat ruw uit. Dit draagt wellicht wel een beetje bij aan de sfeer van de game, maar ik denk dat het toch eerder gewoon aan de ontwikkeling ligt. Ik had liever echt onderscheidende graphics gezien, zeker omdat het gros van de maps relatief klein is in vergelijking met andere shooters die er beter uitzien. Echt het ziet er prima uit hoor, maar het is niet triple A qua graphics en dat is jammer.
Ja, en zo laat Rainbow Six Siege mij met een dubbel gevoel achter. De twee offline modi, Situations en Terrorist Hunt zijn leuk, maar het echte spektakel moet je zoeken in de multiplayer. Helaas is de balans hierin soms ver te zoeken en moet je het geluk hebben dat je met twee gelijkwaardige teams tegenover elkaar staat. Gebeurt dit, dan heb je echt een topgame, maar het gebeurd helaas niet al te vaak. Dat de game wel geschikt is voor eSports komt mede ook hierdoor, omdat je dan toch allemaal wat meer op hetzelfde niveau speelt. Als je deze game gaat aanschaffen zul je toch al wel een beetje fan moeten zijn van het genre, want eigenlijk vind ik een volle gameprijs te duur voor wat je krijgt en dat je enkel echt plezier uit de game kunt halen onder afgebakende voorwaarden.
