Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Het derde album van een band is altijd spannend. Gaan ze verder op de oude toer of proberen ze iets experimenteels? Gaat dat laatste goed, of vallen de muzikanten faliekant op hun gezicht? Supergiant Games besloot met Pyre ook tot iets compleet anders, geen actie RPG’s meer, maar een sportgame. Dat gaat niet helemaal goed.
De Downside is geen fijne plek om te verblijven. Criminelen uit de Commonwealth worden daar naar verbannen, inclusief mensen die kunnen lezen – een zeer zwaar misdrijf. Maar er blijkt hoop. De overheid gunt bannelingen een kans om terug te keren, via The Rites – een sport die ons aan Final Fantasy’s Blitzball en de film The Salute of the Jugger doet denken.
Pyre is wel een stuk ingewikkelder. Twee team van drie spelers proberen de bal in de ‘Pyre’ van de tegenstander te gooien. Je kan maar één speler tegelijk besturen, de anderen staan stil totdat je de bal naar ze toespeelt (als je aanvalt) of als je hun ‘aanwijst’. Dat aanwijzen gebeurt op de zelfde manier als gooien – je kan niet snel tussen teamgenoten wisselen.
In de aanval kunnen je spelers een bal naar een medestander of in de korf gooien, springen of snel dashen. Je teamgenoten hoeven de bal niet in de Pyre te werpen, als ze er zelf in springen dan levert dat zelfs meer punten op. Verdedigend beschikken je teamgenoten over een aura waarmee ze tegenstanders tijdelijk kunnen ‘verbannen’. Dat kan door tegen de speler met (of zonder) de bal aan te lopen of hun aura richting de tegenstander af te vuren.
Dat klinkt al pittig, maar dan zijn we er nog niet. Je speelt met en tegen verschillende klasses die ieder hun eigen krachten en upgrades hebben en ook nog verschillende sterkte aura’s. Loopt een speler tegen een sterkere aura op, dan verban je je eigen speler. Bovendien verbant je speler zichzelf als hij in de Pyre springt/rent, en krijg je dus een 2 tegen 3 situatie.
Je merkt al dat de afgelopen drie alinea’s grotendeels in de derde persoon zijn geschreven. Dit heeft een reden. Jij bent een Reader, die zijn/haar/hun team bestuurt/besturen (‘hun’ als je een bepaald ras speelt) aangezien hij de enige is die kan lezen. Dat verklaart ook waarom het verhaal grotendeels in tekst wordt weergeven. Supergiant Games vond dit namelijk logischer.
Een leuk en artistiek idee, maar dit heeft een groot nadeel. Tussen de spelletjes door, ben je regelmatig tien minuten bezig met tekst lezen of naar de nieuwe arena af te reizen. Dit haalt je niet alleen uit je ritme, maar als het spel moeilijker wordt vergeet je nog wel eens wat belangrijke regels – met name de sterkte van de aura.
Pyre lost dit op door de wedstrijden in toernooi vorm te zetten. Verliezen is vervelend, maar niet dodelijk; na een verloren wedstrijd kan je gewoon weer verder reizen. Toch lijkt het voor het einde wel belangrijk dat je veel matches wint. Daarnaast voelt het wel erg goedkoop aan dat je vanwege de status van het team altijd de finale mag spelen.
Supergiant blijkt overigens opnieuw een uitstekende verteller, met boeiende personages en een interessante wereld. Als je tenminste de moeite neemt om bergen van tekst door te lezen. Dat is wel opvallend vergeleken met de vorige games waarin alles in-game werd verteld, en ook beter want het verhaal gaat als een nachtkaars uit.
De derde game blijkt daarom niet zo vlammend vergeleken met een Transistor of een Bastion. Niet erg, want dat waren echte toptitels, en Pyre zit daar ondanks zijn fouten niet eens zo ver vandaan. Het is een dapper experiment, dat zeker, maar het verhaal zit de game in de weg. Voor liefhebbers van sporttitels die weer eens iets anders willen.
...