Er is altijd veel te doen geweest over wat games nou zo anders maakt dan de traditionele media. Het antwoord is eigenlijk altijd simpel: games laten je meedoen. Er is geen enkel (goed) boek dat je in staat stelt om je verhaal zelf te schrijven, maar genoeg games waarbij de verhalen zich als vanzelf lijken op te stapelen. Prey is een prachtig voorbeeld daarvan, een game die je binnen het half uur door de (geweldige) opening duwt en je daarna ietwat verloren achterlaat. Wat nu?
Inderdaad, wat nu? Je staat daar, als Morgan Yu, broer van een geniale wetenschapper. Eenzaam ruimtestation Talos I zit in een baan om de maan en jij zit daar vast. Bijna iedereen is weg of dood, er waren monsters rond waarvan sommige de vorm van alledaagse objecten als koffiemokken en klappers kunnen aannemen, en je hebt geen idee wat er met je aan de hand is. Op onderzoek dan maar.
Het begin is dus zo flauw als een onbelegde pannenkoek, maar de reis die Morgan door Talos I moet afleggen om erachter te komen hoe of wat is des te lekkerder. Je begint de game met een moersleutel en goede hoop, maar tegen de tijd dat je in de gaten hebt hoe het zit met January, Alex en de Typhon (zo heten de aliens) kun je zomaar een monster van eigen makelij zijn.
Prey zit in de familie van games als BioShock, System Shock 2 en misschien ook nog wel iets als Deus Ex. Dat betekent dat er verschillende mogelijkheden zijn voor alles: gevechten hoef je niet aan te gaan, je kunt ook sluipen. Je hoeft niet eens te sluipen, want je kunt vaak ook omlopen, maar dan moet je wel de nodige vaardigheden hebben.
Die kun je maken: er bestaat in de 60’s alternatieve tijdlijn van Prey een apparaat dat een Neuromod heet, waarmee je jezelf du moment dingen kunt aanleren. Hacken, zware dingen oprapen en weggooien, je wapens beter maken of jezelf robuuster maken? Het kan allemaal met Neuromods. Alles kan, tegen een prijs.
Dat geeft je al veel sneller dan je denkt mogelijkheden om Talos I te gaan verkennen. Het is een groot station, maar doordat de ruimtes op logische wijze aan elkaar gekoppeld zijn wordt het al snel een plek die je kunt (en wilt) doorkruisen. Je hoef niet eens binnen te blijven: op verschillende plekken kun je luchtsluizen openmaken en zo kun je ook al snel buitenom het station navigeren.
Dat maakt dat je al snel het kritieke pad – waar het verhaal wil dat je heengaat – kunt verlaten om naar meer informatie, meer materialen om nieuwe wapens, medkits of Neuromods mee te fabriceren (letterlijk) en natuurlijk ook om meer nieuwe monsters Typhon te zoeken. Die Typhon zijn als vijanden vrij gevaarlijk, zelfs naar het einde toe, dus je moet echt oppassen met je kogels en je moet echt (seriously, geloof me) alles oprapen wat je kunt om genoeg materiaal te hebben.
De dreiging van de Typhon is dat ze op elk moment weer kunnen opduiken in gedeeltes van het station waar je al geweest bent en dat je ze soms pas ziet als het al te laat is. Het zijn interessante vijanden die elk object in je rugzak vereisen om te overkomen en het is heel makkelijk om je halve arsenaal op één Typhon te gebruiken omdat je eigenlijk weg had moeten rennen. Tip: niet bang zijn om te rennen.
Talos I ligt vol met audiofragmenten, notities en andere fragmenten van het leven tot de Typhon-uitbraak. Dat, gekoppeld aan de verschillende zijmissies die je dat (als je wilt) laten uitdiepen maken de kans groot dat je het ‘echte’ verhaal laat voor wat het is en blijft kriskrassen door het station.
Het enige dat de pret in die zin in de weg staat zijn de laadtijden als je van sectie naar sectie van Talos I gaat. Op de pc (waar ik het gespeeld heb) valt het allemaal nog wel mee, maar op consoles zijn de laadtijden vrij fors en dan zit je wel vaak tegen dat scherm aan te kijken. Dat is een domper, want het is een drempel naar het leukste gedeelte van Prey: ontdekken.
Het einde van de game is niet bevredigend, moet ik zeggen. Van de gave start en de potentie van het verhaal blijft weinig over naarmate je het einde van Prey nadert en dat is zonde. Het doet echter niks af aan het plezier wat je tot dan toe hebt kunnen hebben met het hacken, slaan, schieten en anderszins overwinnen van de obstakels die de game op je pad legt. De reis is oprecht belangrijker dan de bestemming in deze, maar als je daar vrede mee kunt hebben is Prey verdomde goed zo lang het duurt.
[Afbeeldingen © Bethesda]
