Marnix Suilen
Schrijft al jaren over games, van de kleine indie-games tot de grote najaarstitels. Liefhebber van Dota 2, twijfelt nog over Destiny.
Dishonored is een goed spel. De heerlijk soepele bewegingen waarmee Corvo zich voortbeweegt, op weg naar zijn volgende nietsvermoedende slachtoffer, de stijlvolle wereld vol geheimen, het duistere verhaal dat een briljante wisselwerking heeft met de spelwereld. Dishonored is een klein meesterwerkje. En het vervolg Dishonored 2 lijkt daar alleen maar op verder te bouwen, als ik mijn recente speelsessie mag geloven.
Het Clockwork Mansion is misschien wel het ultieme Dishonored level. Het is de samenkomst van de steampunk en de spiritualiteit die het origineel en ook dit vervolg door het bloed stromen. Haal een hendel over en de ruimte om je heen verandert, van eetkamer naar salon, van ontvangsthal tot klein museum vol vitrinekasten. En een hendel wel of niet overhalen kan zomaar betekenen of je wel of geen vijand tegenkomt. Daarbij is Dishonored 2 niet zo van het opleggen van beperkingen aan de speler. Met wat experimenteren ontdek je al gauw allerlei geheime routes door het huis en is het zelfs mogelijk je gastheer te bereiken zonder dat hij überhaupt wist dat je in zijn huis was.
Die vijanden kun je nog steeds naar hartenlust afslachten met je zwaard en dodelijke krachten, of ze bewusteloos maken en achter ze langs sluipen. De keuze ligt wederom bij de speler en de game belooft weer verschillende eindes te hebben op basis van deze keuzes.
Hoofdpersonage Corvo is weer terug met wat kleine upgrades, en ditmaal ook een stem. Een stem die overigens verrassend zwaar is, denk aan Adam Jensen uit Deus Ex, maar dan met iets meer emotioneel bereik. Naast Corvo kun je er echter ook voor kiezen met Emily Kaldwin te spelen. Vijftien jaar na Dishonored is de jonge prinses veranderd in een net zo goed getrainde moordenaar als Corvo.
Emily’s krachten zijn wel nieuw en bieden een paar interessante mogelijkheden. De Domino kracht, waar je vijanden mee aan elkaar koppelt blijkt uiterst effectief als je de moordlustige route speelt. Een vijand vermoorden en de aan hem gelinkte gaan ook dood. Als je meer stealth speelt blijkt haar lasso interessant. Waar Corvo zich direct naar een locatie kan teleporteren, kan Emily zich naar een plek toetrekken – of een nietsvermoedende vijand juist naar haar. De lasso-in-wurgen combinatie lijkt nooit te gaan vervelen.
Daarmee is Dishonored 2 strikt genomen een typisch vervolg. Kleine verbeteringen en toevoegingen die de zaken vers houden zonder afstand te nemen van het origineel. Daar is helemaal niets mis mee, zeker niet als die verbeteringen bovenop een al fantastische game komen. Een level is natuurlijk geen hele game. Een missie is natuurlijk geen compleet verhaal. Maar wat ik tot nu toe van Dishonored 2 heb kunnen zien én kunnen spelen belooft veel goeds. 11 November mag wat mij betreft niet snel genoeg komen.
[Afbeelding © Bethesda]
...