Marnix Suilen
Schrijft al jaren over games, van de kleine indie-games tot de grote najaarstitels. Liefhebber van Dota 2, twijfelt nog over Destiny.
Persona 5 is groot. Heel groot. Zo groot dat ik op dit moment amper op de helft ben. Vandaar dat ik deze recensie maar ga opsplitsen in twee delen. Een eerste indruk, die je nu leest, en later een terugblik als ik eindelijk alles gezien heb. Ondanks dat ik de game nog niet uit gespeeld heb, heb ik meer dan genoeg vertrouwen in de game om hem aan te raden. De gameplay is fantastisch en het verhaal – ondanks wat slordigheden en een paar grove misstappen – laat je nooit los.
Dat gezegd hebbende, Persona 5 is en blijft natuurlijk een turn-based JRPG. Gevechten bestaan dus altijd uit het selecteren van wat je gaat doen (aanval, speciale kracht, item, dat soort dingen) en vervolgens kijken wat de vijand weer gaat doen. Het tempo ligt echter lekker hoog in Persona 5. Er zijn geen overbodige tekstjes of ander oponthoud, de speler is de traagste factor in het gevecht.
Het draait natuurlijk allemaal om de Persona’s, zeg maar het innerlijke zelf van een personage. Deze Persona’s gebruik je voor speciale aanvallen. Geheel JRPG-stijl hebben deze aanvallen natuurlijk types en zijn vijanden sterk of zwak tegen bepaalde soorten aanvallen. Daarbij kan het hoofdpersonage meerdere Persona’s dragen, waardoor je vijanden die je in een hoek gedreven hebt kunt vragen zich bij jou aan te sluiten. Al die verschillende Persona’s geven de gevechten een extra laag doordat je kunt wisselen en zo dus andere aanvallen ter beschikking krijgt. Daarnaast kun je buiten de gevechten ook Persona’s samenvoegen tot een nieuwe, sterkere Persona. Het gaat, kortom, nogal de diepte in.
Maar het verkennen van de dungeons waarin deze gevechten plaatsvinden is amper de helft van de game. De meeste tijd zul je waarschijnlijk juist aan het ‘gewone’ leven besteden. Daar doe je op het eerste oog weinig spannende dingen: naar school gaan, geld verdienen met je bijbaantje, en praten met de mensen om je heen. Heel veel praten.
En dat is nu juist wat deze game zo goed maakt. De personages hebben allemaal hun eigen uitgediepte karakter, waardoor al die gesprekken daadwerkelijk ergens heen gaan en dus niet gaan vervelen. Daarnaast levert alles wat je doet weer punten voor bepaalde attributen op, wat weer nieuwe mogelijkheden geeft. En je zult keuzes moeten maken in wat je elke dag gaat doen, en met wie.
Dat zijn misschien wel de belangrijkste keuzes uit de hele game, want Persona 5 kent deadlines. Het verhaal is een aaneenschakeling van deadlines die je telkens weer moet halen, dus een beetje vooruit plannen kan geen kwaad. Je wilt niet een dungeon in gaan op de laatste dag voor de deadline om er dan achter te komen dat je geen healing items hebt gekocht. Het is een echte JRPG wat dat betreft.
Dat geldt ook qua verhaal, waar ik nu niet te veel over kwijt wil aangezien het allemaal nogal spoiler-gevoelig is en de game pas een maand uit is. Persona 5 presenteert een intrigerend verhaal waarin misbruik (macht, fysiek, seksueel) centraal staat. En dat raakt. De game is niet bang om dergelijke zaken te behandelen, en doet dat meestal ook nog netjes en invoelend.
Toch gaan er ook dingen mis. Af en toe raakt de game al die zorgvuldigheid kwijt. Zo wordt homoseksualiteit nog wel eens als punchline voor een grap gebruikt en worden een aantal vrouwelijke personages geseksualiseerd neergezet op een manier die totaal niet bij hun eerder zo goed opgebouwde persoonlijkheid past.
Dat laat toch een vieze nasmaak achter. Hopelijk wordt het naarmate ik verder speel weer wat beter wat dit betreft. Tegen de tijd dat ik het spel uit heb zal ik hier ook dieper op ingaan. Tot die tijd moet je weten dat Persona 5 echt een geweldige game is om te spelen, zeker als je van JRPG’s houdt. En het verhaal, tja, het overgrote deel is echt heel goed, maar dat neemt echter die schandalig slechte momenten niet weg.
...