“Man filth! Why do you keep coming back, I kill you every time. Go haunt someone else!” schreeuwde Mozfel The Dwarf Eater, een Uruk-Captain, toen hij me voor de zesde keer vermoorde. Elke keer dat ik op The Black Road kwam dook hij op, wat resulteerde in mijn dood. Bij de zevende keer won ik eindelijk. “Finally” gromde hij, vlak voordat ik zijn hoofd van zijn lichaam afsloeg. Na zijn dood werd hij per direct vervangen door een andere Captain: Kaluga. Kaluga had een totaal andere persoonlijkheid, hij was veel minder voorzichtig. Hij leefde dan ook een stuk korter.
Middle-Earth: Shadow of Mordor is de nieuwste game in het Lord of the Rings universum en na jaren wachten eindelijk eens een goede game in de serie. Lord of the Rings heeft qua games nooit echt de liefde gekregen die de films wel kregen, en dat was te merken. Dat Shadow of Mordor zo goed is, is te danken aan de combinatie van bekende gameplay die zich heeft bewezen in Assassin’s Creed en de Arkham en het nemesis-systeem waarvan hierboven een mooi voorbeeld staat.
Shadow of Mordor speelt zich uiteraard af in Mordor. Het landschap is gevuld met vijanden, ruïnes en hier en daar een fort. Wat je in dat landschap doet is eigenlijk een-op-een te vergelijken met Assassin’s Creed: rondrennen, dingen verzamelen, vijanden vermoorden, af en toe een missie starten: alles wat je van een open-wereld game zou verwachten.
Dat de gameplay een combinatie van de Arkham-games en Assassin’s Creed is betekent absoluut niet dat het goedkoop jatwerk is: Het is een combinatie van het beste van beiden in een eigen jasje. Het vechten is een perfect voorbeeld van easy to learn, hard to master. In principe heb je een knop voor aanvallen, een voor counteren, een voor wegduiken en een om een vijand vast te pakken. Als je genoeg succesvolle aanvallen uitvoert zonder te stoppen kun je speciale combo’s maken.
Dat klinkt als simpelweg op het juiste moment op de juiste knop drukken, maar dat blijkt nog best moeilijk door het grote aantal vijanden om je heen. Hetzelfde geldt ook voor de zogenaamde last chance struggle. Op het moment dat je levens op zijn kan het gebeuren dat je een laatste kans krijgt. Je moet dan een icoontje in de cirkel op het scherm brengen en op de juiste knop drukken. Ben je niet op tijd in de cirkel of druk je op de verkeerde knop, dan is het afgelopen. De hoeveelheid tijd die je hiervoor krijgt is zo beperkt dat het echt een worsteling blijkt. Het is niet makkelijk, maar wel te doen.
Ondanks dat vechten een centrale plek inneemt in de wereld zul je voornamelijk stealth gebruiken. Zeker in het begin ben je nog erg zwak en is de game zeer moeilijk als je in een open veld gaat vechten. Voor je het weet heb je ruim dertig vijanden om je heen. Zodoende zul je voornamelijk sluipen, boogschieten en strak geplande stealth kills maken. Shadow of Mordor doet in dat opzicht meer recht aan het woord ‘assassin’ dan Assassin’s Creed. Naarmate je level hoger wordt speel je meer vaardigheden vrij die je het leven een stuk makkelijker maken, waardoor ook grote groepen vijanden in het open veld aan kan. Maar ook dan geldt dat je er nog voor moet werken. Een counter missen heeft nog altijd fatale gevolgen.
Nu is naamloze Uruks afslachten wel leuk en zo, maar dat kan snel saai worden. Dat begrepen ze bij Monolith (de ontwikkelaar) ook. Dat resulteerde in het zogenoemde nemesis-systeem. De opzet is simpel: als je wordt vermoord, dan onthoudt de Uruk die je vermoorde dat. Als dat een gewone Uruk is krijgt hij promotie en wordt het een captain. Is hij al een captain, dan wordt hij sterker. Als hij zichzelf sterk genoeg acht valt hij een Uruk met een hogere rang aan, de overlevende neemt die rang in. De lege plek wordt vervolgens weer opgevuld door een andere Uruk. En dit verhaal blijft in principe oneindig doorgaan, waarbij elke Uruk een andere naam, uiterlijk en persoonlijkheid heeft.
Die persoonlijkheid kenmerkt zich door een aantal factoren die op te delen zijn in sterktes en zwaktes. Een captain kan bijvoorbeeld bang voor vuur zijn. Laat een vat naast hem exploderen en hij zal wegrennen. Omgekeerd kan een Uruk immuun voor stealth of pijlen zijn, dan moet je er recht op af rennen om hem af te maken. Alles wordt onthouden: als jij of de captain wegrent zal dat in het volgende gevecht naar boven komen. Zo blijven ook wonden behouden. Een captain kan zelfs er voor kiezen zich alleen nog maar met een grote groep te bewegen.
Shadow of Mordor kent echter een achilleshiel. Een verborgen achilleshiel zou ik het zelfs willen noemen. Het verhaal. Het is zeker niet slecht, alleen kort. In totaal zijn het slechts twintig missies. Daar zou je in principe in een paar uur doorheen kunnen gaan, hoewel ik de kans klein acht dat je dat gaat halen aangezien je level te laag zal zijn. Dat het verhaal kort is betekent dus zeker niet dat de game te kort is. Nogmaals: open wereld, sidequests, nemesis-systeem, genoeg te doen. Als je de hoofdmissies afwisselt met andere dingen dan zul je er dan ook weinig van merken.
Maar dat het verhaal op zichzelf te kort blijkt, is gewoon jammer. Zo kom je in een van de eerste missies Gollum tegen en nog een keer. Dat terwijl bij die missie wordt gesuggereerd dat je enkele (tien- tot twintigtal) missies met hem zult doen om artefacten te vinden. Deze artefacten blijken vervolgens zonder hem te vinden te zijn en gewoon in de wereld verspreid te liggen. Het is in principe niet slecht of verkeerd, het is gewoon spijtig.Er had meer in de uitwerking van het verhaal kunnen zitten.
Maar op dat punt na is er weinig af te keuren. Shadow of Mordor is een prachtige game die heerlijk speelt in een levendige wereld. Het nemesis-systeem en al het andere in de wereld zal je tientallen uren bezig kunnen houden met deze game. Assassin’s Creed met betere gevechten en stealth. Batman met minder gadgets en meer magie. En dankzij het succesvolle nemesis-systeem kunnen we over een jaar of twee waarschijnlijk de eerste games met deze gaan vergelijken. Middle-Earth: Shadow of Mordor is de ethisch verantwoorde Uruk-genocide simulator die je moet spelen.
