Marnix Suilen
Schrijft al jaren over games, van de kleine indie-games tot de grote najaarstitels. Liefhebber van Dota 2, twijfelt nog over Destiny.
Mario + Rabbids: Kingdom Battle is een game die eigenlijk niet zou mogen bestaan. Wie bij Nintendo dacht er nou aan om Mario aan Ubisoft uit te lenen zodat zij hem bij de Rabbids in een game konden zetten? En wie dacht dat de game die je daar logischerwijs van maakt een turn-based strategiespel is dat alles weg heeft van Xcom, maar dan toegankelijker? En bovenal, wie had ooit gedacht dat dit ook nog eens een goede game zou worden!?
De Rabbids behoren niet tot de slimste gamepersonages, en dat beseft Ubisoft zich maar al te goed. Maar al dat geklungel biedt ook mogelijkheden. De Rabbids komen toevallig een bril die dingen met elkaar doet fuseren tegen, en gebruiken die ‘per ongeluk’ om henzelf en een Mario-poster te mengen. Het is natuurlijk niet meer dan een simpele verklaring voor het bestaan van dit spel, maar het werkt.
Wat ook werkt, belangrijker nog, is de gameplay. Voor de ingewijden: denk Xcom-light. De basis is een strategiegame waarin elk team om de beurt zijn personages plaatst, aanvalt, en eventueel nog een speciale vaardigheid activeert. Omgevingen spelen daarbij een grote rol. Als er niets tussen jou en een vijand staat kunnen jullie elkaar altijd raken. Er is dan dus geen kans op mis schieten. Dan zijn er lage muurtjes, die iemand die zich daarachter verschuilt vijftig procent kans niet geraakt te worden geven, en hoge muurtjes blokkeren volledig.
Zolang ze overeind blijven. Met een paar schoten – bij gebruik van een speciaal wapen zoals een raketwerper in één klap – kun je de meeste blokken op het slagveld wegvagen en zo vijanden binnen schot krijgen. Dan zijn er ook nog eens speciale blokken die wanneer ze vernietigd worden een effect op personages in de buurt hebben. Diezelfde effecten kunnen ook op wapens zitten. Denk aan dingen zoals vuur (wat vijanden een rondje laat rennen en zo dus gedwongen verplaatst), inkt (dat gebruik van je wapens onmogelijk maakt), ijs (dat speciale vaardigheden onbruikbaar maakt), en zo nog een aantal.
De game kent ook nog een heel arsenaal aan wapens en een skilltree voor elk personage. Die wil je tussen gevechten door constant upgraden en bijwerken zodat je steeds optimaal het volgende gevecht in gaat. Gelukkig helpt de game daar ook bij: voor aanvang krijg je je doel te zien. Meestal is dat versla alle vijanden, maar er zijn ook escortmissies, bereik deze locatie, eindbazen en meer. Daarnaast kun je het speelveld onder de loep nemen: waar start jouw team, waar staan vijanden en welk soort vijanden zijn er. Vervolgens wil je je team van drie daar optimaal op aanpassen.
Het gaat diep. Maar niet te diep. En de opbouw laat je er goed in komen. Het duurt een paar levels voordat je de wapens en skilltree te zien krijgt, en pas tegen wereld 3 wordt het écht pittig. Gelukkig is er ook nog altijd een easy mode, die je per level kunt activeren waarbij jouw team meer levens krijgt. Je zult er dan nog steeds doorheen moeten, wat nog steeds een goede aanpak vereist, maar je hebt wel wat meer speelruimte voor vergissingen of niet-optimale beslissingen.
Dat maakt Mario + Rabbids een stuk toegankelijker dan bijvoorbeeld een Xcom, zonder simpel te worden. De game biedt genoeg uitdaging en heeft tussen gevechten door kleine puzzels om op te lossen en geheimen om te ontdekken om je lang bezig te houden. Na verloop van tijd ben je echter wel bekend met alle mogelijkheden en kunnen gevechten wat eentonig aan gaan voelen, maar dan blijft de game altijd nog geschikt om tussendoor af en toe een paar levels te spelen. Dat mag de pret echter niet drukken. Mario + Rabbids: Kingdom Battle is een van de grote verrassingen van dit jaar, en een prima titel om in je Switch-collectie op te nemen.
...