Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
,,Probeer aan een ijsbeer te denken”, zei de Russische schrijver Dostojevski ooit, ,,en men zal zien dat hij elke minuut aan het vervloekte beest denkt.” Hetzelfde gedachtespelletje kunnen we ook in Lords of the Fallen doen, want Dark Souls blijft in ons hoofd terugkomen.
Het is dat Deck13 Interactive het zelf toegaf, anders waren we een beetje kwaad geworden. De besturing, het verliezen van je experience als je dood gaat, herhaaldelijk het loodje leggen, alles schreeuwt Dark Souls, Dark Souls en nog eens Dark Souls.
De makers proberen wel te innoveren. Zo introduceren ze een multiplier: met iedere gedode vijand krijg je steeds meer experience. Als je echter aan het zwaard wordt geregen ben je de eerste weer kwijt en moet je de tweede weer terug zien te vinden.
Je kan de punten ook in een van de vele save points storten. Je multiplier start weliswaar opnieuw maar je kan je ervaring tenminste aan vaardigheden of statistieken besteden. Aan jou de gok om die ene vijand te pakken of toch voor zekerheid te kiezen. Een leuk idee, wat veteranen zeker zullen waarderen.
Helaas geldt dat minder voor de typische westerse elementen. De game wordt herhaaldelijk onderbroken door tussenfilms, conversaties en instructies. Eindbazen gaan regelmatig vergezeld van onderknuppels. En we hebben de bekende clichés van gevallen held en duistere samenzweringen gemixt met een invasie uit een andere dimensie.
Niet alle ideeën zijn overigens slecht. Lords of the Fallen doet erg zijn best om voldoende content te vergaren. Ieder veld bevat arena’s vol monsters en NPC’s met submissies. Het wapens smeden gaat een stuk makkelijker dan in Souls. Je wisselt in een handomdraai van element aanval.
En we geven toe, de game speelt best prima. Hoofdpersoon Harkyn wisselt slagen vrij vloeiend af met magische aanvallen. De vijanden blijken best pittig, maar niet onmogelijk zolang je steeds sterker wordt. De levelopbouw gaat aardig diep; het biedt voldoende geheime verborgen voorwerpen.
Maar vergeleken met Souls schiet Lords toch tekort. De animaties gaan niet vloeiend genoeg waardoor je aanvallen niet goed ziet aankomen. De meeste tegenstanders hebben te weinig variatie in de aanvallen en welke ze wel hebben zijn vaak geniepig – zoals regeneratie.
Bovendien, er zit geen ritme in Lords of the Fallen. Dark Souls is de 5e symfonie van Beethoven: moeilijk te doorgronden, maar eenmaal te pakken voel je perfectie tijdens het spelen en krimp je ineen bij iedere misstap en misslag – want die wordt keihard afgestraft.
Lords daarentegen voelt aan als een rommelige moshpit. Er wordt flink op afgerost, en dat doet soms erg pijn, maar het is soms moeilijk te zien waar je de fout maakt en die wordt niet altijd afgestraft. Het amuseert, maar het geeft nooit het hemelse gevoel dat je krijgt bij het klaren van Anor Londo of Blight Town in Dark Souls.
Het blijft een tikkeltje oneerlijk. From Software heeft ruim twintig jaar de tijd gehad om zijn game perfectioneren. Lords of the Fallen is pas de eerste serieuze game voor Deck13. Misschien dat ze nog een tweede kans krijgen, maar in het klimaat van tegenwoordig vrees ik het ergste.
Het is lastig Lords of the Fallen aan te raden voor Dark Souls fans terwijl Bloodborne eind maart in de winkels ligt. Toegegeven, dat duurt nog even, maar ik vrees dat deze game voor hen niet genoeg zal zijn. De rest wacht een redelijk, maar pittige, hack ’n slasher, want ondanks dat het voor Souls-fans misschien niet helemaal voldoet, is Lords of the Fallen wél iets duidelijker in wat je kunt en daardoor beter te behappen.
...