Life is Strange kunnen we wellicht nu al de verrassing van het jaar noemen. Niet iedereen had er van gehoord en de weinigen die het wel kenden waren niet erg onder de indruk. Dontnod Entertainment krijgt het echter voor elkaar een niet-standaard verhaal zeer boeiend te houden.
Toen ik in mijn
Tales from The Borderlands review schreef dat Telltale Games dringend zijn formule moest aanpassen, keek ik met een schuin oog naar Dontnod Entertainment. Hun Life is Strange Episode 2: Out of Time lijkt dat alleen maar te bevestigen.
Opmerkelijk, want de setting van
Life is Strange klinkt alles behalve opwindend. Een ingeslapen stadje, Arcadia, waar de personages voornamelijk op school, een wegrestaurant en een stortplaats rondhangen en waar het draait om relaties en tienerdrama. Niet echt GOTY-waardig, zou je zeggen.
Oké, hoofdpersoon Maxine Caulfield kan de tijd terugdraaien en heeft visioenen van een tornado die Arcadia verwoest, maar de helft van de tijd is hartsvriendin Chloe haar aan het porren om die tijdkrachten van haar te tonen. Geen
zombies, psycho’s, weerwolven of samenzwerende adel.
Eerlijk gezegd was ik ook niet zo onder de indruk van de
eerste aflevering. Het smeet iets te graag met namen en ‘jongerentaal’, de meeste personages werden allemaal tegelijk voorgesteld, waardoor ze oppervlakkig overkwamen, en er werd niet zoveel met de tijd gemanipuleerd.
Dontnod leek zich dat ook te realiseren. Het speelt minder de slimmerik, concentreert zich op de twee belangrijkste personages van de aflevering, Chloe en Kate, en geeft ons ruimte voor tijdmanipulatie. Daarbij toont het de grenzen en neemt het ons in de finale die krachten zelfs af.
Eerst de personages. De zachtaardige Kate toont ons de duistere kant van het campusleven. Ze wordt genadeloos lastig gevallen en gepest. Al snel kom je achter een nog veel zwarter geheim (waardoor ik Nathan op dit moment intens haat) en moet je alle zeilen bij zetten om haar te ondersteunen
Dat maakt ‘Rebel without a Clue’ Chloe soms godsonmogelijk. Egoïstisch eist zij alle aandacht op, terwijl jij Kate gerust wil stellen. Daar bovenop haalt ze levensgevaarlijke toeren met pistolen uit. Toch is ze er weer aandoenlijk enthousiast over een spelletje “raad wat er in mijn zakken zit”.
Beide personages zijn daarom levendig, complex en sympathiek. Je krijgt daardoor de neiging Kate te omhelzen en Chloe eens flink door elkaar te schudden. Beiden zoeken (onbewust) een reddende engel. Een taak die je graag op je opneemt, en daardoor de tornado maar even vergeet.
Je gebruikt je tijdskrachten vooral voor je vriendenkring – soms voor doodnormale zaken, dan weer om spectaculaire redenen. De ene keer draai je de klok terug om Chloe te vertellen wat er precies in haar broekzakken zit. Op een ander moment moet je mensen in zeer korte tijd zien te redden.
Maxine zoekt samen met Chloe de grenzen van haar krachten op – en die worden snel gevonden. Al snel blijkt dat onze heldin ze niet onbeperkt kan gebruiken. Het is wat inconsistent, maar bouwt wel de spanning op naar het moment dat je ze op het meest ongelegen moment kwijt bent.
De finale leert je – achteraf – dat
Life is Strange meer is dan enkel tijdmanipulatie. Het moedigt je aan de wereld te verkennen, alles af te speuren en iedereen te spreken. Dat levert je vaak kostbare informatie op die je op de kritieke momenten nodig kan hebben, laat staan meer achtergrond over de personages.
Helaas blijft dat wijsheid achteraf. Halverwege de tweede episode realiseerde ik me dat er overal mogelijkheden zijn om te foto’s te maken of dat schaamteloos iemand zijn brieven lezen heel handig kan zijn. Dontnod had dat iets actiever mogen uitleggen – dan was ik ook enthousiaster
over de eerste aflevering geweest.
De consequenties van je keuzes blijken tenslotte ook behoorlijke impact voor je volgende opties te hebben. Besluit iemand bijvoorbeeld niet te fotograferen omdat het gevolgen heeft voor de relatie met die persoon dan blijkt dat later een probleem te zijn als je dringend ergens bewijs voor nodig hebt. Misschien vergaar je die nog achteraf, maar het blijft pijnlijk – op een goeie manier.
Life is Strange is een vreemde eend in de bijt. De setting klink helemaal niet opwindend voor een game, maar hoe meer tijd je er in doorbrengt hoe meer je ervan gaat houden. De ijzersterke personages, de rijke wereld en de nog steeds boeiende tijdmechanieken houden mijn interesse voorlopig vast. Maar het wordt wel eens tijd om wat meer op die tornado te gaan richten.
