De verhaalgame-met-keuzes die dankzij Telltales’ The Walking Dead opeens bij iedereen (weer) op de radar stond beleeft vreemde tijden. Telltale Games is een afgelopen zaak en hun series daardoor ook. Ondertussen hebben andere ontwikkelaars wel goed meegekeken en hun eigen draai aan het concept gegeven. Met resultaat, want Life is Strange is inmiddels een serie van formaat te noemen, en behoort dankzij een ijzersterk eerste seizoen en een geweldige prequel-serie tot de beste van het genre. Nu is Life is Strange 2 aan de beurt. Een nieuw verhaal, nieuwe personages, nieuwe keuzes; de enige band met de voorgaande games in de serie zijn de thema’s. Lukt het ontwikkelaar Dontnod nogmaals een game te maken die je zo diep raakt?
De lat ligt nu natuurlijk wel wat hoger. Het eerste seizoen en de prequel, hoe goed ze ook blijven, hebben wel hun gebreken. Grafisch was het allemaal oké, maar niet veel meer dan dat, en de dialogen waren af en toe hella tenenkrommend. Gelukkig lijkt de ontwikkelaar dit ook te beseffen en is de eerste episode van Life is Strange 2 – met de titel Roads – al een stuk beter op beide punten.
Deze nieuwe episodische game heeft (vrijwel) niets te maken met de voorgaande titelgenoten. Alles is nieuw en zodoende moet er ook weer een hoop opgebouwd worden in de eerste episode van dit seizoen. Life is Strange 2 draait om Sean (16) en zijn broertje Daniel (9). Zij worden door omstandigheden gedwongen samen op pad te gaan. Tijdens die reis komen dan de voor de serie kenmerkende zware keuzes tevoorschijn.
Niet alleen hebben je acties gevolgen voor het verhaal, maar ze dwingen je ook je af te vragen wie jij bent – of wie je wil dat Sean is. Is het bijvoorbeeld oké om onder bepaalde omstandigheden te stelen? En wat als je jongere broertje dat ziet? Hoe ga je dat uitleggen? Dat zijn het soort vragen waar deze eerste episode mee speelt.
De mate van interactie met je omgeving is in Life is Strange 2 wel een stuk groter. Doordat je je broertje altijd bij je hebt is het niet alleen meer zelf kijken naar dingen en zelf interactie hebben met voorwerpen, maar kun je ook bij bijna alles Daniel vragen wat hij ervan vindt, of hem er iets mee laten doen. Dat kan ook gevolgen hebben voor het plot, omdat zulke interacties later nieuwe keuzemogelijkheden openen. Maar belangrijker nog is dat het een perfecte vorm van ‘character building’ is. De personages komen zo tot leven.
Gelukkig schuwt Life is Strange 2 de zwaardere thema’s niet. Identiteit staat weer centraal. De broers zijn namelijk van Mexicaanse afkomst, en meteen aan het begin wordt al duidelijk dat niet iedereen in Amerika vindt dat mensen gelijk behandeld moeten worden. Het ‘ga terug naar je eigen land’ gehalte ligt hoog, en dat is ook volstrekt logisch – en terecht – gezien de recente gebeurtenissen in het land.
De game is gelukkig niet bang daar zijn zegje over te doen. En voor de mensen die vinden dat je politiek en games strikt gescheiden moet houden heeft een van de personages die je onderweg tegenkomt een paar wijze woorden: “everything is political”.
Dat gaat niet per se over kleine politiek. Over op wie je stemt, een procentje meer of minder op de wegenbelasting, dat soort dingen. Nee dan gaat het over hoofdletter P Politiek. Hoe gaan we met elkaar om in een samenleving? Games worden ook door mensen gemaakt. Mensen met een wereldbeeld; normen en waarden. Dat sijpelt altijd door in een verhaal, bewust of onbewust. En Life is Strange 2 kiest er voor om daar bewust mee om te gaan, door te laten zien wat voor effect dergelijk beleid heeft op de mensen die het daadwerkelijk aangaat.
Dat doet de game genuanceerd en weloverwogen, maar zonder weg te zakken in een enerzijds-anderzijds verhaaltje. Het is natuurlijk pas de eerste episode, dus waar het allemaal heen gaat is nog afwachten. Maar het schrijfwerk van deze eerste episode is in ieder geval van een – voor games – zeldzaam niveau.
[Afbeeldingen © Dontnod]
