Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
In een industrie van klonen en meerijders op andermans succes zijn er verbazend genoeg weinig games die op The Legend of Zelda zijn gebaseerd. Het grimmige Hyper Light Drifter benadert de klassieker op vele punten, maar laat af en toe een steekje vallen.
Hoe tegenstrijdig zit de wereld van Hyper Light Drifter in elkaar. Ontwikkelaar Heart Machine schildert een macabere wereld in vrolijke 16-bit kleuren. Verwoesting en bergen lijken vind je overal in felle en frisse tinten. Het is een onweerstaanbare combinatie voor fans van paradoxen.
Hoe deze civilisatie ten gronde is gegaan, vertelt de game ons niet. Sterker nog, het zegt helemaal niets. Via beeldtaal moeten we de geschiedenis maar interpreteren, of wat er überhaupt nu gebeurt. Onze hoofdpersoon moet diverse energiebronnen activeren, maar voor wat? Joost mag het weten.
Niet erg. De wereld zit adembenemend prachtig in elkaar. De enorme – en flink vergane – machines geven een gevoel van eenzaamheid en vergane glorie. Dit alleen al is een reden om door te spelen, om te koesteren in een apocalyptisch landschap. En het mysterie versterkt die ervaring alleen maar.
Gelukkig hoeven gamers niet snel uit te vissen hoe de besturing werkt. Onze held heeft een zwaard, diverse vuurwapens (waarvan de ammunitie door het zwaard wordt opgeladen), granaten en een ‘dash’ (die ook kan worden opgewaardeerd).
En die laatste ga je hard nodig hebben. Hyper Light Drifter is zeer pittig. Je toch al beperkte levensmeter gaat snel achteruit in deze game. Vijanden zitten overal verborgen, mikken zeer precies en komen vaak in grote getale. De game doet in dat opzicht ook erg denken aan de allereerste Zelda, die ook niet simpel was.
Hyper Light Drifter wijkt overigens wel op een aantal punten van Zelda af. Ten eerste ben je geheel vrij om zelf de volgorde van de dungeons te bepalen. HLD hint wel om eerst het oostelijke deel van de kaart te doen (daarover straks meer) maar je mag rustig eerst Noord of West doen.
Daarnaast zijn alle upgrades (behalve de vuurwapens) in de midden van de kaart te koop. Daarvoor moet je wel speciale koperstukken bij elkaar verzamelen. Aangezien de aanpassingen niet nodig zijn om door de game te komen – dit is geen Metroidvania game – sta je geheel vrij om zelf je karakter te bouwen.
The Legend of Zelda zat wel wat solider in elkaar. Hyper Light Drifter kent de nodige bugs. Je karakter blijft wel eens achter muren steken en vijanden zijn ineens niet te bereiken. Ook zijn sommige aanvallen (vooral van de padden) wel erg gemeen en liggen bepaalde savepoints wel erg ongelukkig. Iets meer polish had de game zeker geholpen.
Dan is er nog de kwestie van de dertig frames per seconde. Hierdoor reageert onze held vaak nèt een tikkeltje te traag op een aanval die je ruim van te voren zag aankomen. Vreemd, want zoveel vereist Hyper Light Drifter toch ook niet van je PC. Frustrerend, want vaak ga je zo onnodig dood.
Een ander – vreemd – punt is dat de game sterk hint dat je eerst het oostelijk deel van de kaart moet afwerken, terwijl dat juist het meest pittige stuk uit de game blijkt. De andere delen geven je lang niet zoveel kopzorgen als het waterlevel.
Hyper Light Drifter blijft een buitengewoon indrukwekkende ervaring. De game maakt het je soms onnodig lastig, maar biedt voldoende ruimte voor improvisatie om je er doorheen te slaan. De apocalyps zag er zelden zo goed uit. Aanrader.
...