Het wordt vaak als grapje gezegd, vooral over tieners: “Laat hem maar, hij is gameverslaafd.” Toch is dat niet altijd zo grappig, want sommige mensen lijden hier echt aan. Maar, hoe behandel je zoiets? Dit is er wat er gebeurt.
Een gameverslaving zorgt er vaak voor dat met name tieners tot in de late uurtjes gamen, waardoor ze bijna niet hun bed uitkomen, slecht functioneren op school en flinke confrontaties hebben met hun ouders. Wanneer er wordt gedreigd dat de console de deur uitgaat of het internet wordt afgesloten, wordt er enorm gedreigd, gevochten en kan de verslaafde zichzelf pijn en anderen pijn doen.
Het is moeilijk om precies vast te stellen wanneer er sprake is van een gameverslaving, maar in ieder geval wordt gamen boven alles geplaatst en zijn er escalaties en negatieve gevolgen. Niet alle psychologen zijn het eens over de definitie en of je het wel een verslaving moet noemen, maar het heeft vaak veel overeenkomsten met bijvoorbeeld een gokverslaving. Je zou zelfs kunnen stellen dat, omdat het veelal bij tieners voorkomt, een soort voorloper is van een gokverslaving.
Gameverslaafden worstelen vaak met psychische stoornissen, waaronder angststoornissen, extreme woede of autisme. Kortom, het is zeker niet altijd even weg te zetten als een fase of een soort hobbyprobleem. Toch is er vaak geen heel lange therapie nodig voor gameverslaafden. Er zijn bijvoorbeeld programma’s van acht weken waarin gameverslaafden onder andere door veel te praten nieuwe perspectieven krijgen.
In tegenstelling tot veel andere verslavingen, komt het wel vaak voor dat gamers daarna niet volledig stoppen met gamen. Het wordt alleen een stuk minder lang en een stuk minder vaak, wat ze tegen die tijd vaak zelf ook willen, omdat ze hebben geleerd anders naar dingen te kijken en bijvoorbeeld meer tijd te willen spenderen met hun geliefde of familie.
In Nederland kun je om van je gameverslaving af te komen onder andere terecht bij de Brijder Stichting. Er is echt een afkickkliniek, maar het is afhankelijk van de eigen wensen welke vorm van therapie er wordt ingezet. Zo’n afkickkliniek tegen gameverslaving werkt verder eigenlijk hetzelfde als die van andere verslavingen. Soms word je intern geplaatst en wordt tijd om na te denken afgewisseld met zowel creatieve therapie als groepstherapie en individuele therapie.
Veel therapie draait om kijken naar het negatieve gedrag en de slechte gewoonten, maar vooral de achterliggende denkpatronen en gevoelens. Je wordt dan geleerd om anders naar iets te kijken of te beseffen wat je nodig had, om het probleem als het ware om te denken. Maar in sommige gevallen is intensieve therapie niet nodig en kunnen verslaafden of mensen die denken dat ze verslaafd zijn alleen een soort huiswerkmodule maken over het onderwerp, om bij zichzelf stil te staan waar ze mee bezig zijn.
De WHO erkent gameverslaving vanaf 1 januari als officiële geestesziekte. De stoornis wordt beschreven als: ‘een gedragspatroon dat wordt gekenmerkt door een verminderde controle over gamen, waarbij de prioriteit die wordt gegeven aan gamen boven andere activiteiten zodanig hoog is dat gamen voorrang verkrijgt boven andere interesses en dagelijkse activiteiten. En dit gedrag voorgezet wordt ondanks de negatieve gevolgen die iemand hiervan ondervindt’.
Om tot deze diagnose te komen moet het gedragspatroon minstens 12 maanden resulteren in een significante beperking in functioneren op persoonlijk, gezins,- sociaal, educatief, beroepsmatig of andere belangrijke gebieden.
Als je zelf denkt dat je mogelijk kampt met gameverslaving, klop dan aan bij je huisarts of bij een psycholoog. Zij kunnen je verder helpen.
