Deze maand eindigt Life is Strange 2. Het tweede deel in de episodische gamereeks gestart door Dontnod is minder sterk dan het eerste, maar bouwt hier wel op voort. Life is Strange als geheel heeft gezorgd voor een nieuwe kijk op games en dit is waarom.
In 2013 kwam Dontnod met Remember Me, een bijzondere game die als een soort bakermat kan worden gezien voor Life is Strange. Ook Remember Me was een game die erg psychologisch was. Dat het echter nog veel heviger kon, dat bewees Life is Strange. Deze episodische game liet je in de schoenen stappen van Max, een tiener die erg goed is in fotograferen en die in deze game ontdekt dat ze een gave heeft. Dit alles speelt zich af in een plaatsje dat ook aan verandering onderhevig is: in Arcadia Bay zijn namelijk rare stormen gaande.
Nu zou je denken dat het bovenstaande betekent dat Life is Strange een heel actievolle, explosieve game is, maar niets is minder waar. Het is juist een heel rustige game, die zelfs momenten geeft waarop je even helemaal zen kunt worden en je personage alleen maar wat naar buiten staart. Dit alles wordt begeleid door rustige gitaarmuziek, waardoor je een heel andere game-ervaring hebt dan in de meeste games.
Die momenten zijn bovendien belangrijk om je gedachten even op orde te zetten. Er wordt namelijk aardig wat aan emoties bij je losgewerkt als je de game speelt. De beslissingen die je gaandeweg maakt in dit verhaal over een medestudente die vermist raakt, en een vriendschap die weer opbloeit, hebben invloed op het verloop van het verhaal. Veel invloed. En dat betekent dat alles wat er gebeurt ook veel persoonlijker voelt.
Life is Strange wordt door sommige gamers niet als een game gezien, omdat het erg rustig voortkabbelt en je eigenlijk weinig aan standaard puzzelgameplay of andere actie hoeft te verwachten. Het gaat vaak om dingen zoeken in een ruimte, waarbij Max mijmert overt allerlei objecten die je aanklikt om te weten te komen of je die moet gebruiken. Het gaat allemaal heel rustig, maar daaronder spelen allemaal zware onderwerpen die af en toe ineens opborrelen en je als speler compleet van de kaart maken.
En precies dat maakt deze game zo anders dan alle anderen. Vaak ligt het er heel dik bovenop wat er speelt, en juist dat subtiele van Life is Strange maakt het zo’n bijzonder spel. Het maakt door de focus op het verhaal zoveel meer impact, dan als je als speler steeds wordt afgeleid door heftige gameplay en spectaculaire cutscenes. Dontnod heeft laten zien dat games dat helemaal niet per se nodig hebben, en dat er zelfs een heel ander genre uit kan voortkomen.
