Marnix Suilen
Schrijft al jaren over games, van de kleine indie-games tot de grote najaarstitels. Liefhebber van Dota 2, twijfelt nog over Destiny.
Tom Clancy’s Ghost Recon: Wildlands zou een en al plezier moeten zijn. Samen met vrienden moet je de open wereld van Bolivia bevrijden van het drugskartel dat het gehele land heeft overgenomen. Perry Rodenrijs en Marnix Suilen speelden de game en waren er allebei niet echt enthousiast over. Waarom lees je in deze mailuitwisseling.
Marnix: Bolivia heeft onze hulp nodig Perry! Het complete land is overgenomen door een drugskartel en wij, de elitesoldaten die we zijn, mogen dat gaan oplossen. In de basis zou dat prima moeten gaan. Een open wereld met dorpjes en zandpaden in de bergen en jungle belooft een mooie setting en een aardige opzet voor zowel game als verhaal. Toch kan ik niet ontkennen dat Tom Clancy’s Ghost Recon: Wildlands me op beide punten heeft teleurgesteld, en ik begreep dat ik daar niet alleen in sta.
Perry: Jazeker Marnix! Wildlands pretendeert een prachtige game te zijn met de bovengenoemde fraaie setting en strakke tactische gameplay. Na behoorlijk wat uurtjes hebben we beide kunnen concluderen dat dit echter niet het geval is. Op z’n zachts gezegd lijkt de game te kampen met een identiteitscrisis. Is het nu de tactische – door Tom Clancy geïnspireerde – shooter, of is het nu juist een leuke open wereld game? De crux zit hem echt in de verstoorde balans.
In eerste instantie klopt het wereldje wel, je krijgt door middel van cutscenes en telefoongesprekken de briefing te horen. Vervolgens kies je de methode van transport en ga je de flinke speelwereld trotseren. Ik zeg flink, want je wordt door de game van uithoek naar uithoek gestuurd voor de missies. Die missies lijken in eerste instantie wel gaaf, vooral het co-op spelen liet mij denken dat het wel goed zat met deze game. Maar na een paar uren kreeg ik langzamerhand toch een vieze smaak in de mond. Het begon een beetje op een grote herhalingsoefening te lijken. De structuren van de missies begonnen – afgezien van de NPC’s en locatie – verdacht veel op elkaar te lijken en langzaam maar zeker ebde de uitdaging ook weg.
Marnix: De missies zijn inderdaad vrij standaard, en daarnaast ook nog eens vaak slecht uitgewerkt. Zo laat de game je weten dat je een locatie moet gaan verdedigen. Je verwacht grote troepen vijanden, maar je krijgt een jeep, gevolg door een minuut stilte, waarna een helikopter midden in de lucht verschijnt. Dat was het.
Andere keren moet je een iemand gijzelen, maar blijkt het vrijwel onmogelijk om de auto waarin hij zich bevindt tot stilstand te brengen zonder de persoon in kwestie om te brengen. Dat zijn van die missies die meer frustratie dan plezier met zich meebrengen, simpelweg omdat de game je geen enkele methode aanreikt waarop het wel zou kunnen. En de missies die wel gewoon naar behoren werken komen inderdaad niet veel verder dan ergens naartoe gaan en alles overhoop schieten.
Dat schieten werkt in de basis prima, met genoeg wapens en opties om ze aan te passen. Wat erg vreemd is, is dat de hit indicator (het rode balkje of de bloedspetters die aangeeft vanuit welke richting je zojuist werd geraakt) niet helemaal naar behoren lijkt te werken. Je denkt dat er links van je iemand op jou aan het schieten is, maar als je kijkt is er niemand te zien. En het blijkt geen kwestie van even wennen, nog steeds klopt er voor mijn gevoel geen bal van.
Perry: Je kunt stellen dat het de kleine details zijn, maar bij een third person shooter van dit kaliber mogen we toch wat meer verwachten. Naarmate ik meer speelde begon bij mij meer het gevoel te ontstaan dat de game niet echt af is. Dat fijne laagje polijst is achterwege gelaten en dat is doodzonde voor de game, want het had zoveel mooier gekund.
Zo ook de besturing van de voertuigen. Voor het redelijk grote speelgebied is er een breed arsenaal aan voertuigen beschikbaar voor de speler. Diverse auto’s, motors en boten passeren de revue. Maar ook vliegtuigen en helikopters behoren tot de mogelijkheden. Stiekem mag je in 2017 van een “semi” open wereld game dit ook wel verwachten. Maar wederom doet schijn bedriegen aangezien geen van de voertuigen echt lekker bestuurt.
Wij presteerden het al om een vliegtuig op een berg te parkeren – waar we miraculeus zonder schrammetje van wegliepen – maar ook het correct landen van een helikopter vergt klinische precisie. Begrijp me niet verkeerd, het kost in de echte wereld aardig wat jaartjes training en opleiding om überhaupt zo’n voertuig te besturen. Maar de manier waarop Wildlands het neerzet is om te huilen. De besturing van voertuigen voelt behoorlijk stroperig aan en zorgt voor frustratie in plaats van een nieuwe laag spelplezier. Dat is best gek, aangezien Ubisoft wel degelijk weet hoe ze het in andere games moeten neerzetten.
Marnix: Daarbij is het grootste gedeelte van de wereld leeg en onbruikbaar. De bergen en jungle lenen zich niet om afkortingen te nemen. Er zijn teveel stenen, rivieren en bomen om er met een motor of auto door te komen. Zo dient een enorm deel van de wereld enkel als decor voor als je er in een helikopter overheen vliegt. Het is een futloze, ongeïnspireerde wereld die niet weet los te maken. En aangezien de gameplay dat ook niet lukt is er alleen nog maar het verhaal dat eventueel iets zou kunnen doen. Maar helaas blijkt dat niet alleen het slechtste deel van de game, ik vraag me oprecht af wie dit ooit heeft kunnen verzinnen.
De opzet is al niet verheffend, Amerikaanse elitesoldaten die een
Zuid-Amerikaans land dat compleet is overgenomen door een kartel binnen wandelen om daar vrede en vrijheid te stichten. Maar er had wellicht nog een aardig, pulpy B-verhaal in kunnen zitten. Domme actie, leuke karakters, een vleugje ironie. In plaats daarvan krijgen we de grootste verzameling clichés met tenenkrommende gesprekken denkbaar. De context waarin het verhaal zich afspeelt maakt het dan alleen nog maar erger: er is niets ‘cools’ of ‘grappigs’ aan Amerikaanse soldaten die een ander land binnenvallen en dan met elkaar praten over hoe waterboarding voor amateurs is en dat mensen de kunst van het martelen moeten respecteren.
Perry: Het verhaal doet de naam Tom Clancy inderdaad geen eer aan, als het plot steengoed was had ik ook door wat storende factoren heen kunnen kijken. Nu blijf ik achter met een misbaksel van een game waarin ik eigenlijk als speler niet eens gemotiveerd word om een missie uit te voeren. Het is zo enorm zonde, want Ubisoft is wel degelijk in staat om een knappe open wereld game neer te zetten met een tof verhaal wat blijft boeien. Maar in Wildlands zit “het” helaas niet, het is een grauwe herhalingsoefening tot op de nok toe gevuld met clichés. De boel is nog een klein beetje te redden als je samen speelt, maar dan moet je zelf maar inventief worden en dialoog erbij verzinnen. De ontwikkelaar heeft in ieder geval niet echt zijn best gedaan op dit vlak en dat haalt meteen de ziel uit de game.
Marnix: Als game is het hooguit matig, maar ik kan echt niet om dat verhaal en de bijbehorende context heen, dat trekt Wildlands wat mij betreft de afgrond in. Toen ik het bericht las dat de Boliviaanse overheid aan de Franse overheid had laten weten er niet blij mee te zijn dat hun land zo werd weergegeven kon ik ook niet anders dan ze gelijk geven. Het is onvoorstelbaar wat er allemaal in deze game voorbij komt. En ja, samen is natuurlijk alles leuker, maar dat gaat wat mij betreft Wildlands niet redden. Dan zijn er genoeg betere alternatieven te vinden.
Perry: Ik ben oprecht teleurgesteld. Ubisoft kan open wereld knallers neerzetten zoals Watch Dogs 2, FarCry 3 en laten we vooral Assassin’s Creed 2 niet vergeten. Maar het lijkt hier net alsof iemand bij Ubisoft een paar knoppen ingedrukt heeft op de “grote sandbox generator” en dit schijfje eruit kwam. Ik vind Ubisoft heus niet een slechte ontwikkelaar, maar ze kunnen zoveel beter! De setting en spannende combinatie van tactische co-op actie in een open wereld had echt iets heel tofs kunnen worden. Maar onze Frans-Canadese vrienden hebben hier de plank helemaal misgeslagen. Jammer dit.
...