Gaming23.03.2015

Gamergate Conclusie: Wachten op Nirvana

Of is het Godot?

Gamergate. De hashtag klinkt de lezer misschien bekend in de oren, voor veel gamers voelt het meer aan als een hard gelag. Iedereen probeert deze veenbrand op forums en social media met man en macht te blussen. Vandaag beeindigen we de serie, voortijdig en pessimistisch.

Lees ook de vorige delen:
1, 2, 3 en 4

screen-shot-2015-01-23-at-20-07-39

Er heerst een tweedeling binnen Amerika, valt
blogger Scott Alexander op. Het ‘Rode’ (Republikeinse) deel prijst de natie met zijn waarden en waarschuwt voor kwalijke buitenlandse invloeden, de ‘Blauwe’ (Liberale) kant ander prijst diversiteit en waarschuwt ons voor enge blanken.

Er hoeft maar iets te gebeuren en beide kanten kiezen ieder de zijde die het meest bij hun wereldbeeld aansluit, observeert Alexander. Gebeurtenissen die niet aansluiten met het Grote Verhaal worden geminimaliseerd, doodgezwegen of zelfs aangevallen.

Daardoor zwijgt blauw over
Rotherham, maar praat honderduit over Jennifer Lawrence en Gamergate. Geen woord van Rood over Ferguson, ISIS daarentegen krijgt volop de aandacht. Het draait hier niet om waarheid of consensus, maar om ideologische puurheid.

In de games industrie zien we eveneens een tweedeling, de GamerGaters versus de Politiek Correcte beweging. Ieder met hun eigen websites, vooroordelen, ‘wetenschappelijke bewijs’, blinde vlekken doelwitten en, uiteraard, hun eigen Grote Verhaal.

De Gamergaters
zullen je vertellen dat de gamesjournalistiek ethisch onverantwoord bezig is. Zoë Quinn, Anita Sarkeesian en Brianna Wu vormen een gevaar voor de industrie, dat bestreden moet worden. Zelf vormen ze een diverse groep die enkel corruptie in de media wil aantonen.

gamergate

De Politiek Correcte gemeente zegt enkel seksisme en racisme in games te willen uitbannen en vrouwen en minderheden in bescherming te willen nemen. De industrie zit vol kwetsende en schadelijke spellen en kwaadwillende GamerGaters en deze moeten worden bestreden.

Natuurlijk
verzwijgt de GamerGater dat er in zijn naam veel vrouwen en verdedigers genadeloos worden geïntimideerd, dat zijn ‘bewijs’ voor corruptie flinterdun is en zijn gedrag (want koppig, vol grof taalgebruik en gebrekkige beheersing) hem enorm tegenwerkt.

Op zijn beurt zal de Politiek Correcte gemeente niet over zijn
eigen online knokploegen spreken of dat in hun naam de academische vrijheden zijn ingeperkt. Ook begrijpen ze niet dat woorden als Patriarchy en White Male Entitlement het publiek net zo hard afschrikt als de GamerGater.

En in hun ogen bestaan er geen neutralen. Kritiek op de ene partij betekent steun voor de andere partij. Eens zijn met een besmette bron betekent automatisch dat je voor de tegenstander bent. Hou je aan de partijlijn, anders dreigt verbanning. Nuance, rede of terughoudendheid bestaan niet.

rami

Vlambeer ontwikkelaar Rami Ismail weet daar alles van. Als een van de weinige developers ging hij het debat aan met veel GamerGaters. Rami hoopte op consensus, hij kreeg scheldkanonnades, onmogelijke eisen en pogingen hem het zwijgen op te leggen.

John ‘Total Biscuit’ Bain riep herhaaldelijk op tot kalmte en transparantie, ging zowel het debat met journalisten en GamerGaters aan en stipte een aantal discutabele zaken aan in de journalistiek. Voor zijn moeite kan een deel van de media zijn bloed nu wil drinken.

In een klimaat als deze is het geen wonder dat de neutrale meerderheid in de games industrie zich koest houdt. Wie zijn kop boven het maaiveld uitsteekt ziet van alle kanten een zeis op zich afkomen. En wat valt er te kiezen? Het is
Daisy Fitzroy of Father Comstock.

Hoe Gamergate begon is bijzaak. Een jaloerse ex besloot een online knokploeg op een developer af te sturen. De Politiek Correcte media sprak er schande van en stelde gelijk de (blanke, mannelijke) ‘Gamer’ ter discussie. Daardoor werd de andere kant kwaad en begon de ‘oorlog’.

Maar de voortekenen waren er al jaren. Journalisten frustreerden zich openlijk over dezelfde saaie AAA-games met dezelfde clichés. Feministen en Anonymous vochten elkaar de tent uit. En dan waren er de schandaaltjes rond de media, de wel erg positieve berichtgeving over diversiteit, online intimidatie en natuurlijk
een onthutsend slecht beveiligd medium.

car-crash

Gamergate ontstond omdat het meest explosieve politieke onderwerp (racisme/seksisme) in de meest instabiele industrie (games), op het meest tumultueuze medium (internet) en in daarvoor het minst geschikte communicatiemiddel (Twitter) werd geïntroduceerd.

Sommige zeggen dat politiek debat heilzaam werkt voor de industrie. Het is ook te niet ontsnappen zeggen anderen, want het zit in alles en overal. Dus waarom zouden we het niet accepteren?

Accepteren? Zoals Gamergaters die naar de
Raad van Journalistiek stappen? Sarkeesian die dreigtweets op uur basis krijgt?
Tim Schaefer die met een sokpop een GG-imitatie geeft? Dit soort tweets? Die uitgekauwde meme? En die Law en Order aflevering, van laatst?

Politiek is heilzaam als het volgens duidelijke en veilige regels verloopt. Op het internet gelden alleen
de regels van 4chan. En hoe gezond is het als geen van de partijen een stap terug wil doen? ,,Beide kanten hebben zich ingegraven en gooien mosterdgas naar elkaar”, verzucht TotalBiscuit. ,,Iedereen is doodop”, constateert Kotaku op de GDC van dit jaar.

overwatch

En helpt het de diversiteitsdiscussie?
Liana Kerzer stelt bitter vast dat er niets is veranderd. ,,We zeggen dat er meer aan een vrouw is dan haar uiterlijk, maar we houden er ons niet aan”. Inderdaad, we praten alleen over de outfits van Dead or Alive, de vrouwelijke vormen in Overwatch en het decolleté van Kitana. Geen woord over betere karaktervorming of verhaallijnen.

En heeft het überhaupt zin?
Adrian Chmielarz, developer van o.a. The Vanishing of Ethan Carter vraagt het zich af. Zeker, vrouwen vinden bepaalde genres net zo leuk als mannen, maar de meesten interesseren zich niet in Call of Duty, voor hen veel liever Professor Layton.

De industrie luistert wel degelijk naar vrouwen, stelt Chmielarz. Onder andere developers als Artifex Mundi, Room Candy Games, Silicon Sisters en Big Fish voldoen aan hen interesses en wensen. De eerste is zelfs een van de grootste ontwikkelaars in Polen. Je zal er alleen nooit over lezen, want het zijn geen core games.

Daar zit de crux van de hele discussie. ,,De AAA-industrie produceert geen Hunger Games-achtige spellen, vat Chmielarz samen. Hij vreest alleen dat je ‘Kratos niet met Ophra kan vervangen’, omdat veel vrouwen zich niet in dat soort titels interesseren. Andere, nieuwe, genres zijn hiervoor nodig.

God-of-War-Ascension-3.png

Paul E. Heyman gaf met zijn
ECW het professioneel worstelen een nieuwe creatieve impuls. Hij vergeleek de opkomst van zijn organisatie met die van Grunge Rock. ,,Jarenlang zagen we dezelfde saaie bands met poefhaar optreden en toen was daar ineens Nirvana.. en BAM de industrie veranderde”.

Een nieuwe
Nirvana vergt echter tijd en geduld. Zeker, de wens voor ééntje bestaat en met de komst van de Indies zien we zeker de voortekenen, alleen de AAA-industrie weet nog niet hoe ze een Nirvana kunnen creëren. Het is wachten op die developer die de zaak opschudt – voor man én vrouw. In de tussentijd kunnen we enkel wachten.

Het is dus wachten op
Nirvana, of wordt het Godot? Misschien zal de grote developer ons niet eens kunnen redden van dit debat. Zoals gezegd draait het niet meer om waarheid, of zelfs het product, maar om ideologische puurheid. De GamerGater wil alles houden zoals het was en de PC’er wil alles veranderen naar zijn ideaal. Beiden zien geen middenweg.

Scott Alexander eindigde zijn betoog pessimistisch dat hij geen oplossing zag. Adrian Chmielarz zegt optimistischer dat de consument uiteindelijk met zijn portemonnee zal kiezen. Voor beiden valt wat te zeggen, maar, nogmaals, het draait hier niet om waarheid.

Uiteindelijk zal de sterkste winnen – maar of de prijs die overwinning waard blijkt valt nog te bezien.

fallout-ruins

Laatste woorden

Ik hoopte een serie achtergrondverhalen te leveren die meer inzicht in GamerGate zou geven. Dat het om meer ging dan enkel een stel idioten die vrouwen online intimideert. Ik vond dat er een aantal punten onderbelicht waren en wilde dat onder de aandacht brengen.

Er is echter een grens aan hoeveel negativiteit iemand kan hebben – en GG biedt meer dan iedere geestelijk gezond persoon aan kan. De Wiki-pagina is bijvoorbeeld
één grote aanklacht richting de GamerGater, en nog steeds riepen feministen dat Wikipedia hem bevoordeelt.

Hoe meer artikelen, video’s en tweets ik bekeek, hoe groter mijn verbazing. De meeste deelnemers aan GamerGate leken meer bezig te zijn met het schoonvegen van hun eigen straatje of de tegenpartij zwart te maken dan met een werkelijk debat. Neutralen tellen daarin niet mee.

Vorig weekeinde besloot ik er de brui aan te geven. Ik wilde nog één artikel over de rol van de media schrijven, maar ik zag het nut niet meer. Geen van de partijen wijkt van zijn verhaal af. Zoals Minister Jim Hacker in Yes Minister zei: ,,I don’t want the truth, I want something to tell parliament!”

gamergate-2

Zwak, ik geeft het toe. Mijn beslissing voelt aan als een persoonlijke nederlaag, maar het is wel de juiste. Probeer maar eens rustig te blijven als mensen het over “entitled cisgendered white males” hebben. Zelfs over GamerGate
schrijven blijkt slecht voor je gezondheid.

Er zijn lichtpuntjes.
Mytheos Holt, Liana Kerzer, Cynthia Young, Adrian Chemnitz, Gaming Goose, John ‘TotalBiscuit’ Bain en vele anderen gaven mij tientallen nieuwe inzichten, waar ik enorm dankbaar voor ben. Speciale dank gaat uit naar Marnix Suilen die regelmatig de te scherpe kantjes van mijn artikelen aanstipte. Zonder hem had ik ongetwijfeld de plank vaak misgeslagen.

Over het diversiteitsonderwerp zal ik blijven schrijven – dat blijft te interessant om te laten liggen – maar met GamerGate stop ik. Beide partijen zijn een kruising tussen het vorstenhuis Bourbon (Ze leren niets en vergeten niets) en een varken dat geschoren wordt (Veel geschreeuw, weinig wol). Klik weg, als je op zo’n discussie stuit. Je mist niets.

Martijn Steinpatz

Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.

Deel dit artikel

...

Verder lezen over Game

Netflix stopt met interactieve series

Het is inmiddels al een tijd wat stiller rondom dit type content en nu blijkt Netflix ook nog eens de meeste interactieve producties offline te gaan halen.