Perry Rodenrijs
Perry Rodenrijs begon zijn gameverslaving met een NES op een zolderkamer en is er sindsdien nooit van genezen. Zijn andere passie is zijn metal band.
Reikhalzend keken we uit naar de veelbesproken eerste game van het nieuwgevormde Campo Santo. De mooie kleuren van het Shoshone National Forest en de eerste tipjes van de sluier over het mysterie smaakten naar meer. En daar was dan eindelijk het moment dat we aan de slag mochten met deze – vooral mooie – game. Maar weet deze naast fraaie plaatjes ons ook op meerdere niveau’s te bekoren?
Firewatch vertelt ons het verhaal van Henry. Een Jan Modaal uit 1989 in de Verenigde Staten. Het gaat niet zo goed met Jules, de vrouw van Henry. En dus besluit hij te vluchten. Hij ziet een vacature voor een brandwacht in de krant. Dat hij dit een mooie optie vindt om eens goed zijn leven op een rijtje te zetten moge duidelijk zijn. Want niet veel later genieten we als speler van het mooie uitzicht vanuit zijn wachttoren.
De game speelt zich af in een niet al te realistische variant van het Shoshone National Forest. En dat is maar goed ook want de keuze voor een cartooneske grafische vormgeving komt in deze game goed tot zijn recht. We kunnen nu urenlange vergelijkingen gaan maken andere grafische hoogstandjes die de afgelopen jaren uitgekomen zijn, maar dit is niet de titel waar dat nodig is. De vormgeving is niet waarheidsgetrouw, de kleuren zijn overdreven en bovenal lijken de personages zo uit een Disney film te stappen. Althans, alles wat je kunt zien van de personages. Want het moet wel mysterieus blijven.
Maar het leverde wel genoeg momenten op dat wij even vergaten waar we mee bezig waren, en alle aandacht even uitging naar de mooie plaatjes die we zagen. Zelden hadden we zo vaak de neiging om even te stoppen en een screenshot te delen op onze Facebook pagina. In het spel krijgt Henry ook beschikking tot een wegwerpcamera. En ook heeft ontwikkelaar Campo Santo gezorgd voor wat “Kodak momentjes” tijdens het verhaal. Wij noemen een uitzicht op een kloof terwijl de ondergaande zon zorgt voor een prachtige oranje gloed.
De fraaie vormgeving en het minimale gebruik van Amerikana muziek zetten een bepaalde sfeer neer die wij niet eerder tegengekomen zijn in andere games. Maar het verhaal en de talentvolle stemacteurs geven hierin de overtreffende trap. Henry mag dan wel de enige brandwacht in “zijn stukje” Shoshone zijn, hij moet echter wel alles rapporteren aan zijn supervisor Delilah.
Of beter gezegd, hij heeft de keuze om alles te rapporteren. Want als je dat als speler niet wilt doen is dat ook prima. Het risico daarachter is dat je dan wel sommige verhaalelementen mis zult lopen. Dus het loont zeker om alles door te geven.
Delilah zou je kunnen vergelijken met Navi uit Zelda, of Cortana uit Halo. Maar waar die twee vooral een ondersteunende rol hebben is Delilah daarnaast ook een verhaalelement. Zij heeft in dit mysterie duidelijk een eigen agenda (of niet?) en mede door goed gebruik van dialoogopties leer je dit personage ook kennen. Tot een zekere hoogte sympathiseer je ook met haar, en zullen jouw keuzes beïnvloed worden.
En dat is ook meteen het grootste gedeelte van de speelervaring. Bewapend met een kompas, een kaart en een portofoon ben je als speler hoofdzakelijk bezig met wandelen en praten. We weten maar al te goed dat dit erg basaal klinkt, toch voelt de game mede door de krachtige vertelling erg compleet.
Bij het zien van de aftiteling tijdens onze eerste speelsessie zaten we wel een beetje met een dubbel gevoel. De uren die we al wandelend doorbrachten in Shoshone leken voorbij geschoten. Het voelde veel meer als een roes waaruit we abrupt moesten ontwaken. Verhaaltechnisch heeft de game veel vraagtekens neergezet en dichter naar het einde toe leek het alsof alles snel opgelost moest worden. In onze fantasie hadden we nog uren kunnen doorbrengen en had het allemaal veel imposanter kunnen worden. De ontknoping was op z’n zachts gezegd magertjes.
En zoals na bijna elke roes is er dan de kater. Het moment dat het gevoel weer plaats gaat maken voor realisme en ratio. Zo vielen we een keer door de map naar beneden, en zagen we Shoshone van een hoek die Campo Santo niet zo mooi belicht had. Daarbij wilde de framerate wel eens akelig gaan doen bij een auto save. En verschenen er tijdens onze wandeltochten opeens bomen als we in de verte keken.
Deze schoonheidsfoutjes hebben voor ons niet het speelplezier bederft, toch hadden we graag gezien dat deze gladgestreken waren bij de release. Campo Santo heeft inmiddels een patch uitgebracht voor de PS4 versie. Maar in een ideale wereld was deze niet nodig geweest. Toch kunnen we spreken van een geslaagd debuut voor de kersverse ontwikkelaar. Mocht je van verhalende games houden is Firewatch zeker een aanrader.
...