Gaming27.02.2015

Evolve – Review

Leuke opzet die niet goed uit de verf komt

Evolve. Het is een game die ik al even in het oog hield in de ontwikkelingsfase. Het is een game die iets anders beloofde dan de standaard multiplayer shooter. Je bent een jager of de prooi. Mooie is dat beide opties voor beide kanten van de strijd kunnen gelden. Je jaagt op het monster, maar als je hem de kans geeft jaagt het monster eerder op jou. Dat is ook meteen het belangrijkste kenmerk van Evolve: het gaat om een ongelijke strijd van vier tegen één, maar de strijd is alles behalve beslist.

De planeet waar het in Evolve om draait heet Shear. Je wordt met je team naar deze nieuwe wereld gestuurd om zoveel mogelijk mensen te redden. De mensheid is namelijk stevig aan het koloniseren op deze planeet maar, kennelijk is dat tegen de zin van de oorspronkelijke bewoners, aangevoerd door een aantal monsters, welke qua formaat redelijk indrukwekkend zijn.

Gezien het spel zich eigenlijk volledig focust op multiplayer hoef je dus van de campaign weinig te verwachten. Het spel heeft een flinterdun verhaal, zoals we ook bij Titanfall zagen, om een vlaag van singleplayer te simuleren. De campaign modus heet Evacuation en laat je kennis maken met de 4 spelvormen van Evolve: Hunt, Nest, Defend en Rescue.

In Hunt jaag je eerst op het monster, probeert dan in Nest te voorkomen dat er nieuwe monsters worden geboren door hun eieren te vernietigen, moet je in Rescue vervolgens loslopende kolonisten uit het oerwoud redden en tenslotte bescherm je in Defend het ruimteschip dat de geredde kolonisten afvoert.

Snel gezegd lijkt het dus allemaal redelijk simpel. Elke ronde Evacuation start met een Hunt en eindigt met Rescue. De tussenliggende drie rondes variëren. Na elke ronde kunnen de vijf spelers kiezen uit twee spelvormen en twee van de twaalf maps, waarbij het zo is geregeld dat je nooit twee keer dezelfde spelvorm achter elkaar speelt. Natuurlijk kun je ook gewoon 1 spelvorm kiezen en dit achter elkaar blijven spelen. Ik zelf heb voornamelijk Hunt gespeeld, want ik vond dit de meeste boeiende modus.

plaatje 1

Turtle Rock heeft wat opties/unlocks toegevoegd die de potjes voor 1 van de teams net wat aangenamer kan maken. Weet je als monster bijvoorbeeld de centrale te slopen dan ligt er het volgende potje radioactief materiaal op delen van de map waar je als monster overheen kunt, maar waar de hunters dood van gaan. Vice versa zijn er voor de hunters ook wat bonussen te verdienen die je net die ” fighting chance”kunnen geven die je soms hard nodig hebt.

In Nest liggen zes eieren verspreid over het level, en de hunters moeten die vernietigen. Het monster moet zijn toekomstige mini-me’s bewaken en kan proberen 1 van de eieren uit te broeden. Lukt dit, dan verschijnt er een monster van Stage 1 om te helpen in de strijd tegen de hunters. De AI gestuurde kolos gaat direct en feilloos op de hunters af. Een slim monster gaat er op gepaste afstand achteraan om de hunters te verrassen als ze in gevecht zijn met zijn mini-me.

Een game als dit valt of staat met een goede balans tussen de hunters en het monster. De twee partijen zouden elkaar voldoende tegenwicht moeten kunnen bieden om in evenwicht te blijven, maar opvallend is daarbij hoezeer de hunters elkaar nodig hebben. Meer dan in andere op teamplay gebaseerde games ben je zo afhankelijk van alle aspecten van je team dat als er 1 uitvalt je eigenlijk al direct met 2-0 achter staat. Er is een respawn, maar dit is tijdsgebonden en een slim monster maakt hier dankbaar gebruik van om de rest even snel om te leggen. In de potjes die ik gespeeld heb met mijn medecowboys viel direct op dat er niet veel mensen gebruik maken van de spraakchat en we dus maar met 2 uit ons team contact hadden en de rest probeerde te volgen of hun eigen ding deed. Dit geeft het monster een zo’n groot tactisch voordeel dat we van de meeste potjes helaas het onderspit hebben gedolven als hunters.Het is dus echt een game die uitnodigt om met vrienden te spelen en goed te communiceren. Dit is dan ook direct 1 van de grootste valkuilen van de game in mijn optiek. Geen communicatie staat eigenlijk
gelijk aan een instant loss.

De rolverdeling van het team hunters is als volgt: de Assault heeft de zwaarste wapens, de medic moet de andere vier in leven houden en kan het monster verdoven, de Support helpt het team om effectiever te zijn en geeft armor buffs en de Trapper moet het monster opsporen. Turtle Rock heeft een mooie mix van eigenschappen verzonnen voor de vier hunters. Zo heeft het monster een behoorlijk sterk pantser, maar er zijn middelen om daar doorheen te breken.

Turtle Rock heeft de drie Hunters, waar je per class uit kunt kiezen, goed weten te onderscheiden van elkaar, zonder dat ze daardoor niet meer binnen hun rol passen. Neem bijvoorbeeld de medics: Val en Lazarus kunnen zwakke plekken aanbrengen, maar alleen Val heeft een Med Gun en kan genezen. Lazarus niet, want zijn kracht is het tot leven wekken van gevallen kameraden, wat ook zeer waardevol is. Val is ondersteunend wat sterker, met haar Med Gun en Tranquilizer Gun. Lazarus is wat aanvallender, met zijn gedempte Sniper Rifle en de cloak waarmee hij ongezien kan blijven. Lazarus komt daarmee beter tot zijn recht in een goed ingewerkt team, waarbij de andere drie hunters zichzelf kunnen redden. Caira, de derde medic waar je uit kunt kiezen, kan het team dan weer een flinke boost in snelheid geven, zodat de groep het Monster in kan halen. Wie Caira speelt moet bovendien goed kunnen mikken om effectief te zijn met de Grenade Launcher waar ze mee is uitgerust. Daarmee is ook Caira vooral bedoeld voor de wat meer ervaren speler.

Ook bij de andere classes is er een flink verschil tussen de drie hunters waar je uit kunt kiezen. Hoewel je dus verplicht wordt om van elke class 1 hunter mee te nemen, kun je binnen je class nog wel finetunen naar wat je het best ligt qua speelstijl of wat je team het hardste nodig heeft. Ook bij de andere classes kun je kiezen uit een veilige of gewaagde keuze. Zo is Support Hank een veilige keuze doordat hij teamgenoten kan beschermen met zijn Shield Gun. Die hebben de andere twee supports niet. Zij hebben wat meer vuurkracht en zijn sterker in het opsporen van het monster of het opvoeren van de schade die de kogels van het team aanrichten. Die verdeling, tussen makkelijkere en wat moeilijkere opties per class, moet ervoor zorgen dat de game lang interessant blijft voor de spelers.

Met de hunters spelen is leuk, maar persoonlijk vond ik het toch het leukst om de rol van het monster op me te nemen. Ook hier kun je weer uit drie verschillende typen kiezen, en ook daar is er één wat eenvoudiger te doorgronden en twee wat ingewikkelder. Goliath het startmonster en is de krachtpatser van de game: groot, lomp, sterk en vooral voorzien van een dik pantser. Goliath is het moeilijkst neer te halen, maar ook het makkelijkst te raken, doordat hij alleen van dichtbij aan kan vallen en niet de mogelijkheid heeft om te vliegen.

Dat kunnen Wraith en vooral Kraken wel. Wraith kan een beetje zweven, maar zich ook onzichtbaar maken, en is daarmee het monster van de verrassingsaanval. Hij kan ongezien dichterbij sluipen en snel een Hunter uit de groep pikken. Zo kun je dus in de stijl van “predator”je vijanden besluipen en ze 1 voor 1 omleggen. Dit zorgt voor de nodige stress bij de rest van het team kan ik je zeggen. Kraken kan behoorlijk hoog vliegen, wat het voor sommige hunters lastig maakt om hem te raken.

Je kunt je voorstellen dat dit het wat oneerlijk zou maken, maar de trapper beschikt over een machtig wapen genaamd: Mobile Arena. Dat is een force field in de vorm van een koepel, die over de jungle komt te liggen en zo voorkomt dat het monster kan vluchten. Op deze manier kun je redelijk close range komen om maximale schade toe te brengen. Dat dit force field ook nadelig kan werken heb ik veelvuldig gemerkt. Als de trapper te laat is en het monster weet buiten het force field te raken voor dat het sluit dan zitten de hunters wel in het force field vast en heeft het monster minimaal 30 seconden de vrije
hand in de jungle om sterker te worden of naar de andere kant van de map te vluchten. Dit heeft tot behoorlijk wat vloek en scheld momenten geleid – en het maar goed was dat het hele team niet op de spraakchat zat.

plaatje2

Het leren kennen van de hunters en de monsters is dus echt van levensbelang, maar dit is toch nog best wel pittig. Het is geen game waar je zo maar even instapt en het onderweg wel leert. Dit kan ook een gevaar zijn dat het gamers snel tegen gaat staan. Er is een verplichte tutorial die je moet spelen voordat je on- of offline kunt spelen, maar dat is wel erg summier. De beste tutorial is het offline spelen van Evacuation, waarbij de console de overige vier rollen op zich neemt. Dit werkt aardig, maar niet meer dan dat. De kunstmatige intelligentie van met name de hunters laat behoorlijk wat steken vallen en bereid je daardoor nauwelijks voor op het echte werk. Juist doordat de vier hunters zo sterk van elkaar afhankelijk zijn, is het prettig om je goed voor te bereiden en daar levert Turtle Rock te weinig houvast voor. Weet je echter door te zetten en kom je op niveau dan worden de matches tussen ervaren hunters en een goed monster echt wel top. Maar dit gebeurt eigenlijk te weinig. Ik heb voornamelijk matches gespeeld waar dit niet het geval was en dan was het zo ongebalanceerd als wat. Of het monster ging heel rap dood, of de hunters kloten maar wat aan en binnen een mum van tijd is het monster stage 3 en ben je het haasje. De learningcurve is dus een eventuele bottleneck voor het spelplezier en de levensduur van de game.

Grafisch ziet de game er wel gelikt uit. De CryEngine waar het op draait weet zich in deze game wederom te bewijzen. De grote rotspartijen en dichte jungles lenen zich perfect voor deze engine. Wel zijn er veel maps redelijk donker wat het soms onoverzichtelijk maakt en lijken de maps toch best veel op elkaar. Begrijp me niet verkeerd, de maps zien er schitterend uit, maar het lijkt soms een copy-paste festijn van dezelfde steile rotsen en fauna. In de donkere maps heeft het monster ook een oneerlijk voordeel vind ik persoonlijk gezien deze toch wat donkerder van kleur zijn en makkelijk opgaan in de omgevingen dit de hunters benadeeld.

Wat Turtle Rock dan wel weer goed gedaan heeft is het matchmaking-systeem. Als je de game de eerste keer opstart moet je een aantal keuzes maken. Je moet aangegeven met welke van de vijf rollen in de game je het liefst speelt en welk soort match je wilt spelen. Met je voorkeur wordt uiteraard rekening gehouden waar mogelijk. Ook leek het alsof je wel wordt gekoppeld aan spelers van enigszins hetzelfde niveau. Wel zo fijn als je je eerste stappen zet in een game die zich niet zo makkelijk laat temmen.

Tja…Evolve. De game laat me achter met een dubbel gevoel. Het zit best goed in elkaar en het is wel leuk opgezet, maar toch laat het me niet los dat het onderhuids niet helemaal goed uit de verf komt. Als je met de juiste spelers speelt dan kun je er geweldig veel plezier aan beleven, maar de andere kant van de medaille is dat potjes ook echt een ergernis-festijn kunnen zijn die behoorlijk instabiel aanvoelen. Dit is dan ook de grootste sterkte, maar dus ook gelijk de grootste zwakte van de game. Op papier is het een dijk van een game. De balans tussen het monster en de hunters kan uitstekend uitstekend zijn en ook de matchmaking werkt naar behoren. Het blijft voor mij echter een game die ik met vrienden ga spelen en weinig uit de kast zal halen om alleen te spelen met random hunters.

Robin Sprokkereef

Robin speelt alles wat los en vast zit zo lang hij zich kan herinneren. Heeft een passie voor PC's, motors en reizen

Deel dit artikel

...

Verder lezen over Game

Netflix stopt met interactieve series

Het is inmiddels al een tijd wat stiller rondom dit type content en nu blijkt Netflix ook nog eens de meeste interactieve producties offline te gaan halen.