Nintendo doet altijd alles anders. Waar Sony en Microsoft verwikkeld zijn in een strijd om de beste 4K-console in de markt te zetten met hun upgrades van de Playstation 4 (de Pro) en de Xbox One (de Scorpio) gaat Nintendo de andere kant uit. De Switch, hun nieuwe console, maakt de link tussen een handheld en een console voor onder de tv. Ze zaten al op dat spoor met de Wii U, maar die had de technologie (laat staan de games) nog niet om dat waar te maken.
De Switch doet het echter allemaal. Het pakket bestaat uit een 6,2-inch multi-touch tablet met de afneembare Joycons (denk de twee helften van een ‘normale’ console-controller) die voor maximum flexibiliteit zorgen. Flexibiliteit is het toverwoord: met de Switch kun je thuis spelen op je tv, thuis spelen op de bank, onderweg spelen alsof het een grote 3DS is, de Joycons los halen en met z’n tweeën spelen, een setje erbij halen en met z’n vieren spelen: alles kan zolang je de tablet bij je hebt.
Technisch gezien is de Switch geen hoogvlieger: de resolutie van de tablet is ‘maar’ 720p, de processor is minder spannend dan de betere telefoons en tablets uit 2016 en de batterij gaat op maximaal vermogen (bij games als bijvoorbeeld Zelda) maar een uurtje of drie mee. Dat is allemaal echter niet zo belangrijk. Niet omdat Nintendo niet aan dezelfde standaarden hoeft te voldoen als de rest van de spelers in het spel, maar omdat het genoeg is. Althans, dat is mijn impressie.
De reden dat ik dat zeg is dat ik de Switch zie als een hele goede handheld, in plaats van een technisch mindere console. Het feit dat je een Switch via de (simpele maar effectieve) dock ook aan de tv kunt aansluiten wil niet zeggen dat je Nintendo’s nieuwste zo ook het meeste zult gebruiken.
Natuurlijk, als je het type bent dat niet buiten de deur speelt en niet graag een apparaat in handen hebt maar per se met een reguliere controller (die Nintendo ook los verkoopt voor een niet misselijke 70 euro) voor je tv wil zitten, dan kan dat. Je mist dan echter wel een groot gedeelte van wat de Switch uniek en aantrekkelijk maakt: het feit dat je ‘m kunt meenemen, of dat nu naar de wc is of mee de bus of trein in.
De machine zelf is een flinke vooruitgang ten opzichte van de Wii U: de tablet voelt robuust maar verfijnd aan, de Joycons zijn wel plastic maar toch stevig en ondanks dat het er allemaal scherp en modern uitziet is het gemaakt op een jongere doelgroep die wel eens wat laat vallen. De afgeronde hoeken van de Joycons en het feit dat ze op de normaliter heikele punten zitten waar electronica op valt betekent dat de tablet grotendeels buiten schot blijft als het zover is.
Hoewel de controllertjes (ze zijn wel echt klein) heel makkelijk los te halen en vast te maken zijn lijken ze onwrikbaar, eenmaal in de rails geschoven die aan de zijkant van de tablet zitten. Je kunt ze ook los gebruiken, in een stukje plastic schuiven dat meegeleverd wordt om een semi-controller te maken terwijl je de Switch met een klepje los op tafel rechtop zet. Die lijkt wat fragiel, maar dat is bewust: als de console valt springt dat ding los in plaats van dat het afbreekt. Waar ik allemaal maar mee wil zeggen dat dit een apparaat is dat je aan je kind kunt geven zonder bij elke klap of klik een rolberoerte te krijgen, zelfs als je onwijselijk niet investeert in een hoesje en een screen protector.
De Switch is dus een goed apparaat, maar wat vooral opvalt na drie weken van gebruik, grotendeels on the road, is dat het ding zo verdomde handig is als je in stukjes en beetjes moet spelen. Het is zo gemakkelijk om onderweg te kunnen spelen, thuis te komen en de tablet in de dock te smijten als je nog wat extra tijd hebt of er niet genoeg van kunt krijgen. Die koppeling tussen mobiel spelen en op je grote scherm genieten is uniek voor de Switch en krachtiger dan ik zelf in eerste instantie dacht.
Mijn tijd met de console is voor driekwart opgeslokt door The Legend of Zelda: Breath of the Wild, maar doordat je heel gemakkelijk en relatief goedkoop een SDXC-kaart in de Switch kunt stoppen om meerdere games op te downloaden heb je altijd je catalogus bij je. Op zich allemaal dingen die je verwacht van een machine die games speelt tegenwoordig, dus niet spannend. De Vita had dat bijvoorbeeld ook allemaal.
Wat de Switch anders maakt dan de Vita, of welke andere draagbare gamesmachine van welke concurrent dan ook, is de aanwezigheid van Nintendo games. Dat lijkt een open deur, maar het apparaat is in potentie Nintendo’s beste platform ooit. Vergeet dat het bedrijf uit Kyoto zegt dat ze ook nog 3DS games blijft maken, die stroom gaat zekers te weten (ok, ik weet het zeker, Nintendo zegt niets in die richting, voor de goede orde) volgend jaar opdrogen. Dan heeft Nintendo nog maar één eigen apparaat om games voor te maken en dat is de Switch.
Dat belooft ondanks de erger dan lichte line-up van dit moment (als je geen interesse hebt in Zelda moet je de Switch nu niet kopen, simpelweg) veel voor de toekomst van deze console. Er valt ondanks die vooruitzichten op dit moment genoeg op af te dingen, zeker op het interne software-vlak: Friend codes, geen Netflix-app, online play via smartphone-apps, het niet kunnen overdragen van je savegames, dat soort dingen. Allemaal op te lossen met updates, maar die moeten er wel komen. Dat geldt ook voor de games. Er komen er al een aantal aan in de komende maanden en hopelijk zal er midden dit jaar nog een sloot aan nieuwe titels aangekondigd worden.
Een lastigere vraag om te beantwoorden is of dit straks ook een console handheld gaat zijn waarop je (in Xbox 360/PS3-kwaliteit, in principe) FIFA, GTA, Call of Duty of Minecraft zou kunnen gaan spelen. Gezien de verre van tegenvallende verkoopresultaten op dit moment lijkt het er op dat er genoeg Switches op de markt gaan zijn om die ontwikkeling de moeite waard te maken, maar zeker is het allerminst. Grote partijen als EA, Activision en de rest hebben zich nog niet helemaal achter de Switch geschaard en ook dat gaan we vermoedelijk pas tijdens de E3 deze zomer echt horen.
Als dat soort games naar de Switch komen kun je als ouder wel gerust zijn: de controle die je met het ouderlijke toezicht hebt op wat het kroost allemaal hoe lang speelt is zoals we van Nintendo gewend zijn helemaal in orde.
Je zet uiteindelijk groot in op een gokje, als je nu een Switch gaat (of ja, kunt) kopen. Er is nog te weinig beschikbaar om het nu echt de moeite te maken, hoewel er mensen zijn die zeggen dat portable Zelda van deze kwaliteit de machine op zich al waard is. Dat betekent dat je gelooft dat Nintendo, in tegenstelling tot wat ze bij de Wii U hebben gedaan, zich gaat toeleggen op het maken van zo veel mogelijk fantastische games voor dit platform. Voor de hardware hoef je het niet te laten: het apparaat is dik in orde en de flexibiliteit ervan is geweldig voor mensen met een leven dat meer behelst dan op de bank zitten gamen.
Heb je kinderen die je wilt laten (mee)spelen, zit je wel eens een uurtje in de trein of moet je de tv om welke reden dan ook wel eens afgeven? Dan is de Switch dé manier om games te blijven spelen die iets om het lijf hebben. Speel op elk moment voor zo lang het je uitkomt, leg ‘m weg als er iets anders is dat je aandacht behoeft en ga daarna met een druk op de knop verder. Zo lang Nintendo gaat blijven zorgen dat er altijd iets gaafs te spelen is op dit apparaat kun je er overal mee aankomen. Dit gaat je ‘vaste’ console niet vervangen, maar het is wel de handheld die ik altijd al wilde hebben.
[Afbeeldingen © Nintendo]
