Even vreesden we dat we weer jaren moesten wachten totdat er een nieuw deel uit de
Dreamfall-serie verscheen. Gelukkig deed Red Thread Games deze keer maar vijf maanden over het nieuwe hoofdstuk. Nog beter, de makers leveren het sterkste deel uit de serie tot nu toe af.
Het zijn geen fraaie tijden voor Kian en Zoë. Beide hoofdpersonen worstelen met hun eigen transformatie en rol in het leven, hun omgeving lijkt hen daarin alleen maar tegen te werken en, oh ja, of ze ook nog even het universum willen redden.
De werelden Arcadia en Stark muteren ook – en de resultaten blijken verre van plezierig. De eerste kampt met racisme, getto’s en pogroms, de tweede glijdt af naar een fascistische politiestaat. Nee, het is niet best toeven in het tweede boek van
Dreamfall Chapters.
Kian en Zoe’s keuzes lijken ook maar bar weinig positieve gevolgen te hebben. De meest humane optie blijkt soms gruwelijke gevolgen te hebben en sommige besluiten zijn praktisch maar tegelijkertijd immoreel. Geen subtiele uitwegen dit keer; je moet kiezen. Ongeacht de gevolgen.
Gelukkig is
Dreamfall Chapters: Rebels niet compleet inktzwart. Er valt voldoende te (glim)lachen om de personages. Nieuwkomer en babbelkous Enu steelt charmant de show, de grappen breken soms de 4th Wall en de pogingen om de zachte kant van Kian te ontsluiten leveren soms hilarische taferelen op.
Geen wonder dat
Dreamfall fans zo geduldig op hun game kunnen wachten. Ze worden rijkelijk beloond met een complex plot, zorgvuldig en subtiel geschreven personages en een boeiend universum. Red Thread Games weet dat het enorm goed in verhalen is.
Dat neemt niet weg dat de gameplay aanzienlijk is verbeterd. Er zitten in het tweede boek veel meer puzzels, en die doen je hersens soms flink kraken. De meeste keuzes zijn minder zweverig dan in het vorige deel, waardoor kiezen gemakkelijker gaat. Je loopt ook wat minder doelloos rond.
Er zijn nog wel wat problemen. Verdwalen gebeurt (af en toe) nog steeds. Technisch kampt
Dreamfall met een aantal bugs (die inmiddels worden behandeld), NPC’s die midden in een gesprek aan de wandel gaan en de inmiddels wel erg gedateerde invisible walls.
Maar dat zijn zaken die je onmiddellijk vergeet na iedere conversatie met een personage. The Mole steekt (ondanks haar lengte) daarbij met kop en schouders over de rest uit. Haar verhaal (dat we niet gaan verklappen) blies mij, in haar woordkeuze, ritme en tragische geschiedenis compleet weg.
Uiteindelijk blijft het verhaal de reden waarom mensen deze game blijven volgen.
Dreamfall Chapters is niet zozeer een spel, eerder een liefdesrelatie. Daarom wachten de fans (en ik) rustig op het volgende deel. En dat mag best vijf maanden duren als de kwaliteit zo hoog blijft.
