Marnix Suilen
Schrijft al jaren over games, van de kleine indie-games tot de grote najaarstitels. Liefhebber van Dota 2, twijfelt nog over Destiny.
DmC Devil May Cry Definitive Edition. Het is een hele mond vol, maar dat krijg je met remasters. Het is dezelfde game die er al lang was, maar dan nu ‘definitive’ – wat dat precies betekent leg ik straks uit. En om maar meteen met de deur in huis te vallen: als je DmC al hebt gespeeld, mis je met deze remaster helemaal niets. Gewoon overslaan, of desnoods je oude versie nog een keer spelen. Mocht je DmC destijds echter hebben overgeslagen dan is dit de versie van de game die je wilt spelen.
DmC is oorspronkelijk een reboot van Capcoms Devil May Cry serie uit 2013. Waar alle andere games uit de serie in Japan werden ontwikkeld, mocht ditmaal het Britse Ninja Theory (Heavenly Sword, Enslaved) met de serie aan de slag. En dat is ze goed gelukt.
DmC is precies zo’n character action game (gewoon op vijanden inhakken en combo’s maken) die je van de serie zou verwachten. Dante heeft zoals gewoonlijk weer een uitgebreide moveset die zo uitgebreid is dat het nooit gaat vervelen en er altijd wel een toffe combo te maken valt. De grote hoeveelheid wapens (onder andere zwaard, pistolen, bijl, zeis) zorgt ervoor dat je je nooit hoeft te vervelen en – ook niet onbelangrijk – ze zijn allemaal ontzettend gaaf om te gebruiken.
De game is opgedeeld in twintig hoofdstukken en biedt ruim tien uur speltijd voor een playthrough, maar dan ben je pas net begonnen. De speciale gamemodes maken de game pas echt af. Zo kun je de game 20% sneller spelen, of op een extra hoge moeilijkheidsgraad, of een modus waarbij je alleen maar schade toebrengt aan vijanden als je genoeg stijl hebt.
Die verschillende gamemodes bieden je de mogelijkheid om na het uitspelen van de game nog lekker verder te genieten van goed uitgewerkte vechtmechanieken. Het verhoogt de replay waarde aanzienlijk, iets waar ik dankbaar gebruik van heb gemaakt. Die stijl is overigens ook een oude bekende uit de serie. Je stijlniveau gaat omhoog als je vijanden op gevarieerde wijze met veel verschillende wapens en combo’s afslacht. Extra uitdagend en ontzettend gaaf om te spelen én te zien.
De gamemechaniek stijl is dus helemaal in orde. Over de stijl van de game zelf valt nog wat te twisten, en dan heb ik het niet over Dante’s nieuwe haar.
DmC is zoals gezegd niet in Japan ontwikkeld, en dat zie je eraan. In voorgaande delen waren vijanden net wat unieker, vreemder. In DmC zijn demonen toch vooral mensachtigen of kleine duiveltjes, bewapend met ‘gewone’ zwaarden en schilden. Het is conform het beeld wat we hier in het westen hebben van demonen, waardoor ik de vreemde creaturen uit voorgaande Devil May Cry games mis. Gelukkig maken de eindbazen het allemaal goed, want die zijn stuk voor stuk geweldig in elkaar gezet.
Er is echter ook een stuk dat niet geweldig in elkaar is gezet. Deze definitive edition is namelijk een remaster waar weinig moeite in is gestoken. 1080p, zestig frames per seconde. Dat is alles. De rest (modellen, textures, animaties) is niet meer naar de huidige standaarden. Dit is gewoon een directe port van de PC versie, waardoor de game er acceptabel uitziet, maar meer dan dat ook niet. Verwacht geen grafische of technologische hoogstandjes, deze game moet het enkel van zijn geweldige besturing hebben.
Zodoende hebben mensen die
DmC al eens hebben gespeeld helemaal niets aan deze versie. Als je de game zo graag nog eens wil spelen kun je beter moeite doen om je oude console weer aan te sluiten of hem op de PC te gaan spelen. Echter, als je de game nog niet gespeeld had (en laat het duidelijk zijn: dat moet je echt gedaan hebben) dan is deze versie de beste die je kunt spelen. Extra gamemodes, DLC die zit inbegrepen en bovenal een geweldige character-actiongame, maken DmC Devil May Cry Definitive Edition een geweldige game om te spelen.
...