Zeg je Final Fantasy, dan denk je vermoedelijk niet aan een vechtspel. De RPG-serie die inmiddels meer delen heeft dan de meeste mensen sokken is niet bang om uit te breiden naar andere genres, maar in het Westen was de vechtvariant nog niet heel bekend. Er was ooit een Dissidia Final Fantasy op de PSP die ook hier is uitgekomen, maar de kans dat je die gemist hebt is meer dan aanwezig.
Het idee is als volgt: men neme alle helden en slechteriken uit alle Final Fantasy games en laat die in een 3D arena tegen elkaar vechten. Het voelt als een echte arcade-titel en dat is geen toeval: deze PS4-versie is gebaseerd op een arcade-kast uit Japan. Er zijn wat dingen aan toegevoegd, maar de basis van de game is het gevecht tussen de bekende karakters uit het Final Fantasy-universum. Discussies als wie de beste FF-held ooit was (Squall natuurlijk, maar dat ter zijde) kunnen nu letterlijk uitgevochten worden. Cloud vs. Tidus, Sephiroth tegen Kefka, Kain Highwind tegen Ramza Beoulve, Vaan vs. Lightning, roept u maar. Kan allemaal geregeld worden en je mag ervan genieten met alle power die de huidige generaties consoles hebben. Ziet er dus prachtig uit.
Was dat in de PSP-versie nog een één op één-gevecht, voor Dissidia Final Fantasy NT mag je zelfs drie karakters uitkiezen die gaan vechten. Dan moet je misschien meteen denken aan titels als Marvel vs. Capcom of het recente Dragon Ball FighterZ, maar dat is niet helemaal zo. Je bestuurt namelijk altijd maar één karakter en kiest in de single player de andere twee uit zodat ze je bestuurd door de AI kunnen ondersteunen. Niet alleen dat, je mag ook nog een summon uitkiezen als een soort verkapte super-aanval. Die kun je pas uitvoeren als je genoeg schade hebt gedaan of genoeg op de Summon cores hebt ingehakt om je summon-meter te vullen.
Als je net begint met spelen is Dissidia nogal overweldigend. Niet alleen heb je dus te maken met zes karakters in de arena waar je speelt, maar de gevechten zijn erg verticaal omdat iedereen een dubbele of zelfs driedubbele sprong heeft en razendsnel naar elkaar toe kan dashen. En dat is nog maar de beweging.
Het slaan an sich is ook al anders dan je gewend bent: je hebt in feite twee aanvallen: een HP attack en een bravery attack. Elk karakter begint met een aantal bravery-punten en met elke gelande bravery-aanval pak je punten van je tegenstander en krijg jij er bravery bij. De truc is dat de HP attack die opgespaarde bravery opmaakt om flinke schade te doen aan de levensbalk van het slachtoffer. Dat maakt voor een interessante keuze die je moet maken: spaar ik bravery op om iemand in één keer te pakken, met het risico dat de aanval mist? Of ga ik het stukje bij beetje doen?
Het is natuurlijk ook belangrijk om gebruik te maken van de speciale aanvallen die je gekozen karakter heeft en die varieert ook nogal. Karakters zijn sowieso opgedeeld in drie separate klassen: Marksman, Assassin en Vanguard. Marksman doet schade van een afstand met spells, Assassin is extreem mobiel en Vanguard is de langzame maar keihard slaande tank. Dat bepaalt deels hoe je in het gevecht staat, maar je kunt met twee spells per persoon dus ook je kameraden helen, de tegenstanders vergiftigen en andere speciale buffs en attacks doen. Die zitten wel op een cooldown trouwens, dus die kun je maar af en toe gebruiken.
Dat moet je dus allemaal in de gaten houden, en dan is er nog de vraag: ga je met z’n drieën hoopje op één karakter doen of probeer je gewoon de plannen van de tegenstanders te verijdelen? Tussen het vechten door komen er zoals ik al zei ook af en toe Summon cores in het veld en hoe meer je daar op slaat, hoe meer summon-energie je krijgt. Dat is belangrijk, want als je Shiva, Leviathan of Bahamut het veld in kunt trekken (cool genoeg moet je wel even staan summonen en ben je dan kwetsbaar, dus moet je ook beschermd worden) dan kan het een gevecht behoorlijk beïnvloeden.
Nogmaals, in eerste instantie is het allemaal wat veel en als je gewoon zo een video kijkt van een match word je ook niet per se wijzer, maar als je eenmaal de tutorial hebt gespeeld (wel de moeite) en wat testpotjes tegen de AI in de offline modus hebt gespeeld ben je wel bij. Dan komt echter het echte werk: online spelen. Er is matchmaking, gelukkig, waardoor je dus eigenlijk 3v3 aan het spelen bent. Dan is het wel zaak om te kunnen communiceren met elkaar, want er gebeurt veel te snel veel te veel om gebruik te kunnen maken van de ingebouwde chatfunctie (met voorgeprogrammeerde frasen) om te vertellen wat er gebeurt.
In tegenstelling tot de vrij voorspelbare AI-gevechten is het online verdomde spannend omdat je heel bewust kunt kiezen voor een strategie en je de voor- en nadelen van de verschillende klassen kunt oplossen door een plan en natuurlijk teamwork. Het coole van Dissidia NT is dat het uitvoeren van de verschillende aanvallen na een tijdje niet heel lastig meer is, in tegenstelling tot keiharde vechtspellen zoals Street Fighter. Het wordt gewoon een mind game waarbij slim kunnen voorspellen wat je tegenstander gaat doen en daar een antwoord op hebben belangrijker is dan hoe snel je met je vingers bent of het aantal combo’s dat je kunt onthouden.
De interactie met de arena’s is ook belangrijk. Helaas zijn sommige locaties (allemaal prachtig uitgevoerd en uit de verschillende FF games, dat wel) niet veel meer dan een lege cirkel, maar andere voegen wel degelijk een tactisch element toe aan de gevechten. Het systeem is dus tof, al heeft het echt wat tijd nodig om te landen. Naast de 3v3 mode is er ook nog een ‘Core Battle’ mode waarbij je een core moet verdedigen, terwijl het andere team hetzelfde doet. Ik vind die persoonlijk niet zo leuk als de 3v3 gevechten, want het maakt het grootste gedeelte van de maps overbodig en concentreert te veel van de actie op twee plekken.
De game doet dus een heel aantal dingen goed. Los van het vechtsysteem kun je wel zien dat er grafisch en qua muziek weinig op aan te merken valt aan Dissidia NT. Final Fantasy-fans (toch echt wel de doelgroep) worden goed bediend met allerlei kleine dingetjes uit de game, maar het is na de eerste wow-momenten uiteindelijk wel een beetje karig.
Er is nauwelijks een single player-modus an sich, waar je een verhaal volgt dat wordt afgewisseld met gevechten. Je verdient in plaats daarvan Memoria, die je inwisselt voor letterlijke cutscenes in een menu. De Memoria verdien je door gewoon de verschillende modes van de game te spelen en dat gaat dus vanzelf, maar hoe kan het zijn dat een Final Fantasy-game geen verhaalmodus heeft? Als er één franchise geschikt is voor dat is het deze. Het zullen de arcade-roots zijn die hiervoor gezorgd hebben, maar het is wel echt jammer dat dit gedeelte niet uitgebreid is.
Sowieso heb je uiteindelijk weinig keuzes in deze game, die daar eigenlijk van aaneen hangt. Je kunt online spelen, tegen bots spelen en als je dat genoeg hebt gedaan kun je af en toe een cutscene kijken. Die zijn gaaf, daar niet van, en je kunt ook nog cosmetische unlocks krijgen met geld dat je verdient door het spelen, maar dat is allemaal niet heel spannend. Het geeft een beetje een Street Fighter V-vibe, een game die zoveel meer had kunnen zijn dan het nu is. Hopelijk gaat de DLC (die er wel komt) die gaten opvullen, maar het blijft zonde. Gelukkig is het vechten zelf gaaf, dus als je dat ligt heb je misschien niet veel meer nodig.
Wil je trouwens deze game gratis winnen? Luister dan deze week onze podcast en dan maak je kans op een special edition van Dissidia Final Fantasy NT!
[Afbeeldingen © Square-Enix]
