Met de release van Nioh lijkt het inmiddels wel vast te staan dat de gameplay die From Software uitkristalliseerde in Demon’s Souls, Dark Souls en Bloodborne ook door andere ontwikkelaars succesvol gebruikt kan worden. Daarmee zijn de ‘Souls-likes’ hard opweg een eigen genre te worden en kunnen al de bijbehorende oneindige discussies over wat wel of geen ‘Souls-like’ is beginnen.
In 2008 werd in Berlijn de International Roguelike Development Conference gehouden. Roguelikes, een genre waar de ‘Souls-likes’ ook wel wat elementen van lenen, zijn een vergelijkbaar geval: het begon met Rogue, daarna kwamen er steeds meer soortgelijke games bij. Reden genieg dus om duidelijk te maken wat een roguelike is. Dat resulteerde in de Berlin Interpretation of Roguelikes. Een lijst met een handvol games die canon zijn, en een lijst van elementen die in een niet-canon game roguelike verklaren.
De naam Berlin Interpretation legt een belangrijk punt bloot: het is een interpretatie. Zodoende kan het ook niet anders dat er ook tegenstromingen zijn die de Berlijnse interpretatie als onjuist beschouwen.
Zo’n interpretatie kan ook voor ‘Souls-likes’ gemaakt worden, waarbij de games van From Software als canon gelden en de rest zijn plekje in het genre moet verdienen aan elementen zoals bonfires, moeilijkheidsgraad en eindbazen. Bij Waypoint hebben ze al een begin gemaakt, voor de liefhebber.
Toch is dat denk ik iets te overhaast, aangezien nu pas de eerste paar niet-From Software-games hun plek in dit nieuwe genre komen opeisen. Daarbij kun je twijfelen over het nut van een lijst met eigenschappen die je doet afvinken om te bepalen wat een game is. Uiteindelijk dienen genres vooral ter vergelijk van games: als je x leuk vindt is y misschien ook wat voor jou. Een strikte definitie zoals de Berlijnse interpretatie is vooral leuk voor discussie en diepere studie in games, maar in de praktijk levert het alleen meer problemen op.
Dat de ‘Souls-likes’ een eigen genre mogen opeisen lijkt me inmiddels wel duidelijk, en geheel terecht. Zeker als je bedenkt dat een game als Nioh niet alles honderd procent doet stelen van de Souls-serie, maar ook wat eigen inbreng heeft. Het voortbouwen op wat er al is, is essentieel. Anders zouden we letterlijk over klonen spreken, zoals in de tijd van de originele Doom. Nu is alleen nog de vraag hoe we deze games gaan noemen.
Souls-likes klinkt leuk, maar iets dat onafhankelijk van de grondlegger is maakt evolutie over de tijd wat makkelijker. De meeste roguelikes van dit moment hebben ook maar vrij weinig nog met Rogue te maken. Iets om over na te denken, terwijl we heel blij zijn dat er ook zonder Dark Souls nog steeds aan ons gedacht wordt.
