Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Call of Duty heeft wat roerige jaren achter de rug. Nadat de steeds futuristischer wordende delen met steeds meer weerzin werden ontvangen was de boodschap deze keer “boots on the ground, back to the roots.” Het goede nieuws? Dat heeft gewerkt. Niet alleen is de campagne goed in elkaar gezet, de multiplayer is met dank aan het verlaagde tempo eindelijk weer te spelen voor normale mensen. Zelfs de zombies mode is beter geworden, met meer focus op horror. Wat wil je nog meer?
European tour ’44
De campagne, die grotendeels farmboy ‘Red’ Daniels volgt vanaf het strand in Normandië tot diep in Duitsland, is goed uitgewerkt. Zoals ik al had gehoord van Sledgehammer Games hebben ze moeite gedaan om er een verhaal van te maken dat de opoffering van de mannen die in WWII hebben gevochten eer aan deed. Dat is grotendeels gelukt. Hoewel de ontwikkelaars het toch niet konden laten om een aantal momenten in de game te hebben die iets te Hollywood zijn, is de toon gruizig, hard en goeddeels realistisch.
Daniels (gespeeld door Brett Zimmerman) en zijn buddy Zussman ( Jonathan Tucker) vallen onder het commando van Sergeant Pierson (Josh Duhamel). Doordat je de koppen al herkent komt het acteerwerk des te beter over en het moet gezegd worden: dat is verdomde goed. De vergelijking met Band of Brothers wordt zowel door de studio als door andere mensen veel gebruikt, maar die heb ik nooit gezien. Wat ik wel weet is dat de cast in combinatie werkt, de spanningen, frustraties en zelfs intriges die zich naast en in het slagveld afspelen komen over. Het is geen briljant hoog niveau, maar het werkt en dat is goed genoeg.
Assorti armament
Daarnaast worden door de internationale route ook kansen gepakt om je met andere personages te laten spelen, zoals een Franse verzetsheldin die een Duitse basis moet infiltreren. Je doet sowieso heel veel verschillende dingen, want hoewel je vaak ‘gewoon’ met Daniels en zijn geweren rondloopt en Nazi’s moet neerschieten moet er ook met anti-air kanonnen, tanks en zelfs Spitfires gevochten worden voordat je de ongeveer 7 uur aan verhaal helemaal hebt gezien.
Die combinatie van pakkend verhaal, steeds wisselende gameplay, allemaal ondersteund in een grafisch prachtig pakket (en dan niet mooi voor Call of Duty, maar gewoon mooi) met een stiekem hele sterke soundtrack maakt de ervaring compleet. Deze singleplayer heeft misschien niet de breedte die bijvoorbeeld Infinite Warfare had, maar dat maakt het goed met hoe goed de rollercoaster ride is.
Geen poespas
Leuk, dat verhaal. De multiplayer van Call of Duty is echter waar nog steeds de meesten voor komen, en vooral blijven. Nu kan ik niet voor iedereen spreken die graag een potje schiet, maar als je net als ik bij de laatste paar delen steeds meer het idee had dat je volstrekt kansloos was na twee potjes is er goed nieuws. Doordat het tempo een beetje is teruggeschroefd door het ontbreken van super-aanvallen, wallrunning en andere sci-fi poespas is het weer gewoon schieten. Heb niet de illusie dat je veel kunt doen als iemand jou heeft gezien voordat jij hen ziet, want het blijft Call of Duty, maar het is weer te doen. Denk Modern Warfare, niet Black Ops 3.
De systemen zijn grotendeels hetzelfde gebleven: je kiest je loadout inclusief scorestreaks en kunt die op een paar manieren naar eigen hand zetten, door iets in te leveren dat je niet wilt of gebruikt. Wapens komen vrij naarmate je in level stijgt en attachments krijg je door een wapen te gebruiken. Dat is allemaal lekker bekend, en vermoedelijk heel bewust gedaan om de mensen die al zo lang zeuren om een Call of Duty zoals ze ‘m gewend waren precies te kunnen geven wat ze willen: de ouwe shit, maar dan stiekem in een nieuw gestroomlijnd jasje.
Jamaar lootboxes
Ja, er zitten inderdaad ook lootboxes in deze game. Die heten Supply Drops en kun je krijgen door bepaalde taken uit te voeren in de game. Na elk potje multiplayer krijgt er ook iemand zo’n ding, én je kunt ze kopen. Er zitten dingen in als XP bonussen, kleuren voor je wapens, kleren en speciale ‘calling cards’ emblemen. Niks dus dat invloed heeft op de gameplay, dus verder niet zo interessant. Als je alles wilt hebben moet je veel spelen of betalen.
Het schijnt te helpen als je een hoge ‘social score’ hebt, die je krijgt door in de multiplayer hun rond te lopen en andere spelers te bekijken. Die hub doet het voor mij nog steeds niet echt, aangezien ik nooit één andere speler heb gezien. Als die er wel zouden zijn gebeurt er schijnbaar allerlei leuks, van aanvallen die je samen moet verdedigen, 1v1 gevechten in ’the pit’ en ga maar door. Ik heb het echter allemaal van horen zeggen.
This is War
Je hoeft niet bang te zijn dat Team Deathmatch, Kill Confirmed, Capture the Flag en Domination niet van de partij zijn, want een Call of Duty is niet compleet zonder deze modes. De nieuwe War mode is echter ook aan te raden. Het deed me erg denken aan Overwatch, in de zin dat je als team verschillende doelen achter elkaar krijgt die je moet proberen te halen, terwijl het slagveld blijft verschuiven. Is de ronde voorbij, dan wordt de zaak omgedraaid en moet het team dat je net tegenwerkte het zelf proberen te doen.
Dat maakt de potjes War wel langer dan je misschien gewend bent en het is eerlijk gezegd ook iets minder geschikt om solo te spelen. De noodzaak voor teamwork is in War erg hoog, dus als je één of twee sukkelaars hebt die niet meehelpen of maar wat doen wordt het van begin af aan al een moeilijke wedstrijd.
Dat gezegd hebbende maakt een modus zoals deze een ander spel van Call of Duty: je weet waar de vijanden vandaan komen en voor deze ene keer is de kans dat iemand van achter je komt heel klein. Je stormt vaak als hele groep richting het front (en ook heel vaak zó een granaat in) en als je de andere partij ziet gaat het loos, maar dan ook echt.
Alles bij elkaar genomen is de actie in de multiplayer van WWII wel snel, maar een stuk beter te overzien. Het spel is wel minder verticaal geworden dan eerdere delen, maar dat vind ik persoonlijk niet heel erg: daar is de serie ook niet groot mee geworden, zullen we maar zeggen. Mission Nostalgia is a succes!
Zombies ate my Nazis
Geloof het of niet, maar zelfs de zombies-modus is in WWII serieuzer dan voorheen. Geen David Hasselhof meer (gemiste kans) maar onderzoekers die in een klein Duits plaatsje op zoek is naar door Nazi’s gestolen kunstschatten. De proloog van ‘The Final Reich’ zet de toon al meteen goed, want dit is een stuk enger dan je misschien van Zombies gewend bent.
Uiteindelijk zul je je daar toch overheen moeten zetten, want er moet meer nagedacht worden dit jaar. Je kunt als speler een klasse kiezen en het is wel belangrijk dat je als groep van alle markten thuis bent, zodat iedereen zijn specifieke rol kan spelen. De setting, een dorpje dat leidt naar andere locaties als een Duitse bunker en een riool, zit niet alleen vol met zombies, maar ook met opdrachten die je belonen met dingen om diezelfde zombies van je af te houden.
Het is apart dat er juist vanwege de nadruk op de horror deze keer gekozen is om een stuk duidelijker te maken wat je kunt of moet doen om het jezelf makkelijker te maken, want het was des te enger geweest als je geen idee had waar je heen moest en wat je kon doen om het langer te overleven. Ik klaag niet: het is spannend genoeg, ook zonder die verwarring, maar het had Nazi Zombies van heel vet gemaakte co-op ervaring kunnen verheffen naar iets echt speciaals, als je er blind in ging. Als je dat aspect even vergeet is de modus gewoon verdomde goed in elkaar gezet en ben ik erg benieuwd wat eventuele nieuwe campagnes gaan brengen.
Back to the front
Om het begin nog maar eens te herhalen: Call of Duty WWII is een goede game. De heilige drie-eenheid van campagne, multiplayer en zombies zijn allemaal dik in orde, en vooral de terugkeer van speelbare multiplayer voor een inmiddels oude man als ik vult een gat waarvan ik niet eens meer wist dat ik het had. Ik dacht dat ik wel klaar was met Call of Duty, maar dat blijkt dus niet zo te zijn.
[Afbeeldingen © Activision]
...
Verder lezen over Activision
Gaming29.10.2024
5 redenen om Call of Duty: Black Ops 6 te spelen
Gaming23.05.2024
Activision kondigt Call of Duty Black Ops 6 aan met politiek tintje
Gaming03.11.2023
Drie nieuwe uitbreidingen voor World of Warcraft: Worldsoul Saga
En nog veel meer nieuws vanaf Blizzcon
Gaming13.10.2023
Hè hè, groen licht: Microsoft mag Activision Blizzard overnemen
Gaming08.08.2023
Call of Duty: Modern Warfare 3 – Wat we tot nu toe weten
Gaming28.07.2023
Call of Duty-speler? Pas op: malware verspreidt zich onder gamers
Gaming12.07.2023
Microsoft wint FTC-rechtszaak en mag waarschijnlijk Activision kopen
Gaming05.07.2023
Microsoft: ‘Er komt dit jaar een PlayStation 5 Slim’
Verder lezen over Game
Gaming28.11.2024
Puzzelpret: Professor Layton is terug in een ‘nieuwe wereld’
Gaming27.11.2024
De toekomst van gaming ligt in je handen en dit is waarom
Gaming23.11.2024
Zo zorg je dat je kind geen geld uitgeeft in games
Gaming21.11.2024
De GTA-games verdwijnen binnenkort weer van Netflix
Gaming20.11.2024
PlayStation Portal is eindelijk de moeite waard: dit is waarom
Gaming19.11.2024
Ga even zitten: dit is de trailer van A Minecraft Movie
Gaming18.11.2024
Zo speel je Pokémon TCG Pocket in Nederland op je telefoon
Gaming12.11.2024
Mario Party Jamboree review: met Mario is het altijd een feestje
Verder lezen over Review
Gaming12.11.2024
Mario Party Jamboree review: met Mario is het altijd een feestje
Gaming06.11.2024
Netflix Games Review: Word Trails is onze nieuwe verslaving
Gadgets30.10.2024
Lenovo Yoga Pro 9i Gen 9 review: goede ‘designer’-laptop
Gaming24.10.2024
Netflix Games review: The Case of the Golden Idol doet je goed
Gaming18.10.2024
Netflix Games Review – Battleship leert je op speelse wijze Zeeslag
Gaming15.10.2024
Just Dance 2025 review: de botsauto’s op de kermis zijn er niks bij
Gaming14.10.2024
Astro Bot review: retro genieten op een futuristische manier
Automotive06.10.2024