Ze keek angstig in de camera, die gericht was op haar gezicht. We dachten allemaal even dat het echt was. Wist je dat het alweer twintig jaar geleden is dat The Blair Witch Project uitkwam? De film is iconisch, zijn opvolgers wat minder en nu is er een game: Blair Witch. Helaas weet die ons niet aan het snotteren te maken.
Dat ligt niet aan de sfeer die in deze game van Studio Bloober wordt neergezet, want die is in alle opzichten helemaal Blair Witch. Het is indrukwekkend te noemen dat het zoveel jaar later nog zo makkelijk is om je als speler weer helemaal in dat gevoel te krijgen. Dat onaangename idee dat er een griezelige entiteit in een bos ronddoolt, en dat je zelf niet uit het bos lijkt te kunnen raken, dat blijft goud.
En dat maak je in Blair Witch ook weer mee. Dat je ook nog een ex-politieman bent die na een psychische inzinking thuis is komen te zitten, helpt daar uiteraard niet bij. Terwijl je deels denkt dat je er bovenop bent en dus best kunt helpen met de zoektocht naar een vermist jongetje, heb je ondertussen ook te stellen met terugkerende verwarde perioden. Maar ja, is dat je hoofd, of is het de heks?
Je hoeft niet helemaal in je eentje te zoeken, want je hebt hulp. Enerzijds van een politieman over de walkie talkie, maar ook van een hond die je door het bos loodst. Die hond, Bullet, kun je gebruiken om iets op te sporen, maar je gebruikt hem grotendeels ook voor troost. Echter is hij er niet altijd voor je. We waren het dier constant kwijt, omdat hij met zijn bruin-grijze vacht erg wegvalt tussen de bomen.
Dat is erg ongemakkelijk, vooral op de momenten dat je moet strijden tegen een soort bos-entiteiten gemaakt van takken. Aan de richting waarop Bullet gromt kun je blootleggen waar ze zijn en als je op ze schijnt met je zaklamp, dan verdwijnen ze. Echter verplaatsen ze zich regelmatig en dat geldt dus ook voor Bullet, die je dan constant kwijt bent. Erg frustrerend.
Helaas is dat niet het enige dat dwarsligt in Blair Witch. Het spel bevat zoveel momenten waarop je doelloos door een bos loopt te zoeken, dat het niet meer fun’ is, maar meer voelt als werk. Eerst is het even zoeken wat precies het idee is van de game, maar azodra je weet dat je iets moet doen met een camera en tapes, dan merk je dat dat steeds weer opnieuw terugkomt.
Op zich is het leuk dat je de houvast hebt van die tapes waarbij je altijd wel weet wat je moet doen, maar tegelijkertijd ben je daarnaast alleen maar aan het ronddolen in meters aan bomen en struiken. En dat is simpelweg niet erg entertaining. Als je je de film nog kunt herinneren, dan weet je dat de groep ook daarin op een gegeven moment op dezelfde plek kwamen, waardoor je niet weet of je de game nou verkeerd speelt, of juist heel goed.
Je hebt geen map, je wordt compleet in het diepe gegooid en je weet dus eigenlijk nooit helemaal waar je aan toe bent. Hoewel de game daardoor wel nog meer als Blair Witch voelt, omdat je daarin ook helemaal aan je lot wordt overgelaten, speelt het simpelweg niet lekker. Hoewel het spel een onaangenaam gevoel achterlaat, is het niet een horrorgame die je jumpscares zal bezorgen. Dat was in de film wel anders, daar ging je hartstlag net zo hard omhoog als die van de slachtoffers, als ze weer keihard wegrenden voor spookachtige gebeurtenissen of geluiden.
Blair Witch is een spel dat je speelt voor de sfeer en uit liefde voor die iconische film. Juist omdat er zoveel vaagheid inzit, speelt hij niet zo makkelijk door. Zeker als je niet alleen een landkaart moet missen, maar ook regelmatig je hond, dan komt frustratie al gauw om de hoek kijken. Wij zagen door de bomen het bos niet meer.
