Nooit gehad? Je dacht een leuke serie helemaal gezien te hebben, totdat je opeens in de herhalingsrun nietsvermoedend een aflevering ziet die je op de één of andere manier helemaal gemist hebt. Dat is een te gekke verrassing, en niet al te ver verwijderd van wat je krijgt met de twee uitgekomen stukken downloadable content van Team Bondi’s baanbrekende speelbare onderzoeksthriller L.A. Noire. Hiet is niets anders dan je gewend bent, maar dat is helemaal niet erg.
L.A. Noire zou zelf al een goede advertentie voor episodische games zijn, doordat elke case op zichzelf staat en dus met een uurtje of anderhalf gespeeld kan worden. En doordat er vermoedelijk wat lucht zit tussen het einde van de game an sich en het spelen van deze twee zaken is de metaalmoeheid die optreedt als je door L.A. Noire heen buldert alweer weggezakt, waarna je weer leuk verrast wordt door hoe goed de basis van Team Bondi’s game is.
The Good
De verhalen zijn beide goed ingebed in de algemene verhaallijn van L.A. Noire, Nicholson Electroplating voorop. Er zit een stukje verwijzing naar de rest van het verhaal zodat de cases naadloos in het geheel passen als je nog niet heel ver gekomen bent. Het is echter niet nodig om het einde gezien te hebben om ze te spelen, dus in het ergste geval ga je op pad met voor jou nog onbekende partners. Het helpt dus wel om ze op hun natuurlijke plek of na het uitspelen te doen.
De kwaliteit van de conversaties, animaties en teksten zijn op hetzelfde hoge niveau als de cases in de game zelf, dus je merkt niets van enig verschil met de andere cases in de game. Cynisch gezegd zou je kunnen concluderen dat ze er eigenlijk al ingeschreven waren maar dat er voor gekozen is om ze niet af te maken voor het uitkomen van L.A. Noire, maar het geeft wel aan dat ze niet onderdoen voor het andere materiaal. Ik vind Nicholson Electroplating van de twee de betere, omdat de verhaallijn meer uitgewerkt wordt in deze, waar Reefer Madness het toch voornamelijk van de actiestukken moet hebben. Ieder zijn meug, maar het ontrafelen van een plot is voor mij toch waar ik Cole Phelps het liefste voor inzet.
The Bad
Ik had het wel leuk gevonden als ze in deze DLC-cases wat experimenteler waren geweest bij Team Bondi. Het was een goede manier om fans van de game een iets andere ervaring te geven die ze tot nu toe gewend waren en in plaats daarvan is het echt meer van hetzelfde. Je moet weer achter iemand aan rennen, je moet iemand achtervolgen en klemrijden in een auto, er zitten een aantal vuurgevechten en schermutselingen bij, alles precies zoals je het gewend bent van de ‘grote’ game.
Daarnaast zijn ze beide wel aan de korte kant (vooral Reefer Madness) dus het is dan een afweging of je het de kosten van de DLC waard vindt. Ik zal de discussie over de Rockstar Pass achterwege laten, maar als je dan toch van plan bent alle cases te gaan downloaden is dat in het kader van de besparing wel de moeite. De kleine toevoegingen doen het hem niet voor mij moet ik zeggen.
The Ugly
Je invoelingsvermogen wordt toch nog af en teo danig op de proef gesteld bij L.A. Noire, want de gezichten zijn nog steeds fantastisch, maar je ziet nu wel al dat er een heel klein beetje beknibbeld lijkt op de rest van de animaties, wat je direct ziet. Elke hapering, rare beweging of computerisme dat een karakter laat zien verpulvert de illusie die de motion capture van de gezichten zo hard probeert op te bouwen. Vreselijk jammer, maar gelukkig geen veelvoorkomend probleem.
Conclusie
Als je dit leest is de kans groot dat je L.A. Noire met veel plezier gespeeld hebt en dan is de vraag simpelweg: wil je nog wat meer? Het is als de toegift van een band die al haar hits al gespeeld heeft; ben je fan genoeg om ook het ‘wel aardige’ werk nog te luisteren en te waarderen? Dan weet je waar de ‘download’-knop zit. Alle anderen kunnen beter verder zoeken naar een nieuwe serie om te gaan volgen.
Nicholson Electroplating en Reefer Madness, DLC voor L.A. Noire, uitgebracht op de Xbox 360 en PS3 (getest) door Rockstar Games in 2011
