Het is alweer tien jaar geleden dat gamers met een neus voor nieuwe ervaringen Rez in de armen sloten. De combinatie van overweldigende sound, beelden die van strak naar trippy naar simpelweg indrukwekkend gingen en de gameplay die er voor zorgde dat je helemaal open stond voor de ervaring maakten het tot een game die op een goede dag bereikte wat maker Tetsuya Mizuguchi altijd al ambieerde: Synesthesie. Het compleet in elkaar opgaan van alle zintuigen door de versterking van alle elementen ervan, waardoor een apart gevoel ontstaat dat lijkt op een trip zonder drugs. En nu, tien jaar later, is met Child of Eden dat doel nog dichterbij gekomen, niet in de laatste plaats vanwege de toevoeging van Kinect-besturing.
Het basisprincipe van Child of Eden is hetzelfde als haar voorganger: schieten. Je enige interactie met de gamewereld is het vizier in het midden van het beeld dat je over de vijanden heen beweegt, waarna je schoten er op afvuurt. Je kunt tot 8 schoten ‘opsparen’ en als je dan pas de vuurknop loslaat krijg je een puntenbonus. Af en toe schieten de vijanden terug en dan gebruik je andere munitie om hun kogels te vernietigen en dat was het wel zo’n beetje. Maar net zoals Rez is Child of Eden een ervaring op de eerste plaats en een game op de tweede.
The Good
En wat voor ervaring: het enige voorspelbare aan de verschillende levels is dat de ervaring steeds heftiger wordt naarmate ze voortschrijden, verder is alles mogelijk, of dat nu qua thematiek is of qua grafische uitvoering. Het staat je -mits je met Kinect speelt- toe om met grandioze armgebaren het kwaad te verjagen, als een soort van omnipotente diregent, en doordat de combometer getriggerd wordt door op de maat van de muziek te schieten raak je vanzelf steeds verder verstrikt in het spektakel. Je kunt niet anders dan in de muziek gezogen worden doordat alles maar gericht is op één ding: je belonen voor het spelen. Als er één game is die wordt geholpen door het op een enorm scherm te spelen met de muziek heel hard (koptelefoon werkt ook prima) dan is het deze wel. Alles is zo prachtig als het kleurrijk is en als het allemaal bij elkaar komt aan het einde van een level heb ik af en toe echt moeite gehad om het droog te houden.
Het mooie is dat de echte Rez-fans ook niet benadeeld worden: de game is goed te spelen met een controller voor wie dat wil, al vind ik (en ik dacht nooit dat ik dat nog ging zeggen) dat de ervaring zonder Kinect maar het halve verhaal is. Dit is de game voor Kinect waar je als hardcore speler op hebt zitten wachten. Met een controller is het iets anders omdat je als nadeel hebt dat de beweging over het scherm heen lang niet zo snel gaat als met je handen, dus je moet iets beter nadenken over je volgorde, wat wel ietwat goedgemaakt wordt doordat je puntprecieze controle hebt over waar je schiet, wat bij Kinect (afhankelijk van je gekozen besturingsmethode daarvoor) niet zo exact is. Hoe dan ook: de game is nog steeds goed voor diegenen die het willen overwinnen. Score attacks, achievements die je in de juiste richting duwen, unlocks en leaderboards zorgen er allemaal voor dat je de zes levels eindeloos kunt blijven spelen.
The Bad
Ja, het zijn wel maar zes levels. Als je ziet hoe intens veel er gebeurt in zo’n level (allemaar rond het kwartier om te doorlopen als je het redt zonder af te gaan) en hoe nauw het komt om te zorgen dat video, audio en gameplay naadloos op elkaar aansluiten snap ik het wel, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet liever een level of twee erbij had gezien, of een paar levels uit Rez geremasterd had gekregen als beloning voor het uitspelen van de game. Je moet het echt als score-game willen spelen, als je je sokken weer terug hebt gevonden na de eerste keer dat je de levels hebt gespeeld.
Het feit dat de game je zelf tegenhoudt om de levels gewoon achter elkaar vrij te geven zegt al genoeg: het duurt allemaal niet zo lang. Het wordt enigszins goedgemaakt doordat het wel een pittigere game is dan Rez was, dus een zekere vorm van vertraging zit er sowieso in, want zelfs als kenner van de vorige game zit je toch af en toe tegen het ’try again’-scherm aan te kijken.
The Ugly
In de tijd van de CD-ROM was het alles gedigitaliseerde video wat de klok sloeg, zo lelijk en houterig als het was. Die tijden herleven met Child of Eden, want Q Entertainment heeft door de game heen een aantal momenten waarop Lumi, het meisje waar het verhaal om draait, in beeld te brengen terwijl je aan het spelen bent. Het gekke is: het is niet lelijk en het breekt de look niet. Binnen de stijl van de game en wat er verder allemaal gebeurt werkt het zelfs wel, zeker naar het einde toe waar meer video te zien is terwijl je probeert het level uit te spelen. Daarme is het bewijs geleverd: FMV kan dus wél werken. Als je het maar goed gebruikt.
Conclusie
Ik vind Child of Eden een fantastische game. Maar mij moet je niet geloven: ik ben fan genoeg geweest om Rez op de Dreamcast uit Japan te halen en zou dus ongezien de 50 euro adviesprijs hebben gedokt voor deze game: ik ben er immers al tien jaar op aan het wachten. Maar als het idee van Child of Eden je aanstaat en je een Kinect hebt staan zou ik het raar vinden als je niet in elk geval gaat kijken of je deze game ergens kunt spelen. Ook als je kids hebt en ze iets wilt laten spelen dat je met een positief gevoel achterlaat kan ik dit alleen maar aanraden. Het is de ervaring meer dan waard en los van dat dit een enorme reclame is voor Microsoft’s bewegingssensor is het gewoon een game die heel goed is in wat ‘ie doet: het transformeren van een spelcomputer naar een apparaat met bewustzijnsverruimende capaciteiten. En dat doet Tetsuya Mizuguchi vooralsnog niemand na. Licht uit, stereo aan, iedereen de kamer uit en helemaal wegzakken in het universum.
