Het is lang geleden. Heel lang geleden. Lang genoeg dat er er alweer genoeg gamefans zullen zijn die Ocarina of Time nooit hebben gespeeld. En dat dit een gemis is zal de oude garde te allen tijde bezweren, want Nintendo’s eerste Zelda-game in 3D is een klassieker, altijd in de top 3 van ‘best games ever’-lijstjes sinds de release van de RPG in 1998. En nu is er dan een nieuwe versie, met een grafische update, echte 3D en de kleine extra’s die bij de ‘Master Quest’ van toen zijn toegevoegd. Is Link nog steeds de held die we ons herinneren of zullen spelers die Ocarina of Time nog nooit gespeeld hebben niet snappen waar iedereen al die jaren zo enthousiast over is geweest?
Ocarina of Time is de standaard van waaruit alle volgende games in de serie afgekeken zijn en dat is natuurlijk niet voor niks zo. Met een grote open wereld waarin je Link bestuurt op zijn zoektocht naar de Triforce en Prinses Zelda en de inmiddels typische voortgang van items als de boemerang, pijlen en bommen om je te helpen met het overwinnen van de dungeons en de vijanden die daarin rondrennen. Het is intussen al lang niet meer zo innovatief als het toen was, maar de basis is nog steeds solide genoeg om hele genres op te bouwen.
The Good
Vanaf het eerste moment in Kokiri Forest, via het moment waarop Link groot wordt, de terugreis, alternatieve wereld en alle andere geheime of minder geheime gedeeltes van Hyrule tot aan de ontknoping komt weer bovendrijven hoe verdomde goed Ocarina of Time in elkaar zit. De naadloze integratie van de extra items die je vindt in het schattenzoeken -waar je altijd mee bezig bent- en de speelse manier waarop je door Hyrule heen wordt geleid zorgen ervoor dat je zelfs als je vast zit nog steeds pret hebt. De actie is nog steeds even leuk en de puzzels stimuleren je brein op allerlei verschillende manieren, zodat je nooit het idee hebt dat je een stramien aan het volgen bent.
De nieuwe grafische schil lijkt niet zo ingrijpend, totdat je weer eens wat beeld erbij neemt van het origineel. Anders dan bij de meeste remakes van de laatste tijd heeft Nintendo echt veel werk gestoken in het aantrekkelijk maken van de game voor mensen die geen herinneringen hebben aan het origineel, geholpen door de perfecte 3D-toevoeging. Een andere toevoeging die enorm veel verschil maakt is het toewijzen van de items en kaart aan het onderste scherm. Vooral de twee extra itemslots waarin je bijvoorbeeld een fles, de hookshot of de iron boots kunt aantippen via de touchscreen maken het op veel punten veel fijner om te spelen zonder de helft van de tijd in het item-menu te zitten. Mooi om te zien dat de paar kleine minpuntjes die er waren toch ook aangepakt zijn in deze -ultieme- versie.
The Bad
Het enige dat ik met goed fatsoen echt als ergerlijk punt kan neerzetten is dat de toevoeging van diepte in de game soms leidt tot beelden die tot een gekneusd oog kunnen leiden. Soms sta je in een hoek, of draait de camera bij het penen van een kistje of oppakken van een item en komt een muur waar je eigenlijk voor staat toch de 3DS uit, in een poging die buiten het apparaat weer te geven. Het duurt gelukkig nooit lang, maar als het gebeurt heb je onmiddelijk een steek achter je ogen. Gelukkig makkelijk op te lossen (gewoon even wegkijken) maar wel jammer dat het kan. Ook jammer: de Master Quest-variant had best vanaf het begin te selecteren mogen zijn, oudgedienden gaan de game niet nog twee keer spelen, dus het was leuk geweest om hen de mogelijkheid te geven een extra uitdaging aan te gaan.
The Ugly
Een tweede punt dat voor sommige mensen ook onder de noemer ‘Bad’ zal komen is de weigering van Ocarina of Time om je weg voor je uit te stippelen of je anderszins te helpen met het oplossen van puzzels. De game neemt het woord ‘puzzel’ serieus en laat je gewoon rondrennen zonder enig idee wat je moet doen als je niet oplet. Het geeft maar weer aan hoe gemakszuchtig gamers tegenwoordig zijn gemaakt door het eindeloos doodtesten van alle games, zodat je maar nooit doelloos rondloopt. Maar laat dat nou net zijn waarom Ocarina of Time zo leuk is: tijdens dat doelloos rondlopen kom je allerlei zaken tegen die net zo interessant zijn dan het volgen van het grote verhaal.
Ja, je moet soms echt rondkijken en je afvragen: “zou dat symbool op de grond iets betekenen? Moet ik misschien daar op mijn Ocarina spelen?” en anders loop je even doelloos rond, net zoals je soms tot de realisatie moet komen dat een simpele item-doos genoeg is om een knop ingedrukt te houden. Maar dan krijg je ook iets terug, zoals je dat bijna op elk moment krijgt als je nieuwsgierig bent en dingen probeert. Het maakt de game alleen maar leuker.
Conclusie
Ocarina of Time is na al die jaren nog steeds een klassieker in de waarste zin des woords. Behalve als je in de laatste 2-3 jaar nog een keer door het origineel heen gegaan bent is er geen excuus om deze game te gaan spelen, zo nodig voor de 2e keer. Als je terugkeer naar Hyrule enigszins lijkt op de mijne zal het een grotere uitdaging worden dan je misschien denkt, maar het zal hoe dan ook bevestigen wat je eigenlijk al wist: Ocarina of Time staat terecht hoog in de ranglijsten van best games ever. Als je Shigeru Miyamoto’s meesterwerk nog nooit hebt gespeeld is dit de allerbeste manier om dat te doen, want deze game is de volledige prijs meer dan waard. Dit is na 13 jaar opnieuw het beste RPG van het jaar, Skyrim be damned.
The Legend of Zelda: Ocarina of Time 3D, ontwikkeld en uitgebracht voor de 3DS door Nintendo op 17 juni 2011
