Na een dik decennium was het eindelijk zover. De release van Duke Nukem Forever zorgde wereldwijd voor een zogenoemd ‘nerdgasm’. Weken voor de release was die goede oude Duke het onderwerp van menig cyberdiscussie.
De algemene consensus was dat als je zo lang op iets wacht, het wel fantastisch moet zijn. De waarheid bleek echter ietsje anders. Op de releasedag haalde ik, als oude Duke-fan, de Xbox 360-versie van Forever in huis. Mijn verwachtingspatroon was enorm laag, maar wat ik op me af zag komen, had ik in mijn wildste dromen (lees: nachtmerries) niet verwacht.
Op de sociale media-site Getglue.com omschreef ik mijn eerste ervaring als volgt: “Long loading times, original Xbox graphics, strange decisions regarding game play, crude movements, bad character models, below par environments. Luckily the humor is ok. If this game came out 12 years ago it would be brilliant, but now after the first level it’s a mwoah for me. A shame.”
Ik was niet de enige die Duke Nukem Forever omschreef als een desillusie. Een enkele die-hard fan riep tegen de stroom van negatieve reacties in dat al die vuilspuwers de diepere betekenis van Forever niet begrepen. Duke Nukem Forever was namelijk een parodie of liever een hommage aan de Duke-legende. Ontwikkelaar Gearbox zou het ultieme eerbetoon aan de serie hebben gemaakt. Yeah right. Als dat zo is, dan wil ik de gamemakers bij Gearbox op het hart drukken dat ze hommages voortaan maar in hun eigen tijd moeten maken. Bovendien is dit ‘eerbetoon’ mijn zestig euro totaal niet waard. En tot zover mijn zeepkisttirade.
Het Duke-debacle zorgde voor namelijk voor een andere (veel leukere) discussie. In Amerika heeft de uitgever van DNF (2K Games) namelijk zijn pr-bureau publiekelijk de laan uitgestuurd. De eigenaar van The Redner Group, Jim Redner, slingerde via Twitter namelijk een nogal zuur pseudo-dreigement de wereld in: “Te veel [recensenten] gingen te ver met hun recensie. We zijn nu aan het bekijken wie volgende keer nog games krijgt toegestuurd.” Dit zorgde voor een stortvloed van reacties van boze (vooral Amerikaanse) gamejournalisten.
Dit was het zoveelste bewijs dat je in de ban wordt gedaan als je een negatieve review schrijft, kopten verschillende grote Amerikaanse sites. Redner probeerde wat aan ‘damage control’ te doen. Hij verwijderde de tweet en meldde zo nonchalant mogelijk dat het niet zijn bedoeling was om te dreigen, maar dat er een verschil is tussen recensies vol met haat en nijd en een negatieve recensie. Ondanks deze mea culpa, wees 2K The Redner Group de deur.
Als Redner niet de naam is op je maandelijkse loonstrook, is dit zonder meer een amusant verhaal in de categorie ‘storm in een glas water’. De kwaliteit of het ontbreken daarvan bij Duke Nukem Forever, blijft als een paal boven water staan. 1UP vond het spel zo slecht dat Duke met een nul werd beloond. In Nederland was de pers (iets) milder gestemd. Gamer.nl deelde een zeven uit en collega InsideGamer beoordeelde Forever met twee punten minder. Ook op de verzamelsite Metacritic was een vijf de gemiddelde score. Zonder de Twitter-faux pas van Jim Redner zou iedereen het slechte cijfer van DNF na een paar dagen al vergeten zijn. Vooral de Amerikaanse pers bleef nog een tijdje doorhameren op het feit dat Redner zinspeelde op het feit dat negatieve scribenten in de toekomst geen nieuwe recensiegames meer kregen.
In de Nederlandse game-indsutrie loopt het volgens mij niet zo’n vaart. Het lijkt me bijzonder stug dat bedrijf X journalist Y geen materiaal meer stuurt vanwege een negatief verhaal. Dat gezegd hebbende, worden er natuurlijk wel eens harde discussies gevoerd. Een laag cijfer voor een belangrijke game is immers nooit leuk. Ik heb in het verleden ook een aantal harde noten moeten kraken met pr-managers, marketingmijnheren en promotiebedrijven. Dit soort gespreken zijn nooit leuk, maar als je respectvol met elkaar om blijft gaan, kom je er altijd wel uit. Dit soort bedrijven/personen, zijn namelijk net mensen. De soep wordt nooit zo heet gegeten als hij wordt opgediend.
De enige hiccup die ik mij kan herinneren vond een paar jaar geleden plaats. Een pr-bureau van een groot gamemerk stuurde een mail naar redacteuren waarin werd geëist dat het bureau previews en reviews voor publicatie eerst mocht lezen. Wie niet kon leven met deze maatregel, kreeg geen materiaal meer. Deze oproep werd door de meeste journalisten rechtstreeks in de prullenbak gedeponeerd, waarna alles weer terugkeerde naar normaal. Voor de rest houd pr-minnend Nederland (en de scribenten) zich bijna altijd keurig aan de nooit geschreven regels van de review. Voor diegenen niet in de ‘know’, zet ik ze nog even op een rij:
De rel rond Redner en Duke Nukem Forever is over een maand vergeten. Een bijdehand iemand zou zeggen: en de kwaliteit van de game ook. De discussie of DNF echt zo slecht is, zal nog wel een puntje blijven. Het is grappig om te zien dat het spel in de eerste week op de eerste plaats binnenkomt in zowel de PC-, XBox 360-, PlayStation 3- en all platforms-verkoopcharts. En dan kun je je natuurlijk afvragen hoe belangrijk een review (niet) is…
Jeroen van Trierum is 11 jaar werkzaam als journalist in de game-industrie waarvan de laatste zes jaar als gameredacteur bij het vakblad Entertainment Business.
