Het is de droom van menig gamejournalist: aanwezig zijn op de beurs der beurzen. Ik heb het hier natuurlijk over de E3 Expo. Drie dagen lang staat het convention center in downtown Los Angeles in het teken van games. Uitgevers sparen kosten noch moeite om hun nieuwe waar aan te prijzen. Slimme journalisten weten exclusieve behind closed door demonstraties of interviews te scoren en kopen in LA een extra koffer om alle prularia die tegenwoordig doorgaat als goodies, mee naar huis te nemen. Ik was in de gelukkige hoedanigheid om de E3 een stuk of acht keer te bezoeken. Dit jaar gaat de pelgrimstocht naar Los Angeles echter niet door. De reden is te lullig voor woorden. Op de dag dat een Amerikaans elitecommando Osama Bin Laden naar een andere wereld schoten, gleed ik uit over een stoeprand. Het resultaat: gescheurde enkelbanden en botsplinters die vrij door mijn enkel zwerven. Bijkomend: mijn jaarlijkse E3-beleving gaat niet door.
In eerste instantie baalde ik natuurlijk als een stekker. Drie dagen in juni moet je als zelfrespecterend lid van de Nederlandse game-industrie aanwezig zijn in L.A. Aan de andere kant kwam er na de realisatie dat mijn trip niet door gaat een vreemde rust over mij. De stress die normaliter drie weken van te voren aanvangt om bijvoorbeeld je agenda passend te krijgen, heb ik niet. Ook ‘de voorpret’ op een lange vliegreis en de altijd vriendelijke douane in de Verenigde Staten verdwijnt. Maar misschien het belangrijkste is wel dat ik mij niet hoef te verheugen op het heen en weer gejaag. Van persconferentie naar persconferentie, van afspraak naar afspraak, van feestje naar feestje en tussendoor natuurlijk iets proberen op te vangen van de nieuwste games. Dit jaar volg ik alles achter mijn vertrouwde Sony Vaio.
Bovenstaand klinkt natuurlijk erg stoer, maar is als je diep in mijn hart kijkt maar voor een gedeelte waar. Het is natuurlijk verschrikkelijk K en ben ik stinkend jaloers op de vakbroeders die wel kunnen gaan. Vooral vanwege de avonturen die altijd rondom de beurs hangen. Om lekker in mijn nostalgische bui te blijven hangen hieronder een persoonlijk overzicht (inclusief foto’s) van een aantal bijzondere E3-belevenissen.
Ik ben een keer een E3-feest uitgezet. Dit was bij de altijd gezellige internationale Nintendo get together. De ingrediënten voor een succes feest zijn iedere keer aanwezig: open bar, te gekke locatie, top entertainment en gratis sigaren. Na van de laatstgenoemde te hebben genoten op een balkon waar je overzicht had op Hollywood boulevard ging ik naar binnen om daar naar een optreden van The Black Eyed Peas te kijken. Om deze gebeurtenis aan het nageslacht te kunnen laten zien nam ik wat foto’s. Enkele seconden na de eerste flits werd ik in mijn kraag gepakt door beveiliging en naar buiten gesleurd. Daar moest ik de foto’s van mijn camera verwijderen en was mijn feestje officieel afgelopen.
Het leuke van de E3 is het tegenkomen van de verschillende bekende mensen op persconferenties, op de beursvloer en bij presentaties. Mijn drie meest bijzondere ontmoetingen waren met Marvel oervader Stan Lee, WWE worstelaar Michelle McCool en striptekenaar Joe Madura. Een vriendin die werkte voor Activision UK stelde me achter de schermen voor aan Stan Lee.
Lee die toen al op leeftijd was hoorde mijn naam waarschijnlijk niet goed genoeg en was er heilig van overtuigd was dat ik bij Activision werkte. Hij vroeg mij om wat drinken en een broodje en praatte honderduit hoe fantastisch hij videogames en Activision vond. Vreemd genoeg wilde hij niet met mij op de foto, maar ik kreeg wel na afloop een gesigneerde poster van een X-Men-game. Bij de foto van mij en vrouwelijke worstelaar Michelle McCool raakte ik (per ongeluk) haar borst aan en bood gelijk mijn excuus aan. Ze lachte en haalde haar schouders op. “They are kinda big” zei ze. Striptekenaar Joe Madura was op de E3 op Darksiders te promoten. Toen hij hoorde dat ik comic-fan was liet Mad een stapeltje schetsen zien van strips die (volgens mij) nog steeds niet verschenen zijn.
Ik heb zowel in pretparken als in het echte leven een pleuris hekel aan wachten. De bordjes die je bovenaan het artikel ziet kom je vaak tegen op de beursvloer. Dan is het extra leuk als je door een VIP-pas of het kennen van de juiste mensen door kan lopen. De jaloerse blikken van de rij achter je latend.
Het meest extreme feestje waar ik ooit was moet dat van het Belgische blad GUNK zijn geweest. Drank en 101 andere dingen met als afloop twee boze politieagenten die nogal dreigend riepen dat iedereen het huis moest verlaten. Het feest is nog steeds een terugkerend gesprek tijdens perstrips, borrels etc.
Jeroen van Trierum is al 11 jaar werkzaam als journalist in de game-industrie waarvan de laatste zes jaar als gameredacteur bij het vakblad Entertainment Business. Normaal schrijft hij niet alleen maar over zichzelf, maar in deze speciale omstandigheden zien we het door de vingers. ;D Beterschap Jeroen!
