Het was een beetje een verrassing, die 2D duikbootgame van Nintendo die opeens tussen alle 3DS-games previews opdook begin dit jaar. Duikboten? Op een plat vlak? Wat moeten we daar nou mee? Is dat nou echt een goed uithangbord voor de 3DS, of is dit een achtergebleven Super Nintendo spel waar een derde dimensie aan is gehangen? Dat laatste is niet helemaal het geval, maar één ding is wel zeker: er is een vervelende trend aan het ontstaan met Nintendo 3DS-games die te weinig vulling hebben en daar maakt Steel Diver ook deel van uit. Leuk, maar zonder de noodzakelijke diepte. En iedereen met een basiskennis van duikboten ziet dan al snel het probleem van die situatie.
Dus. Duikboten. Er is ‘een’ oorlog gaande en jij moet als bestuurder van drie verschillende types duikboten door de 2D-levels heen zonder te zinken. Vijandelijke schepen moeten getorpedeerd worden, mijnen onschadelijk gemaakt en natuurlijke rotsformaties uit de weg geruimd worden zodat je van links naar rechts komt in één stuk. Als dat klinkt als een old-school schooter klinkt zit je er niet ver naast, met twee belangrijke verschillen: het tempo (ongeveer een factor 10 langzamer) en de besturing (niet direct, maar met een aantal schuifknoppen op het onderste touchscreen die vooruit/achteruit, omhoog/omlaag, torperdo’s en de rest besturen.)
The Good
Het allervreemdste van deze game is dat het überhaupt leuk is om te doen. De hoofdmoot speelt zo raar vanwege de bizarre besturing en ontzettend trage tempo dat je de kans loopt om halverwege het eerste level te denken: “dit ga ik toch niet spelen?” Als je echter even door gaat, de vaagheden van de game onder de knie krijgt en de ADHD achter je laat is het bijna rustgevend om door de parcoursen heen te duiken. Het is best tricky, zeker als er veel tegelijk gebeurt en als het eenmaal mis begint te gaan stapelen de problemen zich al snel op.
Er is ook wel binnen de verschillende levels genoeg variatie, met verschillende grote eindbazen en andere situaties waarbij je goed moet nadenken over hoe je de zaken aanpakt. Het langzame tempo komt dan pas goed tot zijn recht, want je moet toch constant blijven zoeken naar een positie waarin je nergens tegenaan knalt en niet te zeer beschoten wordt of anderszins schade oploopt. Zorgen dat je warmtezoekende raketten afleidt, niet te snel duiken, niet te hard vooruit, maar toch proberen om binnen de tijdslimiet aan de andere kant van het parcours te komen want anders kun je toch weer van voren af aan beginnen.
De tussenliggende rondes (ook apart te spelen als ‘Persicope Strike’ waarin je in 3D-perspectief jezelf moet ronddraaien om door de gesimuleerde periscoop te kijken waar de schepen zijn die je moet torpederen zijn hardstikke leuk. Grofweg gelijk aan Gezichtenjacht is het amusant (zeker als je een draaistoel of krukje hebt) om een paar minuten mee te spelen. Als je hier goed in bent kun je ook weer stickers verdienen, die je op je duikboot kunt plakken voor een bonus tijdens het standaardspel.
The Bad
Zoals ik al zei is dit weer een typisch voorbeeld van ‘leuke game, jammer dat er niet genoeg is.’ Met slechts 7 levels (waarvan ook nog een gedeelte achter een valse barrière afgesloten, maar daarover later meer), twee paar extra modi die niet meer als minigame mogen heten en nog een te klein aantal levels die je kunt vrijspelen om tegen de klok je besturingskunst te bewijzen, is er gewoon te weinig Steel Diver voor een full-price game. Klaar. Het 65+ tempo zal ook zeker niet iedereen liggen, maar dat is toch meer een smaakkwestie.
Als je echter bedenkt hoeveel strategie in deze game gezet had kunnen worden, met verschillende paden door de levels, je laten kiezen tussen verschillende doelen daarbinnen, een verhaal dat beklijft, of één van de andere twintig ideëen die iedere leunstoelgamemaker je binnen een paar uur op een kladje had kunnen zetten is het te bizar voor woorden dat deze game als concept al sinds 2004 binnen Nintendo rondstuitert.
Het Zeeslag-achtige extra spelletje dat toegevoegd is speelt ook niet lekker genoeg om de moeite te zijn. Het is wel leuk dat er ook gespeeld kan worden met iemand anders die de game niet heeft maar daar zijn de positieve punten eigenlijk ook wel mee langsgekomen. Het is veel te random wie er wint waardoor je na een paar verloren potjes al snel de moed in de zwemvliezen zinkt. Dan had ik veel liever extra challenge stages gehad, een verder uitgewerkte periscoop-modus, of een paar extra levels.
The Ugly
Kijk, dat je niet al te veel content in je game hebt, dat kan gebeuren. En dat je dan een oplossing zoekt om spelers in ieder geval het idee te geven dat er meer te doen is vind ik ook prima. Maar om de laatste levels af te sluiten voor iedereen die niet de voorgaande met alle drie de (niet zo denderend verschillende) duikboten heeft gehaald laat alleen maar zien hoe dun de game echt is. Het is nou niet alsof er een team van 40 man nodig is geweest om de achtergronden en parcoursen te maken in de game. Want zo goed zien ze er niet uit. Het diepteperspectief is prima, maar verder is het niet veel soeps.
Conclusie
Ik kan me hier echt kwaad over maken: heb je eens een game die wat anders doet en op zich voor een bepaalde groep spelers leuk had kunnen zijn, gooi je ‘m halfbakken in het diepe. Dus wat gaat er gebeuren? Game wordt niet gekocht, het is blijkbaar niet populair dus er zal nooit een deel komen dat het concept uitdiept zoals het eigenlijk al had moeten gebeuren. Dat Nintendo haar bekende franchises half wakker naar de 3DS brengt is nog tot daar aan toe, maar games die zich nog moeten bewijzen moet je wel neerzetten en dat is hier helaas niet gebeurd. Zonde, want op de keper beschouwd is Steel Diver zo slecht niet, maar iemand had van deze demo een game moeten maken.
