Het is iedereen wel eens gebeurd: je speelt een (vecht)game tegen een vage achterneef of andere bijna bekende en ondanks dat je al twee weken niets anders aan het spelen bent veegt hij compleet de vloer met je aan. En dan komt er na het potje de vernietigende genadeklap: “grappig, ik had dit nog nooit gedaan.” En aangezien hij of zij als ware het de drummer van de Jostiband op de controller of joystick had zitten hengsten wist je dat het waar moest zijn. En dat, in een notedop, is hoe Marvel vs. Capcom 3 vaak aanvoelt.
Als het om vechtgames gaat is er geen enkele game die de chaos van een Marvel VS. Capcom kan evenaren, althans het tweede deel, dat toch de meeste bekendheid geniet. Je moet een bepaald soort gamer zijn om het tempo te kunnen bijhouden en in de smiezen te hebben wat er allemaal gebeurt met de drie-tegen drie gevechten waarbij je altijd één van je karakters op het scherm hebt en de andere twee kunnen met een korte aanval even helpen of ‘intikken’ als het even niet goed gaat. Daarbij hebben alle karakters louter speciale aanvallen en zijn er nog een aantal andere speciale vormen van aanval die het mogelijk maken om schier oneindige combo’s te maken die je letterlijk alle hoeken van de ring laten zien.
The Good
Gelukkig is er easy mode (geen onbekende voor de twee mensen die Tatsunoko VS Capcom gespeeld hebben), die het mogelijk maakt voor mensen zonder enige Street Fighter of andere vechtgame-ervaring om toch bijna alles te doen wat de geoefende spelers doen. Kwart cirkels, zig-zaggen en andere bewegingen zijn niet meer nodig, je hebt een knop voor reguliere aanvallen, eentje voor speciale aanvallen en eentje voor over-the-top superaanvallen. Maar je kunt niet alles: bepaalde moves zijn alleen maar te doen als je je karakter wel controleert zoals het hoort, zodat de geoefende speler toch altijd een voordeeltje heeft.
En als die de voordeeltjes beginnen uit te buiten staat je nogal wat spektakel te wachten: ik heb even moeten wennen aan het stijltje en op plaatjes komt het niet zo over, maar in beweging is MVC3 een prachtige game, met pyrotechnische hoogstandjes die constant maar blijven escaleren: als je dacht dat het niet gekker kon komt er weer iemand met een combinatie-ultra waarin alle drie karakters tegelijk alles loslaten en je niet eens meer ziet wie wat waar aan het doen is. De muziek is trouwens -gelukkig- een heel ander verhaal dan het vorige deel, met opruiende stampers in plaats van rare jazz.
De systemen die bovenop de al bekende aanvallen liggen zijn goed doordacht: je kunt iemand lanceren, waarna je in de lucht verschillende aanvallen kunt combineren en zelfs met je partners kunt afwisselen zodat je een vloeiende combo krijgt, waar de tegenstander uit kan breken als hij je acties goed weet te voorspellen. Daarnaast is er de X-factor, een soort van laatste kans die je karakter een bepaalde tijd heel veel schade laat doen, waarbij de schadeverhoging en de duur toenemen naarmate je dichter bij het verliezen van de ronde zit. Dat zorgt ervoor dat je altijd opties hebt en vergroot de diepte van de game voor gevorderden.
The Bad
Het is niet helemaal eerlijk om dit punt hier neer te zetten, maar de cast van speelbare karakters doet het toch niet helemaal voor me. Zowel aan de Marvel als aan de Capcom kant zijn er wat rare keuzes gemaakt en missen er toch wel wat karakters die terug hadden mogen komen uit deel 2. Waar is Strider? Guile? Dhalsim? Captain Commando? Juggernaut? Cyclops? Iceman? Gambit? Zeker als het aantal terug gaat van in de 50 naar in de 30 is het erg jammer om Naast Dante ook nog een variant als Trish te hebben en karakters als Wolverine en X-23 naast elkaar te hebben. Het is natuurlijk vragen om DLC en een nieuwe versie met meer karakters, maar dat maakt de niche online straks nog smaller dan ‘ie al gaat zijn.
Hoewel, je moet dan eerst nog eens online komen, want ondanks dat de games zelf tot nu toe nog zonder enige vertraging hebben gelopen is het een crime om er een te starten. Niet alleen komen de verbindingen met andere spelers vaak niet tot stand, je wordt ook nog eens elke keer dat het mislukt een heel of zelfs twee menu’s teruggegooid, wat na de vierde poging ontstellend irritant wordt. Ook de player matches, waarin je tegen vrienden kunt spelen, bieden geen soelaas. Daar word je geconfronteerd met een lobby van tot aan 8 spelers, die het niet toelaat om de matches die je niet speelt te bekijken. Dan mag je dus 7 matches lang naar leeglopende levensbalken staren tot je weer aan de beurt bent. En daar leer je dus niets van.
The Ugly
Als je dan eindelijk verbinding hebt en aan de beurt bent krijg je als beginnend speler zo’n ongenadig pak slaag dat je niet meer verder durft te spelen. De kloof tussen spelers die weten wat ze doen en beginners is dusdanig groot dat je moet leren incasseren, want je begint tegen iemand te spelen en 5 combo’s later ben je klaar. Erger nog is dat de ingebouwde oefenmodus je wel allerlei combo’s laat proberen (à la Street Fighter IV) maar je niet vertelt hoe de verschillende systemen in elkaar zitten.
Dat zorgt ervoor dat als je niet uit jezelf naar een door fans gemaakt oplossing gaat zoeken (you’re welcome) je mooi zit zonder enig idee van hoe diep de game kan gaan, want ik heb echt zitten struggelen en ik weet echt wel hoe een FADC werkt, om maar even aan te geven hoezeer je voor de wolven wordt gegooid door MVC3. En dan heb ik het nog niet eens over de random verliezen die je lijdt tegen button mashers die maar wat lijken te doen.
Conclusie
Als je deze game koopt, weet waar je aan begint. Dat is de enige waarschuwing die ik iedereen wil meegeven. Is Street Fighter je te complex en wil je gewoon een toffe game waar je met wat vrienden in al dan niet beschonken toestand op knoppen kunt rammen en een waanzinnig resultaat eruit krijgt, aarzel dan niet en haal deze. Maar als je ‘m wilt gaan spelen zoals ‘ie bedoeld is, bereid je dan voor op een pijnlijk traject dat misschien op de volgende EVO, maar eerder in frustratie over de onlinemodus zal eindigen. De middenmoot zal hier helaas niet veel aan hebben en is wellicht beter af met een game waar de epilepsiewaarschuwing niet zo akelig relevant lijkt.
Marvel vs. Capcom 3: Fate of Two Worlds, ontwikkeld voor de Xbox 360 (getest) en PS3 en uitgebracht door Capcom op 18 februari 2011
