Het was al duidelijk uit ons interview met Brendan McNamara dat L.A. Noire een titel is die anders is dan de recente games die we vanuit Rockstar hebben gezien. Er is in deze speelbare detective (gesitueerd eind jaren ’40) wel sprake van een grote stad waar alles zich in afspeelt, maar die is meer Mafia II dan GTA IV: het dient als levende achtergrond van het verhaal maar is geen belangrijk op zichzelf staand element in de game. Belangrijker en ook interessanter is de manier waarop de ontwikkelaars van deze game een revolutie zullen gaan ontketenen als het gaat om gezichtsanimatie en de geloofwaardigheid van een gesprek tussen twee gamekarakters.
Want als deze game straks voor één ding bekend zal gaan staan dan is het wel voor de MotionScan-techniek. Waar een game als Heavy Rain (die verder vrij ver van L.A. Noire af staat) een hele goede en gedetailleerde imitatie van een gezicht kon weergeven waarop je emotie kon aflezen heeft Rockstar’s game een griezelig goede imitatie van de emoties die mensen laten zien terwijl ze met elkaar communiceren, zodat het effect beter is, ondanks dat de game op pure grafische kracht niet tegen het geesteskind van David Cage op kan. Maar het mooie is dus dat je dat niet nodig hebt om compleet te geloven in wat de karakters allemaal zeggen; of ja, dat ze geloofwaardig zijn als echte mensen, want verder lijkt de waarheid in het Hollywood van 1947 een heel schaars goed te zijn.
Het grootste gedeelte van het spel bestaat namelijk uit praten. In je rol als Cole Phelps, net terug vanuit oorlogsgebied en nu beginnend politieagent, ben je toch voornamelijk bezig met het oplossen van zaken door de geijkte weg te volgen: naar plaats delict gaan, kijken wat er gebeurd is, eventueel bewijs ter plaatse verzamelen en daarna -notitieblok met aanknopingspunten in de hand- met de betrokken partijen gaan praten om er achter te komen wat er precies gebeurd is. En natuurlijk hebben de meeste mensen waar je mee praat niet de neiging om het achterste van hun tong te laten zien aangezien je ze vragen stelt over hun rol in criminele activiteiten of andere onrechtmatige voorvallen.
Die gesprekken waarin je moet achterhalen in hoeverre iemand je een rad voor de ogen probeert te draaien zijn het interessantste van de game, maar gelukkig heeft Team Bondi ook gezorgd voor een mooie achtergrond. De stad is zoals gezegd achtergrond maar wel een noodzakelijke, aangezien je als Phelps een carriere moet gaan opbouwen bij de politie. En dat betekent dus beginnen als verkeersagent met als uiteindelijke doel een plekje bij homicide of vice. Dat maakt het ook aannemelijk om de escalatie van zaken en geweld in het verhaal te verwerken, dat voor zover we kunnen zien helemaal in de sfeer van dingen als L.A. Confidential en the Balck Dahlia verloopt.
Bijkomend voordeel voor de drukke mens van tegenwoordig is dat het overkoepelende verhaal wordt verweven in losstaande ‘cases’ die je in een relatief korte tijdsspanne kunt spelen. Je hoeft ook niet per sé zelf rond te rijden van plaats naar plaats en kunt dat aan je AI-partner (want agenten zijn nooit alleen) overlaten. Die partner helpt je ook tijdens ondervragingen en natuurlijk bij vuurgevechten.
Die actie is zoals je dat gewend bent van games als Mafia 2 en GTA4: derde persoon, met een mechaniek dat je achter auto’s en schuttingen laat schuilen en waar je bij het schieten tussen je mogelijke doelen kunt bewegen zonder precies te hoeven mikken. Simpel maar doeltreffend en, van wat ik kon zien tijdens de hands-off demo, in ieder geval niks minder dan de vergelijkbare games. Maar nogmaals, het is slechts een afwisseling die de balans van de game niet al te zeer laat overslaan naar een talkshow: er zullen ook ongetwijfeld een aantal auto-achtervolgingen inzitten die net zoals de shoot-outs de vaart er in houden.
Is dat nodig? Ik zou net zo lief gewoon een soort van CSI: Black Widow willen spelen met deze kwaliteit van uitvoering, maar ik kan me voorstellen dat mensen -zeker als ze met GTA/Red Dead verwachtingen in deze game springen- de herkenbare elementen wel zullen waarderen. Maar ik blijf het zeggen: dit is hele andere koek. Voor iemand die op een goede dag zal zeggen dat GTA en Red Dead aardige games zijn die nog heel veel niet goed doen kan ik vor L.A. Noire onbehoorlijk veel enthousiasme optromelen, juist omdat de grote zandbak er wel is maar goed wordt afgekaderd om een mooi verhaal op een geloofwaardige manier te vertellen.
Ik was al geïntrigeerd door deze game, maar nu ik ‘m in actie heb gezien kan ik ook niet meer wachten tot de release in mei. Het uiteindelijke succes staat of valt met de kwaliteit van het verhaal, maar de pijlers waar het op moet gaan steunen lijken in elk geval erg stevig.
