Dansen. Het is één van die dingen die, ten spijt van de (ex-)jongetjes die geen centimeter gaming willen afgeven aan de vrouwelijke spelers op de wereld, het tijdperk van de bewegingscontrollers mogelijk hebben gemaakt voor games. Geavanceerde hinkelsimulators als Dance Dance Revolution daargelaten is het pas in de laatste paar jaar mogelijk geweest om een goede en vooral ook leuke game te maken die de dans (jaja) centraal stelt. Maar Harmonix heeft de Kinect weten te temmen en geeft je nu een heel goed excuus om het apparaat naar binnen te sluizen.
Waar games als Just Dance op de Wii vooral het plezier voorop stelden wil Dance Central nog een stapje verder gaan. Je kunt -nee, je moet- echt moeten leren dansen, want je kunt de game geen rad voor de ogen draaien zoals dat bij vergelijkbare games op andere platforms gaat. Bewegingen worden zo goed gespot door de infraroodcamera dat het soms zelfs tegen de game gaat werken, want op alles behalve ‘easy’ is het gewoon hard werken om je sterren te verdienen.
The Good
Allereerst iets dat niet per sé met het dansen te maken heeft: de gebruikersinterface. Die is namelijk veruit de beste van de Kinect-games die op de markt zijn op dit moment, waardoor je al snel in een soort van Minority Report-bewegingen vervalt, met het heerlijk slepen van rechts naar links om te bevestigen en omgedraaid om terug te gaan of te weigeren. Helder, simpel, doeltreffend. Waren alle Kinect menu’s maar zo. Maar goed, we gingen dansen.
Voor de danser die gewoon even aan de slag wil is ‘easy’ ideaal: je hebt weinig kans om te falen waardoor je tijdens het nummer kunt leren wat de bedoeling is en je hoeft minder moves te leren zodat je de basis sneller onder de knie krijgt. Dat zorgt er -in combinatie met de goede opbouw in complexiteit binnen de nummers- voor dat je steeds makkelijker een nieuwe dans kunt starten zonder eerst te moeten kijken hoe het met die bewegingen zit. Ideaal dus voor beginners, wat je ook ziet in de mate waarin je gestraft wordt: als je alles de hele tijd maar half goed doet krijg je toch wat punten voor de moeite, zodat niemand zich echt slecht hoeft te voelen en er geen (extra) schaamte bij het spelen aan te pas komt.
Aan de andere kant gaat Dance Central helemaal de diepte in voor spelers die dat willen: waar de Just Dances van deze wereld het prima vinden om als dronkemans-entertainment te dienen geven de hogere moeilijkheidsgraden van de game je een ingewikkeldere choreo (heb ik geleerd uit SYTYCD) met nieuwe moves, met een hoger plafond om die vierde of vijfde ster te halen. Dan zul je toch naar de fijne ‘break it down’-modus moeten om alle bewegingen te kunnen maken zonder wild met je armen en benen te zwaaien en te hopen dat de sensor er iets van maakt (hoewel blinde paniek soms toch beloond wordt.) En als je dan alles onder de knie hebt kun je ook nog gaan dansen zonder aanwijzingen.Gemiste kans trouwens, om die modus niet te gebruiken in combinatie met niet kunnen falen, dan had je een ideale modus voor de hele, hele late avonden.
The Bad
Waar de game je dus juist heel goed de mogelijkheid geeft om alle bewegingen te leren die in een bepaalde dans voorkomen is de uitwerking daarvan onkarateristiek rommelig. Het is mogelijk om bepaalde moves langzaam te proberen als het je te snel gaat, maar dat wordt, net zoals het aantal keren dat je iets opnieuw mag proberen in die modus, niet duidelijk aangegeven. Je kunt ook moves overslaan, maar ook dat wordt nooit verteld en daar moet je dus per ongeluk achter komen.
Waar de game ietwat achterblijft ten opzichte van andere dansgames is als je met meer mensen speelt. Er is wel een modus voor twee spelers in de vorm van een duel, maar die laat je om de beurt dansen, wat oneerlijk is voor diegene die eerst moet, want de choreo is dezelfde. Goed om verwondingen te vermijden, niet zo goed om een sfeertje te krijgen waarin je met meer mensen voor de TV gaat staan. In dat geval kun je beter gewoon één iemand laten scoren en dan kan de rest toch gewoon meedansen, je krijgt alleen geen competitie in de directe zin en dat zal voor sommigen een gemis zijn.
En om maar met een smaakkwestie af te ronden: de nummers zijn wel goed, maar niet groots genoeg. Juist in een game waar je zo goed beoordeeld kunt worden is het jammer om maar weinig nummers van het kaliber Jungle Boogie of Evacuate the Dancefloor te hebben, die mensen of al kennen of na één keer luisteren niet uit hun hoofd krijgen. Wat dat betreft zou ik bijna willen dat de tracklist van een game als Just Dance 2 toegevoegd wordt als DLC, want dan zou je echt kunnen knallen. Maar nogmaals, het blijft een kwestie van smaak.
The Ugly
Het gaat bijna altijd goed. Maar áls het misgaat bij de herkenning en je die ene move gewoon niet herkend krijgt terwijl je g#*%@( zeker weet dat je het goed doet word je in de competetieve omgeving van Dance Central he-le-maal gek. Juist omdat de game net als haar muziekbroertjes scoort met een multiplier die gebroken wordt door moves te missen blijven sommige sterren buiten je bereik totdat je een keer, bijna per ongeluk, wel gezien wordt, maar tegen die tijd ben je het nummer dat je aan het doen was compleet zat.
Wat trouwens ook duidelijk thuishoort in deze categorie zijn de reality checks die je krijgt als je de foto’s van de freestyles terugziet. Een perfect voorbeeld hoe goed Harmonix er in is om je het gevoel te geven dat je kunt dansen, terwijl dat in realiteit nogal tegenvalt, dezelfde truc die ze bij Guitar Hero/Rock Band al zo goed toepasten.
Conclusie
Ik zou eigenlijk gewoon kunnen zeggen: verdomme, het is nog leuk ook! Want dat de game mechanisch werkt staat buiten kijf, net zoals we niet hoeven te discussiëren over het spelsysteem. Zowel aan de kortstondige gebruiker die af en toe een nummertje wil dansen als voor de dansenthousiast die routines wil leren en perfectioneren is gedacht. Vooropgesteld moet wel zijn dat je smaak niet te veel afwijkt van de iets serieuzere dansmuziek (meer Daft Punk dan YMCA) die geboden wordt. Maar omdat Harmonix zich qua DLC al heeft bewezen met Rock Band weet je zeker dat de genres die nu misschien ondervertegenwoordigd zijn vanzelf wel komen, want als ze zeggen dat er wekelijkse DLC komt (en dat hebben ze), dan komt die er ook.
Dance Central blijft een game die je tijdens feestjes prima kunt gebruiken om samen lol te hebben, maar vooral ook eentje die je kunt gebruiken om je ritme- en bewegingsgevoel te verbeteren, want als je alle dansen op hard hebt kunnen voltooien met vijf sterren heb je niet alleen een hele hoop nutteloze dansmoves in je repertoire (hier geldt het omgekeerde van “do not try this at home”), maar vooral een beter idee van wat het is om te dansen en of je dat kunt. Of niet. Hoe dan ook, een beter voorbeeld van wat Kinect kan toevoegen aan het gamelandschap heb ik nog niet mogen beleven. Het enige dat nog mist is MC Hammer DLC en dan zijn we er.
Dance central, ontwikkeld door Harmonix voor de Xbox 360 met Kinect en uitgegeven door Microsoft Game Studios op 10 november 2010
