Call of Duty: Black Ops – Infinity Ward voorbij?

Jarenlang werd Treyarch gezien als het B-team en Infinity Ward als de golden boys die voor Activision de echte krakers in de langlopende  Call of Duty serie maakten. Maar de tijden zijn veranderd. Sinds de exodus bij ontwikkelaar Infinity Ward zijn alle ogen gericht op Treyarch die twee jaar lang, met bijna 300 man op het hoogtepunt van ontwikkeling aan Black Ops heeft gewerkt. Treyarch, die met World at War toch meer dan 13 miljoen games wist te verkopen, heeft twee jaar exclusief aan Black Ops kunnen werken. En die focus heeft zich dubbel en dwars uitbetaald.

The Good
Call of Duty: Black Ops is een typische Call of Duty game maar wel eentje waar alle spreekwoordelijke puzzelstukjes op hun plaats vallen. De singleplater is vertrouwd maar verrast en de multiplayer is gigantisch uitgebreid. Enerzijds bouwt men voort op de fundamenten van World at War en Modern Warfare 2, anderzijds zijn er zoveel vernieuwingen en aanvullingen dat ik niets ander kan dan mijn petje af te nemen voor Treyarch.

De singleplayer is een Hollywood spektakel waar Jerry Bruckheimer zijn vingers bij af zou likken. Voorspelbaar dat zeker – weer die helikopters uit de lucht knallen, weer standhouden tijdens massale belegeringen, weer explosieven op lichtgevende plekken van installaties plakken – maar storend is dat nooit. Dat komt vooral doordat de singleplayer voor het eerst een hoofdpersoon heeft met een stem, een gezicht en een naam. Dat is Alex Mason; een agent van de S.O.G., oftewel de Studies and Observation Group, een speciale eenheid die met name actief was tijdens de Vietnam-oorlog en de Koude Oorlog, en daadwerkelijk bestaan heeft. In het echt lagen de S.O.G. leden soms dagen in het riet te wachten op die ene truck die langskwam met een potentiele infiltrant. Dat maakt geen leuke game dus we begrijpen dat Treyarch voor een andere weg heeft gekozen. Knap zijn een paar hele fraaie plottwisten die je niet perse aan ziet komen en die echt bij je nekvel grijpen. Ik ga hier niet verklappen hoe het precies zit maar het feit dat de game begint in een verhoorkamer waar je op harde wijze (stroomstoten) ondervraagd wordt over je Black Ops verleden, geeft aan dat de opzet hier flink anders is.

Maar dat is slechts het begin. De singleplayer heb je er na 6 a 7 uurtjes wel doorheen en dan kun je aan de slag met de Zombie Mode voor 4 spelers (met onder ander JFK of Fidel Castro als speelbare personages) of laat je je onderdompelen in de multiplayer. Grootste vernieuwing is de introductie van ‘Call of Duty-points’, afgekort CP. De CP kun je zien als munteenheid; de ingame currency. Vroeger speelde je alle items en wapens vrij door een bepaald niveau of challenges te halen. Het vrijspelen van items, perks en wapens is in Black Ops echter niet meer enkel gekoppeld aan het behalen van ervaringspunten, maar ook aan het ingame economisch systeem. Alles dat vrij te spelen is, kost namelijk CP oftewel geld. Net als ervaringspunten verdien je CP met iedere speelronde en dat loopt behoorlijk snel op.

Een van de aller leukste mogelijkheden is het inzetten van je CP, oftewel gokken met ‘geld’. Dit krijgt gestalte in de nieuwe Wager Match Mode. De Wager Matches vormen een aparte mode waarin je CP kunt inzetten. Als spelers vervolgens na een speelronde bij de eerste drie zijn geëindigd, krijgen ze hun inzet plus een hele dikke bonus terug. Eindigen ze op de vierde plaats of lager, dan is de inzet weg. Dat levert een hele interessante en nieuwe dynamiek op. Mensen kunnen heel behoudend spelen en tientallen CP winnen per ronde of juist tienduizenden, wanneer het grote gokkers zijn. Maar je kunt dus ook alles verliezen. De vier Wager Match modi zijn Gun Game, Sharpshooter, Sticks & Stones, One In The Chamber waarbij ik One In A Chamber en Sharpshooter echt heel erg leuk vindt.

Bij One In The Chamber krijgen alle spelers alleen een mes en een pistool met slechts een kogel en drie levens. Bij iedere kill verdien je een extra kogel en degene die als laatste overblijft, wint de ronde. Mis je met je pistool dan heb je enkel nog je mes als wapen. Je hoeft geen waarzegger te zijn om te zien dat dit nagelbijtende potjes online oplevert. Bij Sharpshooter starten alle spelers met hetzelfde wapen en om de 45 seconden wisselen de wapens in willekeurige volgorde weer opnieuw. Je dient dus behendig te zijn met alle wapens in deze mode. Overall kun je stellen dat de multiplayer wat genormaliseerd is, al wordt het nooit zo serieus als Medal of Honor natuurlijk. Het blijft Call of Duty.

The Bad

Je zou kunnen stellen dat het tempo in de singleplayer wel erg ADHD is. Als Black Ops zou je denken dat je wat meer stealthy te werk zou gaan maar de meeste missies zijn toch vaak rennen, schieten, vluchten, vliegen, springen en schieten, schieten, schieten en nog eens schieten. Iets meer balans had de singleplayer goed gedaan. Ook de AI is een tikje voorspelbaar maar goed, de hele game staat feitelijk op rails dus dat is niet onoverkomelijk. Daarbij is er zoveel afwisseling in het spel en doe je zoveel verschillende locaties aan, dat het toch op de een of andere manier weer fris, nieuw en spannend voelt.

Van mij hadden bepaalde voertuig levels er niet in gehoeven. Ze voelen zo dommig aan dat je dan echt het idee hebt in een schiettent van een kermisattractie beland te zijn, terwijl je bij het merendeel van de missies te voet nog de illusie hebt als S.O.G. lid te opereren.

The Ugly

Ugly kun je Call of Dutyl Black Ops in geen geval noemen, al is het verschil tussen de graphics in multiplayer en singleplayer wel aanzienlijk. Overall kun je zeggen dat Black Ops dan ook op een inmiddels oude engine loopt die al wat CoD delen meegaat. Met name wazige textures, kartelige randjes , statische decors en nagenoeg weinig vernietigbare omgevingen geven je al spelende  het idee dat het tijd wordt dat men de Call of Duty franchise een nieuwe motor geeft.

Tegelijkertijd komt het geweld letterlijk Ugly in beeld en winden de makers geen doekjes om het zeer duidelijk tonen van brute actie. Het opensnijden van kelen is in your face, en ook het scheiden van ledematen van rompen (wanneer je met zwaar kaliber schiet) doet Soldier of Fortune in herinnering roepen. Toch heb je niet het idee dat Treyarch het bewust doet om te provoceren, de uitermate gewelddadige scènes passen in de context van de game. Al zal het wurgen van een eindbaas bij sommigen wellicht de wenkbrauwen doen fronzen.

Conclusie:

Het moge duidelijk zijn. Black Ops is de vervolmaking van de Call of Duty franchise. De multiplayer is enorm uitgebreid en naar het zich aan laat zien meer gestroomlijnd dan ooit tevoren. De singleplayer van Black Ops is de beste tot nu toe dankzij een spannend en verrassend verhaal wat wel behoorlijk over de top is maar voor dit soortgames prima werkt. In principe doe je nog steeds datgene wat je ook al in andere shooters hebt gedaan maar het is zo lekker vettig en spectaculair uitgewerkt, dat je wel een zuurpruim 1^e klas moet zijn als je hier niet wippend op je stoel van kunt genieten. De komende weken en maanden zal moeten blijken of de multiplayer inderdaad vrij gewaard blijft van bugs en exploits. Maar voor nu is Treyarch voorgoed uit de schaduw van Infinity Ward gestapt en heeft men absoluut de shooter van het jaar afgeleverd.

^{Call of Duty: Black Ops is ontwikkeld door Treyarch en uitgegeven door Activision voor PC, PS 3, Xbox 360 en Wii op 9 november 2010.}