Er zijn door de jaren heen al te veel Star Wars games geweest die de serie tekort hebben gedaan, zodat het automatische enthousiasme bij een nieuwe game in George Lucas’ universum al lang niet niet meer gegarandeerd is. The Force Unleashed heeft dat wel klaargekregen en ondanks wat technische ellende en een paar gemiste kansen was de game erg populair. Dan staan de deuren natuurlijk wagenwijd open voor een uiterst succesvol tweede deel, traditioneel het deel dat de scherpe kantjes van het eerste afvijlt en daar nog wat aan toevoegt, maar ergens, in een universum ver, ver hiervandaan is er iets goed misgegaan.
Voor wie het helemaal niet kent: kort door de bocht is Force Unleashed II een soort van God of War-light waarbij de Star Wars-saus naast de setting in het manipuleren van objecten en vijanden ligt. Je bent immers een mateloos krachtig in de Force Jedi/Sith, die volgens het verhaal door Darth Vader gekloond is uit de dode Starkiller. Of toch niet? Die vraag staat centraal terwijl je ontsnapt vanuit Kamino, clone central in het Star Wars universum.
The Good
Ik noem de game God of War light, maar dat is niet per sé negatief bedoeld. Mechanisch gezien is er niks mis met Force Unleashed 2: het rondslingeren van stormtroopers en kapotbliksemen van andere mechanische vijanden voelt gemakkelijk en amusant en geeft je dat gevoel dat je oppermachtig bent, de force in je vingers hebt en de omgeving kunt ombuigen naar je wil. Dat wordt ook op vele plaatsen goed gebruikt, of het nu bij het creëren van platforms, openen van deuren of oplossen van omgevingspuzzels is.
Die laatste zijn leuk gevonden en plaatsen je gelukkig ook in settings die binnen het Star Wars-universum goed passen.
Nu wordt er sowieso goed omgegaan met de setting: alle details kloppen, zoals je dat gewend bent van Lucasarts. Daar hoort natuurlijk ook bij dat de wereld prachtig is neergezet, zowel tijdens het spelen als in de filmpjes tussendoor. Er zitten voor de echte Star Wars fans weer genoeg ‘Oh ja, cool’-momenten in, net zoals er ook wel een aantal ‘oh, vet’-momenten in zitten, zoals het stuk waar je van een gebouw afspringt en tussen de TIE fighters door valt om beneden in één adem middenin een groep stormtroopers terecht te komen. Het probleem is alleen dat die momenten zich bijna allemaal al in het eerste level bevinden.
The Bad
Voordat ik goed en wel doorhad wat er aan de hand was zat ik naar de eindtitels te kijken. Nu hou ik absoluut niet van vulling om een game maar langer te maken, maar op het moment dat ik op één lokatie begin, naar een tweede lokatie ga, een stukje in een ruimteschip doe en van daar uit verdomme weer terugkom waar ik begonnen was heb ik niet het idee dat ik een complete game aan het spelen ben. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het hele middenstuk uit de game gereten is omdat er geen tijd meer was of omdat de makers het wel goed geweest vonden.
Dat wordt nog erger als je naar de vijanden kijkt: je krijgt het gros ervan in het eerste level te zien en daarna komen er een paar varianten, maar weinig nieuws. Ook je methodes om met ze om te gaan zijn eigenlijk veel uitgebreider dan nodig: behalve de bliksem en de force push zitten dingen als Jedi mind trick, repel, saber throw ergens achter in de kast te stoffen, klaar om op dat ene moment in de game gebruikt te worden dat ze nuttig zijn. Maar goed, die hebben tenminste nog een moment, want er worden nogal wat kansen gemist.
Er zitten een aantal scènes in waarin Boba Fett je geliefde aan het kidnappen is, maar je komt hem nergens meer tegen in het spel als vijand. Voor een game waarin er een groot gebrek is aan iconische gevechten (of überhaupt aan eindbazen, nu ik er over nadenk) is dat een rare keuze, net zoals het raar is dat je naar Dagobah gaat, een kort filmpje krijgt waarin Yoda zijn zegje doet en de game dan weer compleet ergens anders verdergaat. Hetzelfde geldt voor een groot ruimtegevecht waar je op geen enkele manier aan kunt deelnemen, terwijl de bouwstenen daarvoor gewoon voor het oprapen liggen.
The Ugly
Als er iets irritant is dan is het wel het moeten blijven bekijken van een animatie die je niet meer wilt zien. Force Unleashed II heeft bij het afmaken van de grotere vijanden geen contextuele animaties en gaat altijd naar een vastgestelde sequentie, maar erger nog is dat bijna al die vijanden maar op één manier verslagen kunnen worden, waardoor je noodgedwongen de te lange quicktime-events (waarbij je naast de animatie ook op bepaalde knoppen moet drukken om het letterlijk en figuurlijk af te maken) moet ondergaan. En omdat de herhaling ook bij de vijanden vrijwel onmiddellijk toeslaat ben je het na een uur of twee compleet zat.
Conclusie
Als je een vervolg maakt op een game waarin je een mechaniek hebt dat je alleen maar hoefde uit te kristalliseren, een setting die al staat en karakters waar je alle kanten mee uit kunt is het ontzettend lui om je er zo makkelijk vanaf te maken als Force Unleashed 2. Er zit zo weinig in deze game dat het echt lijkt alsof een aantal levels die als DLC voor de eerste Force Unleashed bedoeld waren bij elkaar zijn geflikkerd om maar iets in de winkel te kunnen leggen.
Dan maakt een challenge mode waarin je wat niemendalletjes voor een eventuele tweede run door het spel kunt verdienen het echt niet goed. En nogmaals, dat doet niets af aan de inherente kwaliteit die de game heeft, maar als je zelfs binnen de 5-6 uur die je aan het verhaal speelt al op 1/3e in herhaling begint te vallen mag je dit echt niet voor het volle pond verkopen. Het is verbazend hoe een game die zo veel kansen laat liggen gewoon middenin het drukste seizoen uitgebracht wordt. Maar ja, de cijfers van de eerste week bewijzen dat kwaliteit en succes twee separate dingen zijn als het om Star Wars gaat.
Star Wars: The Force Unleashed II, ontwikkeld door Lucasarts voor de Xbox 360 (versie getest), PS3 en PC en uitgegeven door Activision Blizzard op 29 oktober 2010
