De Arkham Asylum worden voor Spiderman, dat was het idee achter Shattered Dimensions. Een nobel streven, want de games rondom Spiderman waren tot nu toe geen hoogvliegers, maar het legt de lat wel akelig hoog, want waar Arkham Asylum heel goed wist waar Batman het moest zoeken is dat voor een Spiderman game niet zo evident. Shattered Dimensions (om een lang verhaal kort te maken) slaagt niet helemaal, maar het Olympisch minimum is wel gehaald: Spiderman heeft officieel weer een toekomst in games.
De game zet je in het pak van vier verschillende Spidermans: Amazing (naturel), Ultimate (met Venom als pak, in het zwart dus), 2099 (toekomst) en Noir (in de jaren ’30). Allemaal moeten ze op zoek naar stukken van een tablet met grote krachten die door alle dimensies heen zijn geslingerd, linea recta in de handen van de slechteriken ter plaatse. Alles wat je verwacht van een Spiderman game is aanwezig in Shattered Dimensions: de web- en klauterkrachten én de ouderwetse cynische humor van de Spideys, iconische eindbazen als Juggernaut, Carnage en Doctor Octopus (om er maar een paar te noemen) en veel slingeren natuurlijk.
The Good
De centrale mechanieken van de game zijn solide, dus al snel slinger je door de levels heen terwijl je de grotendeels simpele vijanden tussendoor een pak rammel geeft. Een systeem dat je beloont voor variëteit van aanvallen en andere specifieke acties binnen elk level zorgt voor een natuurlijke progressie van je krachten en aanvallen. Door de variatie van zowel grafische stijl als locatie zijn de levels altijd weer interessant, ook omdat er gespeeld wordt met mechanieken die afhankelijk zijn van de eindbaas én met welke Spiderman je speelt, al is Noir Spiderman met al zijn gesluip en takedowns de enige die echt anders speelt (en daardoor enorm op Arkham Asylum lijkt).
Opvallend leuk zijn de gesprekken die de verschillende Spidermans hebben met de eindbazen terwijl je als speler door het level heengaat. Ook hierin blijkt weer dat goede stemmen en een leuk script zeker wel kan toevoegen aan een game, want het gekat heen en weer zet de toon voor de onvermijdelijke confrontatie aan het einde van het level. De eindbazen zijn ook altijd het hoogtepunt: van Sandman tot Juggernaut en van Deadpool tot Scorpion, de gevechten zijn altijd goed uitgedacht en al zijn ze niet allemaal even spectaculair, ze zorgen wel voor een mooie afsluiting van een level.
The Bad
De eindbazen en levels zijn dan wel interessant, maar het stramien van eindbaas die honderden handlangers heeft, een paar grote, heel veel kleintjes die je tussen verschillende confrontaties met de grote jongen in elkaar moet timmeren wordt eindeloos herhaald en na je tweede loop door alle Spidermans heen ben je daar wel klaar mee. Het is niet slecht gedaan, maar op veel momenten ben je gewoon een simpele hack’n’slash aan het spelen waarbij je af en toe weg mag slingeren als het niet goed gaat en die momenten voelen te vaak als een moetje waar je doorheen moet om bij het toetje (de eindbaas) te komen.
De besturing doet niet altijd goed mee; vooral de stukken waarbij je al slingerend van iets weg moet vluchten zijn erg frustrerend als je voor de vijfde keer doodgaat omdat de knoppen niet meewerken. En over niet meewerken gesproken: je wordt af en toe ook crimineel van de camera, die juist bij een karakter als Spiderman -waar boven en beneden relatieve begrippen zijn- duidelijk moet reageren op wat je ermee doet, maar zeker als je tegen een muur aanklimt en het hoekje om moet is er geen land mee te bezeilen.
The Ugly
Ik had het al een tijdje niet meer meegemaakt, dat er zoveel bugs in een game zitten dat je niet meer verder kunt, maar Spiderman heeft ze: ik heb de game niet kunnen uitspelen omdat de laatste eindbaas elke keer bij de tweede vorm mijn PS3 laat hangen. Helaas ben ik bij meerdere levels opnieuw moeten beginnen omdat er iets mis was gegaan, voor mij onvergeeflijk bij een game van dit kaliber. Daar hebben ze QA testing voor uitgevonden en die hadden dit moeten zien, dat kan niet anders.
Conclusie
‘Beter goed gejat’ lijkt de slogan te zijn die deze game typeert. Je kunt daar moeilijk over doen, maar daardoor is dit wel de eerste geslaagde Spiderman-game in lange tijd. Net als Arkham Asylum bewijst Shattered Dimensions dat het beter is om gewoon games te maken die in een bepaald universum zitten, in plaats van krampachtig aan een film te gaan hangen. Met enige liefde voor het bronmateriaal zijn de fouten van de game makkelijk te vergeven en als de onvermijdelijke patch komt voor de bugs dan is het voor mij bewezen dat de Spiderman-licentie wel degelijk hele goede games kan voortbrengen. En Spiderman: Shattered Dimensions? Dat is een flinke stap in die richting.
Spiderman: Shattered Dimensions, ontwikkeld door Beenox voor de PC, PS3 (versie getest), Xbox 360 en Wii en uitgegeven door Activision op 10 september 2010
