Ik begin me langzaamaan een beetje zorgen te maken over mezelf en de hobby die me zo ver in het leven gebracht heeft, want met pijn in mijn hart moet ik toegeven dat ik eigenlijk niet zoveel zin meer heb om (veel) te gamen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben verslaafd aan potjes Street Fighter in de pauze op het werk, maar als ik eenmaal thuis ben kan ik me er gewoon niet meer toe zetten weer een of andere epische game in mijn console te douwen om vervolgens het hele weekend onbereikbaar in mijn fantasiewereld te verblijven.
Want episch zijn ze, de games van nu en tering, wat zou ik die vroeger graag allemaal hebben gespeeld op een HDTV, maar nu…zie ik het meer als werk dan plezier.
Het begint natuurlijk zoals altijd met samen wonen, wanneer je gameverslaving even een realitycheck krijgt. We kennen allemaal de filmpjes op Youtube van verwende meisjes die het zat zijn om op de tweede plaats te komen en de consoles van hun vriendjes kapot slaan. Ik geef ze meestal groot gelijk, want vaak zijn het nog begripvolle dames ook, die het best een beetje snappen omdat ze vroeger ook Hello Kitty Club Online of iets dergelijks hebben gespeeld. Ik bedoel, als je moeder zegt dat je moet stoppen met spelen is dat toch iets anders.
Dan is er ook nog werk, de grote gemene deler waaraan bijna niemand ontsnapt. Als je eenmaal genoeg geld hebt om al die games te spelen die je vroeger zo graag wilde merk je plotseling dat met die inspanning ook een enorme behoefte komt aan ontspanning. Een behoefte die ik invul met andere dingen dan gamen. Nu zie ik een sandbox game niet meer als een zandbak om te spelen vol eindeloze mogelijkheden, maar meer als een zandkasteel dat toch nooit afkomt of dat in de regen langzaam af zal brokkelen. Ik vind dat games steeds meer op werk lijken; urenlange tutorials en “breng pakketje A naar lokatie B” missies. Ik voel me vaker koerier dan een held in de hedendaagse games.
Toch is het onvermijdelijk dat alle games, tutorials en missies steeds ingewikkelder worden, want bijna alles is al een keer gedaan en we bouwen voort op de successen van vroeger, dit is wat de gamers willen. We verdiepen ons binnen de game met meer structuur, meer opties en meer mogelijkheden. Dit is wat de gamers die opgegroeid zijn met games echt willen. Gamers zullen steeds meer moeten kiezen tussen genres, want de tijd die nodig is om alles op de huidige markt te spelen is er simpelweg niet meer. Iedereen die alles probeert te spelen komt bedrogen uit, want het kan gewoon niet meer. De markt wordt steeds meer gesegmenteerd.
De FPS liefhebbers investeren in nieuwe map packs en trainen zichzelf om de beste online te zijn, dat kost een investering in zowel tijd als geld. Als je kiest voor Modern Warfare, dan kies je er meestal ook voor om deel van de community te zijn en haal je je plezier uit de oefening tijdens de single player game, de competitie en het teamspel online. Vechten kan in UFC ontzettend uitgebreid, met career modi die je een eindeloze opleiding tot kooivechter laten volgen of je gaat online om je ranking beter te maken. In GTA haal en breng je vaak daadwerkelijk pakketjes rond en in de meeste RPG’s zul je toch echt moeten grinden tot je een ons weegt. Allemaal tijdsinvestering die ertoe leid dat je de wereld van een game volledig naar je hand kunt zetten, maar tegelijkertijd kun je al die ervaring gelijk weggooien zodra je een nieuwe titel oppikt. Om dan nog maar te zwijgen over alle onuitgespeelde games in de kast waarvoor je je halverwege gewoon niet meer kon motiveren.
Ik ben opgegroeid met en een groot fan van arcadegames en ik merk steeds meer dat ik die het liefste speel. Snelle potjes Street Fighter tegen een uitdager of een toffe shoot ‘em up waarbij ik niet bij mijn handje wordt genomen en gewoon kogels moet ontwijken zijn nu mijn favoriete tijdsbesteding. Niet in de laatste plaats omdat ik snel weer door kan met iets anders. Stiekem is er nog één gameserie die me mateloos boeit en dat is Super Mario, simpelweg omdat het voor mij niet voelt als werk. Dat is natuurlijk logisch want dit speelde ik als kind. In een tijd dat ik nog niet wist wat werken was en ook hier komt weer terug dat ik de gameplay wel kan dromen en dat ik met een controller in mijn handen gelijk de tofste trucjes uithaal. Ik ken Mario goed en als je één game uit de serie kent ken je ze eigenlijk allemaal.
Ik merk dat ik mezelf heel erg moet beperken om nog lol te hebben met mijn games. Misschien komt dat omdat ik gamejournalist ben geweest en graag alles wil blijven spelen. Daarnaast houd ik gewoon van kwalitatief goede games en kan ik het vakmanschap erachter zeer waarderen. Misschien komt het wel door mijn persoonlijke ontwikkeling of situatie, maar ik weet wel dat ik niet meer zoveel kan gamen als vroeger en daar ook geen behoefte aan heb, daarnaast kan ik het me ook gewoon niet veroorloven om games te kopen en ze vervolgens niet te spelen.
Merken jullie ook dat jullie minder of juist meer zijn gaan spelen en kiezen jullie dan voor één serie of juist meerdere games? Hoe past gamen in jullie leven, moet je ervoor vechten om te gamen of speel je games gezellig samen met je partner op de bank? En dan als laatste: hoeveel onuitgespeelde games (nog in de shrinkwrap mag ook) staan er bij jullie in de kast?
