Het was flink hommeles tijdens de afgelopen E3. Ubisoft toonde de single player co-op van Assassin’s Creed: Unity, een journalist vroeg of er speelbare vrouwelijke karakters in voorkwamen, de developer ontkende en gelijk stroomde het internet vol met woedende karakters. De discussie over seksisme brandde onmiddellijk los. Maar was de aanleiding eigenlijk wel terecht?
Wat hebben Diablo III, Borderlands 2 en het aankomende Destiny met elkaar gemeen? 1: Ze hebben een co-op single-player waar spelers halverwege mee kunnen doen. 2: Het verhaal draait meer om de wereld dan de karakters. De laatsten hebben wel een beetje achtergrond, maar ze zijn minder belangrijk dan de wereld die door hun acties veranderd.
Dit “Destiny-scenario” (zoals we het nu even noemen) raakt de laatste tijd steeds meer in de mode. Spelers hoeven niet (perse) op elkaar te wachten, geweldig voor gamers met weinig tijd. Daarnaast is relatief makkelijk om karakters van verschillende nationaliteiten of geslacht te maken. Developers hoeven minder tijd te besteden aan achtergrond, script of animaties van de personages (vooral tijdens cut-scenes).
Er bestaat echter nog een ander template voor single co-op, we noemen deze voor het gemak even het Halo–scenario. Halo draait grotendeels om de Master Chief. Er gebeurt enorm veel in zijn universum, maar de gevolgen zijn altijd persoonlijk. Dit gegeven beïnvloed ook de Single Player Co-op. Met hoeveel vrienden je ook de campagne speelt, iedereen is John-117.
Hier komt mijn theorie: toen Ubisoft bezig was met een single player co-op in Assassin’s Creed: Unity dacht de uitgever aan een Halo-scenario. De AC-games barstte al uit hun voegen door alle gebouwen, verhaallijnen, animaties en interactiviteit, een tweede hoofdpersoon zou – in hun ogen – over de gehele campagne nóg meer werk opleveren. ‘Nee, geen vrouwen’ is dan een logisch antwoord.
Wij, de media en de gamers, dachten echter aan een Destiny-scenario. Een single player drop-in met inwisselbare karakters. Eentje waar je heel makkelijk een vrouwelijk karakter in kan zetten, omdat zij én haar mannelijke tegenpool niet veel achtergrond, animaties of interactie nodig hebben, zoals veel developers zeiden. Het draait immers niet om hen maar om de wereld die zij beïnvloeden.
De communicatiestoornis lag hem in de presentatie. Wie de Microsoft-persconferentie keek zag een scenario die heel goed in een multiplayer missie paste. Er was geen verhaal, geen cut-scènes, het was enkel actie, actie en actie. Geen wonder dat een journalist vroeg waar de vrouwen waren gebleven, hij dacht (en velen met hem) dat het niet om de gehele game ging.
Daar komt nog bij dat Assassin’s Creed de laatste jaren heel veel
femme fatales in zijn games stopte. Tim Clark van Gamer gebruikte dat gegeven ook in zijn argument tegen Ubisoft’s beslissing. Niet alleen kon je als vrouwelijke huurmoordenaar in verschillende multiplayers spelen, je kon ze tijdens de single player campagne ook rekruteren. Dus waarom niet tijdens de single player?
Vreemd genoeg trok hij zijn conclusie niet door. Het zou heel goed kunnen dat bovenstaande opties nog steeds in de game zitten. De presentatie van Unity draaide – zoals aangekondigd – enkel om de nieuwe single player co-op. Over de multiplayer en Assassin’s Guild weten we nagenoeg niets officieels, maar het lijkt ons sterk dat die wordt verwijderd. Dus waarover maken we ons druk?
Misschien door een opeenstapeling van irritaties onder pers en gamers. Denk bijvoorbeeld aan gebrek aan échte next-gen titels (wat dat ook mag betekenen), dat de nadruk van de presentaties nog steeds op blanke mannen lag (wat op de beursvloer overigens meeviel) en dan was er het ‘vreemde’ antwoord van Ubisoft.
De uitgever had alle kritiek ook een beetje verdiend. Als er inderdaad speelbare vrouwen in Unity voorkomen, dan hadden ze dat kunnen zeggen. Waarschijnlijk zwegen ze om marketing redenen. Uitgevers houden van een constante stroom aan publiciteit. Die maken ze door onder andere om de zoveel tijd weer een nieuw aspect over het spel te presenteren. Die tactiek werkte dus nu averechts.
Daarnaast hadden ze ook verder kunnen denken dan een uitgekauwd Halo-scenario. In Gears of Wars speel je het verhaal van Marcus Fenix, maar dat kan je met verschillende karakters doen. Ze hadden ook Mass Effect uit de kast kunnen trekken: twee karakters met dezelfde achternaam en animaties. Niet erg innovatief of diepgaand, maar het had ‘nieuwer’ overgekomen.
Toch, het zou de al te gretige critici hebben gesierd als ze er niet zo’n enorme ophef over hadden gemaakt. Er zijn voldoende redenen om tevreden op E3 2014 terug te kijken,
zoals Polygon moest concluderen. En laten wel wezen: de Assassin’s Creed franchise heeft de afgelopen jaren meer dan voldoende diversiteit getoond. Een tikkeltje teleurgesteld zijn, mag best, maar meer ook niet.
Ik vrees alleen dat Unity niet meer van het stigma af zal komen. Al worden de nieuwe multiplayer modes met hordes aan minderheden en vrouwen getoond, de politiek correcte goegemeente zal het neerbuigend als een goedmakertje zien. In hun ogen lijkt geen enkele titel uit de industrie meer te deugen. Is dat terecht? Daarover in een later stuk meer.
