Op hoeveel manieren kun je een adventuregame nog maken? Als je dat woord gebruikt denken veel mensen meteen aan de oude Lucasfilm-games zoals Maniac Mansion, maar een recenter voorbeeld zou The Cave, Broken Age of een vernieuwde versie van dat formaat kunnen zijn, of zelfs zoiets als Heavy Rain of L.A. Noire. Net zoals in die laatste game moet je hier ook politieonderzoek doen, al is the case deze keer wel een aparte: je moet namelijk als geest je eigen dood gaan onderzoeken. Als je tenminste niet halverwege afhaakt en besluit toch maar in Limbo te blijven. Want waar het verhaal van Soul Suspect echt heel sterk is, laat de route die je daarlangs moet spelen net iets te veel te wensen over.
Het idee van iemand die zijn eigen moord moet oplossen is prachtig, zeker als diegene ook nog een politieagent is/was. Het verhaal speelt zich af in Salem, een stadje bekend omdat er vroeger nogal wat heksenjachten plaats hebben gevonden. Op het moment dat je vermoord wordt zit je achter de ‘Bell Killer’ aan, die het stadje onveilig maakt. Al snel kom je een meisje tegen die je moord gezien heeft (én teovallig medium is) en sluit je een verbond met haar om er achter te komen wat er aan de hand is. Handig, want als spook kun je op geen enkele manier iets met de omgeving doen en dus is het handig om een paar fysieke handen te hebben. Je hebt als spook natuurlijk wel een aantal andere voordelen: je hebt niks te maken met mensen, objecten of andere zaken die je in de weg staan, behalve het feit dat je niet een gebouw binnen mag als er geen raam of deur openstaat.
Wat je wel kunt is mensen ‘bezitten’ in de zin dat je hun gedachtes kunt lezen en in bepaalde mate invloed op ze kunt uitoefenen door iets dat jij gezien hebt in hun bewustzijn te planten. Ook kun je à la Poltergeist objecten aansporen tot actie, dieren overnemen en zo nog een paar spokentrucs. Dat hele arsenaal moet je gebruiken om aanwijzingen te verzamelen op verschillende plekken in Salem. Het heeft de vorm gekregen van lokale onderzoekjes, waarbij je pak ‘m beet 10 aanwijzingen moet verzamelen door naar de juiste objecten te kijken en die te onderzoeken, waarna je een centrale vraag (zoals “waarom was de moordenaar hier?”) kunt beantwoorden. Je hoeft niet alles te vinden, maar als je de twee of drie specifieke aanwijzingen die nodig zijn om verder te komen niet hebt gevonden kun je niet verder. Irritant daarin is dat het wel lijkt of de besturing je tegen zit te werken, met als gevolg dat je een ding waar je toch echt zekers te weten al naar had gekeken opeens tien frustrerende minuten later opeens tóch een aanwijzing blijkt te zijn.
Nu is dat op zich niet zo’n groot probleem, net zoals het geen issue is voor mij dat het verhaal zo lineair als de pest is. Dat is vaak nodig om een goed verhaal te kunnen vertellen, en zonder het allemaal te verklappen zal ik zeggen dat het verhaal echt sterk is, zeker naarmate je het einde nadert. Dat wil trouwens niet zeggen dat je helemaal geen keus hebt in waar je heen gaat, want er zijn ook een heel aantal zijpaadjes die je kunt bewandelen, waarvan de nuttige zitten in de andere mensen in Limbo die -soms al honderden jaren- in Salem rondspoken omdat ze niet weten hoe het zit met hun dood. Je krijgt dan een mini-onderzoek en als je de waarheid boven water weet te halen zijn die mensen gered en kunnen ze verder met hun dood. Ook in deze gevallen is de schrijfkwaliteit prima en weten de verhaaltjes, hoe kort ook, te boeien. De rechtvaardiging hierin, met de ‘al jaren aanwezige’ spoken lost ook een ander probleem op dat zou ontstaan als je echt overal doorheen zou kunnen lopen: je kunt wél door de echte wereld heen, maar er is ook een hoop historische ballast zoals schepen die midden in de stad liggen waar je niet doorheen kunt lopen en die geheel toevallig de weg versperren naar gebieden van Salem waar je niks te zoeken hebt.
Soul Suspect probeert nog wat actie te brengen naast de onderzoeken die je moet doen. Je krijgt namelijk met demonen te maken die in de spookwereld rondlopen en die je ofwel de weg versperren ofwel rondlopen en je terug naar een checkpoint kunnen gooien door je aan te raken. Ze zijn snel, maar je kunt ze van achteren verbannen en je kunt daarnaast ook verstoppertje spelen in bepaalde schimmen die her en der door de levels verspreid zijn, waarna de demonen de interesse verliezen en hun normale route gaan volgen. Het is allemaal niet zo interessant, want je ziet de demonen eenvoudig door muren heen als je een knop indrukt en dus is het simpelweg een kwestie van kijken hoe ze zweven, op het juiste moment langsrennen of aanvallen en dat is het dan wel zo’n beetje. Het zal bedoeld zijn om Soul Suspect wat meer vlees op de botten te geven, want de game is zelfs met die vertragingen al in een uurtje of zes, zeven uit te spelen, mét de meeste zijmissies erbij.
Is dat een probleem? Ja, eigenlijk wel. Nogmaals, het verhaal dat je ontrafelt met de onderzoeken en wat je tussendoor te zien krijgt is de moeite waard, maar net zoals je karakter heeft het geen body. De dingen die je moet doen worden niet echt interessant gemaakt, nergens wordt met je verwachtingen gespeeld en het heeft er alle schijn van dat dit zo’n titel is die de deur uit moest, en snel ook, waardoor er allerlei leuks op de tekentafel is blijven liggen. Dat maakt het moeilijk om de volle prijs voor een game als deze te verkroppen, hoewel het voor liefhebbers van de thriller wellicht een aardige budget-titel zou kunnen zijn. Jammer, eeuwig jammer, dat een titel met zoveel potentie zo middelmatig uit de bus komt.
Murdered: Soul Suspect, ontwikkeld door Airtight Games voor de Xbox One (getest), PS4 en PC en uitgebracht door Square-Enix op 3 juni 2014
