Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Hoe kan een kleine webgame zo het bloed onder mijn nagels vandaan halen? Americlap, een applaussimulator, is een klein tussendoortje van een Britse indie developer. Niet de moeite voor een review, laat staan een column. Toch ruik ik teveel verwaandheid en gemakzucht om deze titel zomaar te negeren.
Americlap is een simpele experimentele webgame voor de PC waarbij je in de microfoon klappend een Amerikaanse vlag omhoog houdt. Hoe meer je applaudisseert hoe meer ‘tips’ je krijgt – natuurlijk in U.S. dollars. Laat je het vaandel vallen dan is het spel voorbij en krijg je de boodschap ‘You Hate Freedom’ met daaronder een plaatje van de Franse driekleur.
De maker, de Britse indie developer Chris Bulch, geeft toe dat het ‘kort en dom’ is, maar hij vind het leuk om ‘mensen over te halen een game te spelen en vervolgens zichzelf voor joker te zetten’. Hij beschrijft Americlap als een ‘patriottische versie van Desert Bus.’ De laatste is een bussimulator waarin je acht uur lang naar Las Vegas rijdt zonder dat er ook maar iets gebeurt.
Americlap kent verder weinig opvallende zaken. Niet veel andere games gebruiken de microfoon als een cruciaal deel van de besturing (Nintendo’s Odama is de enige die mij te binnen schiet). Verder speelt het een 8-bit versie van ‘Real American’ in het menuscherm af, de intromuziek van professioneel worstelaar Hulk Hogan. Origineel, maar dat is het verder zo’n beetje.
Toch zit iets in deze game waar mijn bloeddruk van stijgt: een enorme grote zelfingenomenheid van de maker en de mensen die dit hilarisch vinden. Kijk mij eens de tegendraadse, dappere en de politiek correcte wereldburger uithangen. Patriotten zijn toch niet minder dan bierzuipende, vrouwenmeppende, dikbuikige, stinkende en vooral racistische Texanen?
Rotsblok
Niet echt. In de Oost Chinese zee (bek)vechten naties om drijvende rotsblokken. In de EU strijden landen als Frankrijk en Italië genadeloos voor hun eigen belang. Over Rusland hoeven we het niet te hebben. En vergeet de heer Bulch niet zijn landgenoten die als voetbalsupporter ‘Ingerland, Ingerland’ brallend buitenlandse steden aan puin slaan?
Het was chiquer geweest om ál deze landen op de hak te nemen. Helaas richt Americlap uit gemakzucht zijn visier enkel op ‘Murrica’. Zo wil het bewijzen aan de beschaafde en welbespraakte kant te staan. De zijde die het beste met de mensheid voor heeft – ook al neemt 95% daarvan hen niet serieus.
Ik geef toe, Americlap is maar een kleine game. Niet iets om een kleine 500 woorden aan vitriool te verspillen. En laten we wel wezen, twee wereldoorlogen bewezen overtuigend het gevaar aan overmatig nationalisme. We moeten waakzaam zijn om een nieuwe catastrofe voorkomen.
Er kleeft alleen iets hooghartigs aan deze game. Kijk mij even een statement neerzetten, lijkt game te zeggen. Maar er iets mee doen, ho maar. Vergeleken met de magistrale speech van Charlie Chaplin in The Great Dictator, is Americlap een beschamende vertoning. Mensen die voor deze titel klappen applaudisseren niet voor de mensheid, eerder voor hun eigen verwaande zelf.
...