Controverse rondom Nintendo de afgelopen weken, hun game Tomodachi Life kent geen homoseksuele relaties. In een reactie lieten ze weten dat ze geen sociaal commentaar willen leveren met hun game, een reactie die niet veel sympathie opwekte. In een tweede reactie deed Nintendo excuses aanbieden. De manier waarop Nintendo op deze situatie heeft gereageerd roept vragen op. De stelselmatigheid waarmee Nintendo is aangevallen doet dat ook. Is er eigenlijk wel een juiste reactie voor een situatie als deze?
Het is een zwaar beladen onderwerp waar geen enkel bedrijf zich aan wil branden. Tomodachi Life is een simulatie van een ‘speelse, alternatieve wereld’, zowel voor volwassenen als kinderen. In Japan wordt homoseksualiteit niet erkend waardoor het logisch is dat de Japanse versie van de game deze mogelijkheid ook niet heeft. Het westen ligt complexer. Vrijwel alle landen in West-Europa (behalve Italië) erkennen homoseksuele relaties terwijl in de VS dit slechts enkele staten zijn. Naast deze juridische kant krijg je dan ook nog te maken met religies en hoe ouders hun kind willen opvoeden.
Hieruit kun je afleiden dat er geen goed of fout antwoord is op dit vraagstuk. Het is vragen om problemen als de controverse eenmaal is ontstaan. Ongeacht welke kant Nintendo zou kiezen, ze zouden een groep over zich heen krijgen.
Voorkomen is beter dan genezen luidt het gezegde. Dat klopt, zeker als er geen geneesmiddel is. De controverse is namelijk niet zomaar ontstaan. Nadat in de Japanse versie van Tomodachi Life homoseksuele relaties mogelijk bleken te zijn door een bug werden deze verwijderd en begon de ellende.
Wat bij mij echter vragen oproept zijn de scherpe veroordelingen van de acties van Nintendo, waarbij ik al snel terug moest denken aan de zaak rondom Luftrausers, de game van Vlambeer die grafisch nazistische trekjes zou hebben. Vlambeer bood excuses aan, met de vermelding dat er verschillende interpretaties van een game mogelijk zijn en het niet aan hun is te bepalen welke juist of onjuist zijn. Na deze excuses was er een groep mensen die zich blijkbaar aangevallen voelde waarna ze duidelijk maakte dat excuses niet nodig waren.
Nu is Vlambeer wel van een ander formaat dan Nintendo. Nintendo heeft investeerders, een wereldwijd publiek en een kindvriendelijk imago. In die zin zou je kunnen beredeneren dat de excuses van Vlambeer oprecht waren en die van Nintendo vooral als beperking van imagoschade diende. Maar ik wil een ander aspect van beide zaken met elkaar vergelijken. Beide kennen namelijk een groep die verontwaardigd is en een groep die vindt -eist lijkt het wel- dat de excuses worden teruggenomen.
Als iemand verontwaardigd is omdat zijn of haar seksuele voorkeur niet voorkomt in een game die beweert een simulatie van het leven te zijn, is die verontwaardiging meer dan terecht. Maar er zijn ook een hoop mensen die vanaf de kantlijn staan te schreeuwen. Waarschijnlijk met de beste bedoelingen, maar men moet wel uitkijken voor het tonen van een morele superioriteit. “Wat ik vind is goed en wat jij vindt is slecht.” Dat polariseert de zaak alleen maar.
Het is extreem glad ijs waarop Nintendo zich bevindt. Op dit moment lijken ze even rechtop te staan maar voor je het weet vallen ze weer. Je kan stellen dat Nintendo in het verleden blijft steken, maar het is blijkbaar hun inschatting dat op dit moment dat de beste keuze is. Iemand moest de excuses krijgen en het daarmee doen en Nintendo koos voor de kleinste doelgroep.
