Nostalgie is een verraderlijke emotie. Mensen maken van een mooie jeugdherinnering altijd meer dan het oorspronkelijk was. Teleurstelling ligt dus altijd op de loer. Soms valt het mee. De herziende versie van Halo: Combat Evolved in 2011 bleek een aangename terugkeer naar de klassieker. Soms valt het echter tegen. Fable Anniversary valt – helaas – in de laatste categorie.
Aan de overleden worstelaar “Macho Man” Randy Savage heb ik nog altijd prettige herinneringen. Zijn wedstrijden waren altijd geweldig intens. Toen ik hem van de week terug zag op Eurosport moest ik echter wat slikken. De zender zond namelijk de ‘iconische scène’ uit waarin hij Elizabeth ten huwelijk vroeg. Ik zag eerder een Neanderthaler die voor het eerst een vrouw bespeurde.
Deze cultuurschok geldt helaas ook voor Fable: Anniversary. Lionhead Studios deed erg zijn best om de oude Xbox titel een HD-remake te geven. Dat lukt aardig, totdat de zwijgzame hoofdpersoon vol in beeld komt. Doordat hij enkel communiceert door gezichtsuitdrukkingen ziet hij eruit als een kruising tussen een plofkikker en Sméagol Gollum. Dat haalt alle drama uit het verhaal.
Dat zeggende, we zien nog steeds de magie van Peter Molyneux erin terug. De wereld van Albion bruist van het leven. Dorpelingen bespotten, bewonderen of vrezen je voor wat je door de game hebt gedaan. Inwoners gaan ’s avonds naar bed om ’s morgens éérst te ontbijten voordat ze aan het werk gaan. Dit ecosysteem blijft fascinerend om naar te kijken – en dat voor een tien jaar oude titel.
Door dat strakke tijdschema moet je alleen wel eens lang wachten voordat bijvoorbeeld de wapensmid eindelijk wakker wordt en zijn winkel opent. De tijd kan je niet versnellen. Ieder dorp heeft wel een plek waar je de nacht door kan brengen, maar waar.. dat moet je zelf uitvinden. De kaart zegt namelijk weinig over locaties van slaapplaatsen en winkels, waardoor je onnodig lang bezig bent die te zoeken.
Oponthoud
Fables Anniversary zit vol met oude gamemechanieken die voor teveel oponthoud zorgen. Karakters spreken pas de volgende zin uit als je op A drukt. Upgraden kan slechts op één punt in de wereld. Ben je door je potions heen dan vraagt het menu midden in een gevecht welk item/emotie je nu onder de D-pad wil hebben. Een half uur lang versperde een rottig geheugenspel mij de weg.
Dit zijn nog kleinigheden. Vervelender wordt het bij het vechten. De camera draait niet zo snel als we tegenwoordig gewend zijn. Verder werkt het richtsysteem niet goed als er meerdere vijanden in het scherm bevinden. Magische aanvallen en pijlen afschieten verlopen daardoor erg stroef, zodat je al snel besluit om enkel op je vijanden in te hakken.
Deze stekeligheden verhullen dat Fable nog steeds een erg charmante, vrolijke en avontuurlijke game is. Albion blijft een wereld waarin enorm veel te ontdekken valt, zoals nieuwe gevarieerde gebieden, kisten met waardevolle items en deuren die pas openen na een bepaalde voorwaarde. Of je goed of kwaad kiest maakt zeker een duidelijk verschil – al is het maar visueel.
De afgelopen tien jaar is het alleen vaker en vooral beter gedaan, onder andere door Fable II en III. Anniversary komt daardoor oud en achterhaald over. Spijtig, want de game voelt bij vlagen levendiger dan een Borderlands of zelfs een Bioshock Infinite. Net als Randy Savage hoort deze titel daarom beter thuis in onze beste herinneringen – vooral omdat ze veel aan hun industrie hebben bijgedragen.
