Na de traditionele lijstjes aan het einde van het jaar wordt er vooruitgeblikt. Een aantal van die vooruitblikken gingen over welke indiegames er in 2014 allemaal komen. De intentie, mensen informeren over nieuwe games, is altijd goed. Toch vrees ik dat indiegames niet geschikt zijn voor een lijstje. Zoals nu al weer is gebleken komen dan toch vooral de games voor waarvan we al weten dat ze er aan komen en dat ze (hoogstwaarschijnlijk) erg goed gaan zijn. Andere games worden gewoon over het hoofd gezien, wat erg jammer is.
Dat Jonathan Blow (Braid) weer een top game gaat afleveren met The Witness staat zo goed als vast. Dat Mew Genics van Team Meat (Super Meat Boy) er gaaf uitziet en zeer waarschijnlijk een topgame wordt zal ook niet verrassend zijn. Maar laten we even terugkijken op 2013. Laten we voor het gemak mijn gehele top 5 indiegames van 2013 bekijken. The Stanley Parable, Papers Please, Verdun, Nuclear Throne en Rogue Legacy. Al deze games kwamen uit het niets, ik had er nooit van gehoord, had ze nooit gezien, ze waren er opeens.
Daar zit de eerste fout. Met de kennis van nu kan een top 5 voor 2014 best kloppen, maar zeker met kleine ontwikkelaars die geen groot marketingbudget hebben en zich vooral focussen op de game weet je nooit wanneer er wat moois voor de deur staat. Of een top 5 van indiegames die nu in het zicht zijn bestand is tegen alles wat nog zal gaan komen valt te betwijfelen.
Ook is een top 5 volgens mij veel te beperkt. Indiegames komen met honderden per jaar. Goed, het zal niemand lukken om ze allemaal te spelen en er zal best wat van het slechtere werk tussen zitten, maar dan nog spreken we makkelijk van meer dan 20 top games. Tel daarbij ook nog eens op dat de gemiddelde indiegame voor een fractie van de prijs van een AAA-game wordt verkocht, waardoor je in principe veel meer indiegames kan krijgen voor het geld van een AAA-game. Misschien ga ik nu wat kort door de bocht, maar als je meer games voor dezelfde prijs kunt kopen, kun je er meer spelen, en wordt je lijstje met top games – als je het kaf van het koren weet te scheiden – veel langer dan een top 5.
Games zijn games
Ook stoor ik me aan het onderscheid dat wordt gemaakt met dit soort lijstjes. Het lijkt wel alsof indiegames geen echte games zijn. Dit heeft ook iets te maken met de weerstand van een groot aantal gamers. Het ziet er niet goed genoeg uit; waarom zou je teruggaan naar games van 15 jaar geleden; het zijn opmerkingen die ik maar al te vaak tegenkom. Ik ga hier geen pleidooi houden over waarom deze opmerkingen fout zijn, want dat zijn ze niet. Op voorwaarde dat de schrijver wel enkele indiegames heeft geprobeerd en dus een duidelijk beeld heeft van wat er achter die pixels schuilgaat.
Indiegames zijn gameplay, sfeer, ervaring en persoonlijk. Iets wat ik mis bij de grote games. Ik zoek de games die ik ga kopen uit met het moment. Uiteraard zijn er een aantal games die ik zonder twijfel ga spelen, waaronder ook The Witness, maar andere -misschien wel nog betere- games komen met het moment. Ze verschijnen spontaan op Steam, reviews duiken op en er zit een zacht prijsje aan vast. Laat je verrassen en beperk je niet tot een top 5, maar speel zoveel als je kan of wilt!
