Zombies. Zo saai. Zo voorspelbaar. En toch blijven we er games mee zien, die ook nog eens weten te verkopen. Als er één uitgever ervaring heeft met de schuifelende massa dan is het Capcom wel en Dead Rising is intussen uitgegroeid tot een redelijk respectabele serie voor wie graag ingewanden met humor wil combineren. In eerste instantie leek het erop dat de switch naar een westerse ontwikkelaar de humor uit Dead Rising zou zuigen als bloed uit een gapende wond, maar tijdens Gamescom werd beloofd dat dit niet het geval zou zijn.
Belofte maakt schuld. Althans, dat is doorgaans zo. Bij Microsoft moet je echter alle beloftes met een zakje zout nemen, zo heeft het afgelopen jaar ons geleerd. Daarom ben ik ietwat huiverig om te zeggen dat Dead Rising 3 dé game gaat worden die bij de lancering (en dan heb ik het over komende november, niet de Nederlandse maanden-later-reserve-lancering) hoge ogen gaat gooien. Want deze zombieslachting ziet er dan wel helemaal geweldig uit, maar ik kon in mijn blik op de game wel zien dat de Xbox One al dat geweld eigenlijk maar nauwelijks aankan. Maar ja, ze hebben beloofd dat het bij de lancering goedkomt.
Wat maakt Dead Rising 3 zo indrukwekkend? Net zoals de eerste dat voor de 360 deed is deze een mooie technische demo die laat zien hoe veel zombies je tegelijk op het scherm kunt hebben en -misschien nog wel belangrijker- hoe je ze creatief uit de weg kunt ruimen. Daarin wordt een beetje de lijn gevolgd van het tweede deel, zodat je dus allerlei objecten kunt combineren met elkaar om zo nieuwe wapens en zelfs voertuigen te creëren. Je kunt dat nu op elk moment doen, zolang je de blauwdruk van het wapen hebt gevonden. Die blauwdrukken liggen natuurlijk overal in de enorm grote open wereld van Los Perdidos rond te slingeren dus het is een goede manier om exploratie te belonen.
Dead Rising 3 is heel open qua structuur: je kunt missies volgen maar veel meer dan eerst loont het zich om gewoon rond te lopen en zombies neer te gaan maaien. De tijdsdruk van de eerdere games is helemaal losgelaten voor de standaardgame (er is een speciale modus voor fans van het oude systeem) en je kunt gewoon en passant missies oppikken terwijl je met je stoomwals over een honderdtal undead heen rolt. In alle opzichten is gemak het toverwoord: er zijn op de map verschillende safehouses waar je alle eerder gemaakte wapens kunt pakken, zodat je ook niet meer hoeft te onthouden waar dat lichtzwaard ook al weer lag. Hetzelfde geldt voor overlevenden: ze zijn er nog wel, maar nu wil je ze niet meer zelf vermoorden en weten ze zelfs hoe ze met een knuppel moeten zwaaien als er een zombie in de buurt komt.
De integratie van Kinect beperkt zich (voor zover nu bekend) tot het roepen op zombies (om ze af te leiden) en overlevenden (om ze op het padje te houden) maar daarentegen is de Smartglass-integratie wel gaaf: je kunt met je tablet of telefoon extra missies of informatie krijgen, je kunt missile strikes afroepen via je tweede scherm en de producers beloven nog veel meer functionaliteit. Ze zijn er op gebrand om deze modus voor de early adopters (die vaak niet houden van dit soort gedoe) zo leuk te maken dat ze hem zeker gaan gebruiken.
De creativiteit die Dead Rising 3 losmaakt in spelers maakt de game heel interessant, als het verhaal nu ook nog een beetje op maat is (men zegt wel al dat het niet zo’n waanzin wordt als in de eerdere delen) en die verdomde framerate een beetje in toom wordt gehouden wil ik best al beloven dat ik het de must-have launchgame voor de Xbox One (in november) wil gaan noemen. Maar dan moeten we ons wel allemaal aan onze beloftes houden.
