Marnix Suilen
Schrijft al jaren over games, van de kleine indie-games tot de grote najaarstitels. Liefhebber van Dota 2, twijfelt nog over Destiny.
Ik schrijf nu al geruime tijd over games, hier op Gamecowboys. Dat doe ik met veel plezier en zal ik ook nog zeker met plezier blijven doen. In de games wereld kennen we een aantal kampen, gamers, ontwikkelaars en de pers. Iedereen heeft zijn eigen taak hierin, gamers moeten games kopen zodat ontwikkelaars geld hebben om games te maken, en de pers helpt de gamers weer bij het kiezen. Glashelder toch? Volgens mij is dat echter helemaal niet zo glashelder, volgens mij ligt het namelijk veel complexer.
Ik schrijf dus over games, recensies, nieuws, columns, met veel plezier doe ik dat. Ben ik dan nu ook een journalist? Behoor ik tot de gamepers? Vind ik het mijn taak om mensen het hele verhaal te laten lezen, om ze goed voor te lichten? Nee totaal niet. Ik schrijf wat ik vind, uiteraard probeer ik die mening dusdanig neer te zetten dat mensen er over gaan denken en eventueel op reageren, maar ik schrijf niet om mensen iets objectiefs te laten weten.
Ik schrijf liever subjectief, en dat doe ik dan ook. Dat is nu ik een mooie lijst met schrijfsels hier op gamecowboys heb staan ook goed te zien. Nieuwtjes doe ik vrijwel niet aan, die pikt mijn gewaardeerde collega Martijn wel op. Reviews schrijf ik op gelegenheid, maar de meeste worden toch wel door GC-Overlord Patrick gedaan. Nee, ik kom vooral columns – als je ze zo kunt noemen – tegen bij mezelf.
Dat heeft volgens mij vooral te maken met een verschuiving van mijn interesse, weg van het gewone gamen, richten gamedesign. Als ik een game speel kijk ik er de laatste twee jaar anders tegenaan dan daarvoor. Ik speel een game opnieuw, niet omdat die game zo geweldig was, maar omdat er een specifiek iets in zit wat ik opnieuw moet zien. Gelukkig zijn er games waarbij dat iets over de hele game zit, zoals het christelijk-wetenschappelijk verhaal van Bioshock Infinite, maar zo nu en dan gaat het ook om een klein stukje van een omgeving, zoals Dunwall Tower in Dishonored.
Zo heb ik ook de neiging om bij voorbaat de kant van een ontwikkelaar te kiezen in een discussie – of die discussie nu met gamers of pers is. Volgens mij heeft dat ook weer te maken met een overeenkomst tussen mij en die andere ontwikkelaar: Ik weet hoe het is om aan een game te werken.
Neem het geval Phil Fish, gevierd indie ontwikkelaar, maar over het algemeen bekender als zeikerd en grofgebekt persoon. Maar wat wil je ook, die man heeft 5 jaar lang aan een game gewerkt zonder enige vorm van inkomsten, hij stond op de rand van een rechtszaak die hem zijn game zou kosten, en toen hij dacht klaar te zijn wou Microsoft centen zien voor een patch. Ja, dan zou ik ook door het lint gaan als je elke dag hatemail en -tweets krijgt en vervolgens ook nog door een journalist grof beledigt word.
Als een journalist zonder pardon kan zeggen dat iemand een “fucking hipster” is, of een “tosspot” omdat die persoon geen antwoord wou geven op een vraag, dan zeg ik volmondig dat ik geen journalist ben. Deel mij dan maar in bij een van de andere twee categorieën. Omdat ik er naar streef me iets geciviliseerder op te stellen naar mijn medemens, dan wel omdat nee ook een geldig antwoord is. Als Gametrailers een zekere mate van waardigheid heeft zouden ze die Beer maar terug naar zijn hok sturen, want dit kan echt niet.
...