Ryan Davis is dood. De goedlachse mede-oprichter van Giant Bomb, een website die bekender is vanwege de podcast die al jaren loopt en menig gameliefhebber allerlei nutteloze informatie over het Amerikaanse leven heeft gegeven naast het door de luisteraars gewenste gamegesprek, is krap een week nadat hij getrouwd is op zijn 34e overleden. Als je hem en de Giant Bombcast niet kent zal het je niks uitmaken. Mensen gaan nu eenmaal dood, soms op onverwachte en onterechte momenten. Maar op de één of andere manier heeft het heengaan van Davis me nogal geraakt.
En waarom? Omdat ik het gevoel had dat ik de man kende. Ik weet niet eens meer hoe lang ik al naar de Bombcast luisterde, maar elke week was de woensdag de dag dat de jongens weer een uurtje of twee, drie gingen kletsen, en ik mocht meeluisteren. Ik was niet de enige: nadat het nieuws gisteren naar buiten kwam was Ryan Davis een wereldwijd #1 trending topic op Twitter.
Dat hij iets betekend heeft voor zo veel mensen wil iets zeggen: dat persoonlijkheid het altijd wint. De man herkende je uit duizenden, puur door wat hij wist te zeggen en hoe hij in de Giant Bomb groep altijd wist wie hij moest aanzwengelen om de zaak gaande te houden. Ik heb ook geen enkel idee hoe die groep, en speciaal zijn kompaan Jeff Gerstmann, nu verder moet. Ik vrees dat deze dinsdag ook de eerste dag wordt dat er geen Bombcast zal zijn. Gerstmann heeft wel al aangegeven dat de podcast zal blijven doorgaan. Gelukkig.
Het zal nooit meer hetzelfde zijn, maar dankzij Davis en de nooit aflatende opnamedrift van de Giant Bomb crew hebben de fans in ieder geval een rijke historie om van te genieten. Het zal voor iedereen even moeilijk zijn, maar alles gaat gewoon door, zoals dat gaat. Games blijven komen, het nieuwe trending topic van vandaag is GTA V en binnen een paar dagen zullen de meeste mensen vergeten dat er een gamesjournalist gestorven is.
Ik zal het niet vergeten. Het heeft me zelfs gesterkt in mijn geloof dat je alleen iets aan mensen kunt duidelijk maken als je dat met alle passie doet die je in je hebt. En dat betekent dat ik mijn best ga doen om deze site nog minder een constant spuiende nieuwsgeyser te maken en jullie te vertellen wat ik, we, echt vinden. Zonder blad voor de mond. Zonder terughoudendheid. Met humor. Met passie. Verdomme, het kan beter en het moet beter. It’s what he would have done. Dus dankjewel, Ryan. Bedankt voor de les.
