Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Ah, nostalgie. Toen je ‘gouden tijden’ zag staan, dacht je misschien wel ‘oude tijden’ en dan zit je er niet veel naast. Want Ni No Kuni doet me terugdenken aan de fantastische tijd die ik met de laatste 3D-Final Fantasy’s die niet suckten (7-10) heb gehad op een manier die geen andere game uit deze generatie (met uitzondering van Lost Odyssey) heeft kunnen doen. Dat wil niet zeggen dat Ni No Kuni een slap aftreksel is, integendeel: de game weet het basisprincipe van het Japanse RPG te combineren met Pokémon en gooit daar een prachtig Studio Ghibli-sausje overheen zodat het er allemaal prachtig uitziet. De vraag is niet of dit een goede game is, maar of dit een genre is dat je (nog) ligt. Als je daar uit bent hoef je eigenlijk niet verder te lezen.
Another World
Ni No Kuni draait zoals in de meeste verhalen waarin Studio Ghibli een hand heeft om een kind; Oliver, om precies te zijn. Hij verliest zijn moeder en krijgt vlak daarna een kans om met zijn tot leven gekomen pop in een andere, magische wereld te duiken. Die wereld moet gered worden van een boze tovenaar en daarbij zou Oliver zijn moeder misschien kunnen redden door haar soul mate te vinden, want van alles en iedereen in Oliver’s wereld is er een tegenpool in de andere wereld. Het is een typische Heroes’ Journey zoals die in alle Japanse RPG’s wordt verteld en naarmate het spel vordert groeit Oliver in zijn rol als wereldredder.
In die rol is hij in het begin gebonden aan een klein gebied, dat daarna wordt uitgebreid door het verkrijgen van steeds verder gaande modi van transport (zoals dat hoort). Het vechtsysteem, de pijler van elk Japans RPG, bestaat uit verschillende onderdelen. Oliver zelf gebruikt magie maar daarnaast kan hij familiars (zeg maar Pokémon) oproepen die voor hem vechten. Iedereen deelt dezelfde magie- en levensbalk en de drie familiars die je tegelijkertijd kunt meenemen kun je zo kiezen dat je van alle markten thuis bent. Ik maak de Pokémon vergelijking trouwens omdat je ook alle vijanden theoretisch kunt vangen om als familiar te gebruiken en omdat ze verschillende aanvallen kunnen leren én kunnen evolueren naar een sterkere vorm.
Die combinatie, met de twee karakters plus familiars die je later in je groep krijgt zorgt ervoor dat er altijd wel een beslissing te maken valt, hoewel de twee karakters die je niet direct bestuurt als je er met eentje bezig bent zich prima kunnen weren via een instelbaar ‘karakter’. Een groot gedeelte van de aanvallen van iedereen in het slagveld zijn gericht en je moet de karakters dus wel ook op de juiste plek zetten om een aanval te plaatsen of te ontwijken, wat het tot aan het einde interessant maakt om te vechten. Er zitten in het vangen en opvoeden van de familiars nog allerlei nuances, maar je hoeft er niet helemaal in te duiken om Ni no Kuni goed door te komen. Datzelfde geldt voor het alchemy-systeem waarmee je items kunt maken en de vele zijpaadjes die je kunt nemen. Het is er allemaal wel en het helpt enorm (want als je zonder alle zijdelingse zaken door wilt stoten naar het einde zul je het heel zwaar krijgen) maar het hoeft niet allemaal. Dat komt in sommige gevallen wel ook omdat er niet veel woorden aan worden vuilgemaakt, wat wel jammer is.
Harteloos
Een belangrijk onderdeel van het verhaal is dat Oliver als enige de mogelijkheid heeft om mensen te helpen met een gebroken hart. Dat heeft niet alleen met liefde te maken, maar met allerlei belangrijke emoties. Zo zijn er mensen die geen zelfvertrouwen meer hebben, mensen zonder remmingen, mensen zonder ambitie en noem zo maar op. Door andere personen te vinden die een specifieke emotie in overvloed hebben en die over te dragen naar diegenen die het niet hebben help je de wereld terug op de been en verdien je en passant stempels, waarbij je volle spaarkaarten (jaja!) kunt inwisselen voor vaardigheden die je reis makkelijker maken. Die stempels zijn ook te verdienen door spullen voor mensen te halen en specifieke monsters te verslaan waar een premie op is uitgeloofd.
De manier waarop het verhaal wordt verteld is heel charmant, al is het enorm jammer dat Studio Ghibli’s letterlijke bijdrage qua animatie niet heel groot is. In het begin zie je een heel aantal mooie filmpjes, maar daarna valt dat een beetje stil. En begrijp me niet verkeerd, want Ni no Kuni ziet er echt prachtig tijdens het spelen en is in principe niet van animatie is te onderscheiden voor het ongeoefende oog, maar als er een echt stukje handgemaakt Ghibli in beeld komt zie je het echt wel. Datzelfde geldt voor de voiceovers: die zijn mooi, maar hele grote stukken tekst van hoofdkarakters wordt gewoon met tekstballonnen gedaan en die constante wisseling trekt je niet mee de ervaring in. En nu we toch in die categorie zitten: het verhaal zou perfect zijn voor kinderen en is daar ook op geschreven vermoed ik, maar doordat je alleen maar Engelse tekst kunt zien is het eigenlijk niet geschikt voor de Nederlandse jeugd.
Conclusie
Ni no Kuni weet je tijdens je reis door de andere wereld steeds weer af te leiden met een nieuw detail, paadje of leuk beestje dat je in je groep moet hebben omdat het zo leuk is. Dat maakt dat er (zoals dat hoort) altijd iets nieuws te ontdekken is terwijl het altijd zonneklaar is wat je eigenlijk aan het doen zou moeten zijn. Het is een ouderwetse structuur en het zou kunnen dat je dit type RPG niet meer trekt anno 2013 maar alle elementen sluiten zo goed op elkaar aan dat het moeilijk is om niet razend enthousiast te zijn over Ni no Kuni’s wereld. Er is veel gezegd in andere recensies dat de eerste indruk goed is maar het daarna minder leuk wordt, maar daar ben ik het niet mee eens. Als je niet om je heen kijkt in de wereld zou dat kunnen, maar als die wereld zo veel te bieden heeft als deze, waarom zou je dan je ogen sluiten?
Ni No Kuni: Wrath of the White Witch, ontwikkeld door Level-5 en Studio Ghibli en uitgebracht door Namco-Bandai op 1 februari 2013
...